အေမရိကန္မေလး လက္အုပ္ခ်ီတတ္သြားျပီ

လူထုစိန္၀င္း

ႏို၀င္ဘာ ၂၉ရက္ လူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔အမွတ္တရ

ႏို၀င္ဘာ ၂၈ ရက္ ညေနခင္း မႏၱေလးျမိဳ႕။
အျပင္ထြက္လာရာက ေဒၚေဒၚလူထု ေဒၚအမာ ေခတၱေနထိုင္ရာ ၃၂လမ္း သမီးၾကီးေဒါက္တာသန္းရင္မာရဲ႕ အိမ္ေရွ့ကားထုိးရပ္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာ အထုတ္အပုိးကိုယ္စီနဲ႔ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္အစုေ၀းကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုေတာ့ ဘာေတြဘာလိမ့္လို႔တအံ့တၾသျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔အထဲ၀င္သြားျပီးမွ ေနာက္ကလိုက္၀င္သြားေတာ့ ပိုျပီးအံ့ံၾသစရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရတယ္။

အိမ္ထဲ၀င္သြားသူေတြအားလံုး သမံတလင္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးေတြထိုင္ျပီး ေဒၚေဒၚ့ကို ကန္ေတာ့ေနၾကတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ အေ၀းကလာၾကတဲ့စာသမားေတြပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အတူလိုက္ပါတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူကေလး ၂ဦးက ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ဟန္မ်က္လံုးေလးေတြ အ၀ိုင္းသားနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ နယ္ကအခုပဲ ေရာက္လို႔ အေ၀းေျပးကားေပၚက ဆင္းဆင္းျခင္းလာျပီးႏႈတ္ဆက္ၾကတာလို႔ ေျပာျပရတယ္။ ကေလးမႏွစ္ေယာက္က ေဒၚေဒၚ့အေၾကာင္းေတြ ၾကားဖူးျပီးသားမို႔ ခ်က္ခ်င္းသေဘာ ေပါက္နားလည္သြားၾကတယ္။

သူတို႔နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တအံ့တၾသျဖစ္သြားရတာက ေနာက္တေန႔ႏို၀င္ဘာ၂၉ရက္ေန႔ပါ။ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာ တေထာင္ထက္မနည္းတဲ့လူေတြ ရံုးစုရံုးစုနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြားၾကတယ္။ ဒီကေလးမ ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ဒီေမြးေန႔ပြဲတက္ဖို႔ ဘယ္ဂ်ီယံႏုိင္ငံကေရာက္လာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္စလံုးအ့ံၾသၾကလြန္းလို႔ အံ့ေရာ အံ့ေရာလို႔ ႏႈတ္ကတဖြဖြ ရြတ္ေနၾကတယ္။ စကၤာပူမွာ မဟာ၀ိဇၨာတန္းတက္ရင္း ရန္ကုန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုးရီးယားမေလးကလြဲရင္ က်န္သံုးေယာက္မွာ တေယာက္က အေမရိကန္မွာေနၾကတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြေလ။

မႏၱေလးက စာေရးဆရာမၾကီး၊ သတင္းစာဆရာမၾကီးလူထုေဒၚအမာဆိုတဲ့ အမည္ကို ႏိုင္ငံျခားမွာကတည္းက သူတို႔ၾကားဖူးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက လူၾကီး လူငယ္ေယာက်ာ္းမိန္းမေတြခုေလာက္အမ်ားၾကီး စုေ၀းေရာက္ရိွလာၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္မထားမိၾကဘူး။ လူေတြကို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ၾက၊ စကားလိုက္ေျပာၾကနဲ႔ သူတို႔လည္းေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။ အေမရိကန္မေလးနဲ႔ ကိုးရီးယားမေလးဆို ဦးပိန္တံတားၾကီးေပၚသြား လမ္းေလွ်ာက္ပါလားလို႔ အေဖာ္နဲ႔လႊတ္လိုက္တာေတာင္တံတားထိပ္က ရပ္ၾကည့္ရံုၾကည့္ျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ ေမြးေန႔ ပြဲလာတဲ့လူေတြက တံတားၾကီးထက္ပိုျပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္တဲ့။ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမေလးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္စကားေတြေျပာၾက၊ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ၾကနဲ႔ ဖ်ာခင္းျပီးစားပြဲ၀ိုင္းမွာေကၽြးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေတာင္ေလးလံုး ထမင္းဟင္းမ်ားကိုလည္း ျမိန္ေရရွက္ရည္စားၾကေသးတယ္ေလ။

