အေဖ

နီေယာ္ဓာ

ရိုးျပတ္ေတာေလးထဲ အေဖနဲ႔အတူျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း
အရိုင္းပန္းေတြေတြ႔ေတာ့
သိပ္မခံစားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ကဗ်ာေတြလိုပဲ
ရိုးသားျပီးလွတယ္လို႔ အတူထင္ခဲ့ၾကတယ္။

အဆံုးနဲ႔ အစဟာ
တကယ္ေတာ့ ဘာမွအေရးမၾကီးလွပါဘူး..

အေဖ ဖြဲ႔သီခဲ့တဲ့ကာရံေတြဟာ
ေျပေခ်ာျပီး
လူဆန္မႈဆိုတဲ့ နက္နဲမႈတခုဆီ
တသြင္သြင္စီးလို႔...
တိုက္စားသြားရတဲ့ ကမ္းပါးေတြကေတာ့ ခက္ထန္တယ္။

အရင္ ကေလးေလးတေယာက္ရဲ႕ တခစ္ခစ္ရယ္သံလြင္ေလးဟာ
ခပ္ေ၀းေ၀းဆီလဲ့ေျပးသြားလို႔..
တိုးဆတိတ္တိတ္ ခပ္ရိပ္ရိပ္သာၾကားေနရတယ္..

အဲဒီ တေန႔လည္..
အေဖ့ကို ႏွတ္ဆက္တယ္..
ဂၽြန္နသံလိုေလ.. ပ်ံမလို႔ လို႔။

အေဖက မတားပါဘူး..
ရစရာ တခုပဲရိွတယ္..အေသအခ်ာ ဖမ္းဆုပ္ခဲ့တဲ့။

က်န္းမာေရးဂရုစိုက္တယ္
အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ ဟုိးခပ္ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ တေန႔လည္ဟာ
အေဖနဲ႔ သမီးအတြက္ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့။

အေဖကမွာတယ္..
ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈတခုကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မေရာင္းနဲ႔တဲ့..
သမီးၾကိဳးစားပါမယ္..
ဤ ဆိုတာ ကၽြဲမွ မဟုတ္ပဲ။

ငယ္ငယ္က သုတေတြနဲ႕ လံုးခ်ာလိုက္ရင္း
ရသေတြဖတ္အားနည္းေတာ့
အေဖက ဆူတယ္.. ဟစ္တလာေလးျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့..
ကမၻာဟာ တႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျမိဳခ်စရာ..
လူသားေရာင္းရင္းေတြရဲ႕ အနာ အလွေတြကို ေ၀မွ်တတ္ရာ
ရင္ခြင္တခု လူတိုင္းမွာရိွသတဲ့..
ရသဘ၀စာေပေကာင္းေတြနဲ႔သာ တူးဆြေဖာ္ထုတ္ရမယ္လို႔ သိခြင့္ရခဲ့တယ္..

လူငယ္ေတြဟာ ျဖဴစင္တယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔လဲ
အေဖက ျငင္းခ်က္ထုတ္ျပခဲ့တယ္..
အေဖ့ေၾကာင့္ အဓမၼလူငယ္နဲ႕ ဓမၼလူငယ္ဆိုတာကို
တခြဲျခားျခား ျပတ္သားေအာင္ ျမင္ႏိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ပညာေတြ ဆည္းပူးရမယ္ဆိုေတာ့
အေမာဆို႔ေနရက္က
အေဖစာေရးေနက် စားပြဲေလးမွာ သမီးကိုအထိုင္ခိုင္းျပီး
စာအုပ္ေတြတအုပ္ျပီး တအုပ္ေရးခ်
ဘာသာအျပန္ခိုင္းတယ္။
ျပန္သမွ် အမွားေတြျပင္လို႔..
အေဖ့မွာ ဒီလိုတပည့္သားေျမးေတြပံုလို႔..
အေဖ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ
သမီးဆိုတဲ့ အတၱေၾကာင့္မဟုတ္ခဲ့။
တိုင္းျပည္က ခိုင္းလာတဲ့တေန႔ မလုပ္တတ္မကုိင္တတ္မျဖစ္ရေအာင္..