ႏိုင္ငံျခားသား ၄ေယာက္စလံုး တညီတညြတ္တည္း ေမးၾကတဲ့ေမးခြန္းကေတာ့ ဒီစာေရးဆရာမၾကီးကို ဘာေၾကာင့္လူေတြ ဒီေလာက္ခ်စ္ခင္ေလးစားေနၾကတာလဲဆိုတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း ဒီအခ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၀ါဒစြဲတခုအခံရိွတာေၾကာင့္ ၀ါဒတူေတြအခ်င္းခ်င္းက ၀ိုင္းေျမွာက္ေနၾကတာလား၊ ဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ ေမြးေန႔အခန္းအနားကို ႏွစ္စဥ္မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္လာၾကသူေတြဟာ အယူ၀ါဒမ်ိဳးစံု ေနာက္ခံရိွသူေတြပါ။ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးေခတ္က သခင္လက္ေဟာင္းၾကီးေတြ ပါသလို၊ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးကာလက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ တေခတ္တခါက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသူေတြပါသလို၊ ဖဆပလ တည္ျမဲသန္႔ရွင္းေဟာင္းေတြလည္းပါပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ရဟန္းသံဃာေတြလည္း တက္ေရာက္သလို အဂၤလီကန္ဂိုဏ္းသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ အင္ဒရူးျမဟန္လည္း တက္ေလ့ရိွပါတယ္။

အေရာင္အေသြးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ေငြေၾကးေၾကာင့္လား၊ ၾသဇာအာဏာေနာက္ခံေကာင္းလို႔လား။ ဒါေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မဆိုထားနဲ႔ ဟိုဘက္တေခတ္က မႏၱေလးမွာေတာင္ သူေဌးသူၾကြယ္စာရင္း၀င္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အာဏာေနာက္ခံဆိုတာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဖူးရံုမက၊ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ မဆလေခတ္ စတဲ့ေခတ္အဆက္ဆက္ေတြမွာ အညိဳညင္ခံရတဲ့ ဘက္ကခ်ည့္ရိွခဲ့တာပါ။

ဒါျဖင့္ရင္ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။

ႏွလံုးလွလို႔ပါလို႔ တိုတုိေျပာပါမယ္။ ဒီဆရာမၾကီးရဲ႕ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီအခ်က္ကိုထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါေရာက္ေရာက္ ဆရာမၾကီးနဲ႔ သူ႔ကေလာင္ဟာ မ်က္ႏွာမြဲမ်ား (underdogs)ဖက္ကခ်ည့္ မားမားမတ္မတ္ရပ္လာခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္သတင္းစာနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေဘးရန္ေတြကပ္ျငိခဲ့လည္း ဒီရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာင္းျပစ္ျပီးေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မက်င့္ၾကံခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္တန္ဘိုးေတြလည္း အမ်ားၾကီးေပးခဲ့ရတာပါ။

ဒီဆရာမၾကီးကို နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္မာေက်ာတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါမမွန္ပါဘူး။ တကယ္ဆရာမၾကီးရဲ႕စိတ္ဓါတ္ဟာ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ေျပာ့ေပ်ာင္းပါတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ ျမိဳ႕မျငိမ္းအေၾကာင္း၊ က်ားဘျငိမ္းအေၾကာင္း၊ ေပၚဦးသက္အေၾကာင္း စတဲ့ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြမ်ားေျပာျပီဆိုရင္ မ်က္ရည္ကေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔ပါ။ ျမိဳ႕မျငိမ္းကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ေရးလိုက္တဲ့စာတပုဒ္ဟာ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္က်န္ရံုမက ေဒၚအမာအလြမ္းစာ သိပ္အေရးေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ နာမည္တြင္သြားတာပါ။

ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ကေလးတခု ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။ ေျခာက္ဆယ္ဦးပိုင္းေလာက္က အျဖစ္ကေလးပါ။ လူထုသတင္းစာတုိက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာက္လုပ္ငန္းဌာန ရိွပါတယ္။ တခါမွာ ရန္ကုန္ကပို႔လိုက္တဲ့ ဘေလာက္ဌာနသံုး အက္စစ္အိုးၾကီးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က အက္စစ္ေတြကို စဥ့္အိုး ( တဆယ္၀င္)ထဲထည့္၊ ထင္းရူးပံုးၾကီးထဲ ေကာက္ရိုးေတြခံျပီး သင္းေဘာတင္ပါတယ္။ အဲဒီအိုးၾကီးေတြကို လူေလးေယာက္ တုတ္နဲ႔ရိႈထမ္းရာမွာ မေတာ္တဆ လြတ္က်ျပီး “ဗြမ္း” ကနဲကြဲထြက္သြားပါတယ္။ အိုးလြတ္အက်မွာ ေနာက္ထမ္းတဲ့ဘေလာက္ဆရာ ကိုသန္းေမာင္က ဒူးထိုးခံလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး အက္စစ္ေတြေလာင္ျပီး ထြန္႔ထြန္႔လူးျဖစ္သြားရွာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းအေရျပားေတြလန္ျပီး ပူရွာလြန္းလို႔ ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ေနပါတယ္။ ေဆးရံုပို႔ဖို႔ ကားေစာင့္ေနတုန္း အသင့္ရိွတဲ့ လိမ္းေဆးေတြနဲ႔ ေဒၚေဒၚက ကိုသန္းေမာင္ေဘးမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးထုိင္ျပီးလိမ္းေပးပါတယ္။ ေဆးရည္ေတြေလင္းခ်ေနရင္းက ေဒၚေဒၚမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာပါတယ္။ သူ႔ေျခရင္းမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚ့ကို အက္စစ္ေလာင္သူကျပန္သနားအားနာျဖစ္ျပီး သိပ္ကိစၥမရိွပါဘူးေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေဒၚေဒၚရဲ႕နဲ႔၊ ျပန္အားေပးစကားေျပာရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ႏွလံုးသားက အဲဒီေလာက္ႏူးညံ့တာပါ။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ အံ့ေရာ အ့ံေရာလို႔ေရရြတ္လို႔ မျပီးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာတေယာက္ကို ဒါေလာက္အထ္ိရိုေသကိုင္းရိႈင္းေလးစားျပီး ရိွခိုးဦးခ် လုပ္ၾကတာမ်ိဳး သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘယ္ၾကံဳဘူးမွာလဲ။ သူတို႔ဆီမွာကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားျပီဆိုရင္ အလြန္ဆံုးလုပ္ေလ့ရိွတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ရုပ္တုျပဳလုပ္ျပီး ျပထားတာေလာက္သာ ရိွတာမဟုတ္လား။ ဒါေတာင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ဂုဏ္ျပဳတာထက္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ဒို႔ျမိဳ႕၊ ဒို႔ရြာ၊ ဒို႔ႏိုင္ငံကထြက္တာေဟ့လုိ႔ ၀င့္ၾကြားခ်င္တဲ့စိတ္က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ တခ်ိဳ႕က ဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပတိုက္လုပ္ျပီး ျပစားၾကေသးတယ္ေလ။ ကမၻာဟာ ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီတို႔ ဘာတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ အေရွ့ဟာအေရွ့၊ အေနာက္ဟာ အေနာက္ပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး မာသာထရီဇာ အိႏၵိယမွာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ အိႏၵိယတႏိုင္ငံလံုး၊ ဟိႏၵဴ မြတ္ဆလင္ မကြဲမျပားလာေရာက္ငိုယိုၾကတာမ်ိဳး ဦးခိုက္ၾကတာမ်ိဳး၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာသာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရင္ ရိွႏိုင္ပါ့မလား။
ကြယ္လြန္သူ မာသာထရီဇာကို သူေတာ္စင္(စိန္႔)အျဖစ္ေၾကညာေပးဖို႔ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကို တကမၻာလံုးရိွ ဘရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြက ၀ိုင္းျပီးေတာင္းဆိုၾကတာေတာင္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ ေၾကညာမေပးခဲ့ပါဘူး။ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းဆိုတာေတြ ေထာက္ျပျပီး၊ အခ်ိန္ဆြဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဟိႏၵဴနဲ႔မြတ္ဆလင္ေတြ အေနမ်ားတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံကသာ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့(စိန္႔)အျဖစ္ေတာင္မက နတ္ဘုရားမ (Goddess)အျဖစ္ေတာင္ ေန႔ညမဆိုင္း သတ္မွတ္ေၾကညာေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။

လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ ဘယ္လိုပဲေအာ္ေန ေအာ္ေန၊ လူကို အမွန္တကယ္ တန္ဘိုးထားေလးစားတာမ်ိဳး၊ အခုျမန္မာျပည္ေရာက္မွ ေတြ႔ဖူးပါတယ္လို႔ အေမရိကန္သတင္းစာမေလးကဆိုပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြသိေအာင္ အစြမ္းကုန္ က်ိဳးစားမယ္လို႔လည္း ကတိျပဳသြားပါတယ္။ ဒီေမြးေန႔ပြဲကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္လို႔မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔လည္း ျပန္ကာနီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ရင္း တဖြဖြေျပာသြားပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္မေလးတေယာက္ေတာ့ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရိွခိုးကန္ေတာ့တတ္သြားပါျပီ။

လူထုစိန္၀င္း
ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၂။
၂၀၀၃ ခု ႏို၀င္ဘာလထုတ္ မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
...


Type the rest of your post here..