သမီးတို႔မ်ိဳးဆက္အတြက္
အေဖ့ ပုခံုးၾကီးေပၚမွာ ႏိုင္င့ံ၀န္ေတြ
ရြက္ၾကားအိုခ်ိန္ထိ တင္ထားခဲ့ရတဲ့အတြက္
သမီး၀မ္းနည္းပါတယ္။

အေဖ့ရင္ဘတ္ၾကီးတခုလံုးကို
အာဏာရွင္က မြေနေအာင္ ဆုတ္ျဖဲထားတဲ့ၾကားက
သမီးတို႔အေပၚ ဆက္လက္ႏူးညံ့ရင္း..
မတရားမႈေတြအတြက္ ဆက္လက္ၾကံ့ၾကံ့ခံ မာေက်ာခဲ့တဲ့အတြက္..

အလင္းကို ေၾကာက္တတ္သူေတြၾကားမွာ
အသက္ငင္ေနတဲ့အခိ်န္ထိ
ကိုယ္တိုင္အေလာင္ျမိဳွက္ခံရင္း ထြန္းညိွေပးခဲ့တဲ့ ထိန္ေနတဲ့ တန္ဖိုး
စာေပအလုပ္သမားၾကီးရဲ႕ ေမတၱာေတြအတြက္လည္း
ဦးခိုက္ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ရိွခိုးပါတယ္။
ေက်းဇူး အနႏၱပါ အေဖ။

အေဖဟာ ဘယ္တုန္းကမွ
ျမည္တြန္ေတာက္တီးတယ္ဆိုတာ မရိွခဲ့ပါဘူး..
စီးေနတဲ့ ဖိနပ္ျပတ္သြားတဲ့အခါ
အေဖ့ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ေပးခဲ့သလိုပဲ
အေမွာင္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ေသြးရူးေသြးတန္း အသံနက္ေတြျခိမ္းေျခာက္ၾကတဲ့အခါ
အျပိဳျပိဳ အလဲလဲႏွိင့္ထက္စီးနင္းျပဳက်င့္ၾကတဲ့အခါ
ဆြဲထူခဲ့တယ္..ေခတ္ၾကမ္းၾကီးရဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္ မားမားမတ္မတ္ေရွ့က ေလွ်ာက္ျပခဲ့တယ္..
အရူးနဲ႕ အေကာင္းခြဲျခားျပခဲ့တယ္..

တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ေတြနဲ႔သာ ထံုမႊမ္းေနတဲ့ ၀န္းက်င္မွာ
ပစၥည္းပစၥယေတြကို ရိွခိုးတတ္တဲ့ ဓေလ့ရိုင္းေတြၾကားမွာ
လူပီသသူရိွေသးရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တယ္..
အေဖ။

ဒီကဗ်ာဟာ
အေဖထားခဲ့တဲ့ လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြၾကားက အမွတ္တရေတြမ်ားစြာထဲက
အမွတ္တရေလး တစထဲပါအေဖ။

တိုင္းျပည္အတြက္ ဆက္လက္ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့
ေမတၱာတရားေတြအတြက္ ဆက္လက္ အသက္ရႈ လံုးပန္းတတ္တဲ့
မတရားမႈေတြကို တားရဲ ပေပ်ာက္ေအာင္ရွင္းထုတ္ရဲတဲ့
အလုပ္ၾကိဳးစားတတ္တဲ့
အသံုးက်တဲ့

မ်ိဳးဆက္ၾကီးကို အေဖအျမဲ လုိခ်င္ခဲ့တယ္။

တရားေသာ တိုက္ပြဲေပ်ာ္ေတြ အျဖစ္ အေဖ့ကို နစ္နစ္သီးသီး လြမ္းၾကပါစို႔။

၂၀၁၂ခု ဇြန္လ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ ကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားေသာ လူထုစိန္၀င္း၏ ေက်းဇူးကို ရည္၍ ရိုေသစြာ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။

ေကာင္းကင္ မဂၢဇင္းမွ http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=791%3Apoem&catid=48%3A2009-04-21-17-32-48&Itemid=78