ေရးသူ- သွ်င္ေန၀င္းေဇာ္
က်မမွာ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ အငွားရိွခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္က နီျပာမႈန္ရီလို႔ ေခၚတယ္။ က်မမွည့္ေပးထားတဲ့နာမည္။ ေၾကာင္ေလးက ဘယ္ေနရာကမွန္း မသိ က်မဆီအလည္လာရာက က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္သြားတဲ့ တိရစၦာန္ကေလး။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ သခင္တေယာက္ေယာက္ေတာ့ရိွပံုရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက်မဆီလာတိုင္း သန္႔ရွင္းျပီးလွပေနလို႔ပါပဲ။
သူက သူလာျပီဆိုအိမ္ေရွ့ သံပန္းတံခါးကို သူ႔ဘယ္လက္ေလးနဲ႔ ပုတ္ျပီး အခ်က္ေပးတံခါးေခါက္တတ္တယ္။ အဲဒီလို သံတံခါးရဲ႕ ေအာက္နားဆီက ဒံုဒံုနဲ႔ အသံမက်ယ္တက်ယ္ေလးျမည္ေနျပီဆို နီျပာမႈန္ရီပဲ။ သူက ၀တုတ္တုတ္ ခပ္ထြားထြား ေၾကာင္ေလးဆိုေပမယ့္ ေျမေပၚမွာ ဖင္ထိုင္ခ်ျပီး တံခါးေခါက္ရေတာ့ သံတံခါး ေအာက္ေျခေလးကိုသာမွီတာေပါ့။ က်မက အတြင္းက မွန္တံခါးကို ေဘးတိုက္ဆြဲဖြင့္ျပီး သံတံခါးကို မဖြင့္ေသးပဲ သူ႔ကိုႏွတ္ဆက္လိုက္တဲ့အခါ က်မကို ၾကည့္ေနၾကအတိုင္း တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ မ်က္ႏွာေပမယ့္ ေၾကာင္ဆိုေတာ့ မထံုတက္ေသးပံုေတာ့ မ်က္ႏွာေပးမွာ ေပၚေနတတ္တယ္။ အဲဒါ သူ႔ပံုစံပဲ။ ျပီးရင္ သူ႔ေခါင္းနဲ႔ သံပန္းတံခါးကို ပြတ္ေတာ့တာပဲ။ ဟုိဖက္ယိမ္းပြတ္လိုက္၊ ဒီဖက္ယိမ္းပြတ္လိုက္နဲ႔။ က်မက သံတံခါးကိုဖြင့္ျပီး သူ႔ကို စကားေတြေျပာရင္း သူ႔ကိုယ္ကို ပြတ္ေပးရင္ေတာ့ အျမီးေလးေထာင္ျပီး ဟိုဖက္သြားလိုက္ ဒီဖက္သြားလုိက္နဲ႔ က်မလက္ကို သူ႔ကိုယ္လံုးေရာ သူ႔ရဲ႕ပူေနတဲ့ဗိုက္မွာပါ ထိေအာင္ လိုက္ပြတ္သပ္ေနေတာ့တာပဲ။ က်မက သူ႔ကို ပုစြန္ေျခာက္ ေကြ်းရင္ သူမစားဘူး။ ဗမာဆီျပန္ခ်က္ခ်က္ထားတဲ့ ၀က္သားဟင္းေကြ်းရင္ေတာ့ ၾကိဳက္မွၾကိဳက္။ ေၾကာင္ကို ၀က္သားဟင္းေကြ်းရင္ အဆီေတြပါတတ္လို႔ အေမြးကြ်တ္တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးေပမယ့္ သူၾကိဳက္ေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ေကြ်းခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ ၀က္သားဟင္းရိွတဲ့ေန႔နဲ႔ ၾကံဳရင္ ၀က္သားတံုးကို ေရေဆးျပီး အသားခ်ည္း ေရြးႏြႊင္ေကြ်းရတယ္။
အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ အျခားအိမ္သားေတြနဲ႔ေတာ့ သူက မတည့္ဘူး။ သူ႔ကို အိမ္ထဲကေန ဆြဲဆြဲထုတ္လို႔ ထင္တယ္။ က်မနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ အဖြဲ႔က်ေနျပီ။ က်မစာဖတ္ေနရင္ သူက ေဘးက အေဖာ္လုပ္တယ္။ သူ႔အတြက္ ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အိပ္ယာက ေသးေနေပမယ့္ က်မစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အိပ္ျပတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အလိုက္သိတတ္တဲ့ေၾကာင္ပဲ။ တခါတေလ ေၾကာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲ မထင္မိေအာင္ပဲ။ လူအို အဖိုးၾကီး က်ေနတာပဲ။ သူနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူက သူသိျပီးသားကိစၥေတြကို က်မေက်နပ္ေအာင္ အဖိုးက ေျမးကို မ်က္စိေလး ခဏမိွတ္လိုက္ ျပန္ၾကည့္ျပီး နားေထာင္ေပးလိုက္ လုပ္ေနသလို မ်က္ႏွာထား၊ အျပဳအမူနဲ႔ ေသခ်ာနားေထာင္တယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုရင္လဲ သိတယ္။ ျငိမ္ျငိမ္ေနတယ္။
တေန႔ေတာ့ မိုးဖြဲေတြ က်ေနတဲ့ ညေနထဲမွာ သူအိမ္ကိုလာလည္ျပီး ျပန္မယ့္အခ်ိန္ က်မလဲ သူဘယ္က လာတာလဲဆိုတာ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ေျဖးေျဖးေလးလိုက္ျပီး အသာေခါင္းေထာင္ ၾကည့္မိတယ္။ သူက က်မေနာက္ေဖး ျခံစည္းရိုးကို ခုန္ျပီး ေက်ာ္ထြက္သြားျပီ။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ ျခံစည္းရိုးနားထိသြားျပီး ေျခဖ်ားေထာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက က်မလိုက္လာတာ သိသြားတယ္။ သြားလက္စကေန ဆက္မသြားေတာ့ပဲ အဲဒီေနရာတင္ က်မကို ေက်ာေပးျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ပါေရာ။ ျပီးေတာ့ သမင္ေတြ လည္ျပန္ၾကည့္သလို က်မကိုလည္ျပန္ၾကည့္ေနတာ အၾကာၾကီး။ သူ႔မ်က္ႏွာက သူ႔အေၾကာင္းသိသြားမွာ ရွက္ေနသလိုလို၊ အားနာေနသလိုလို။ က်မမိုးေရထဲ ဘာေခ်ာင္းေနတာလဲလို႔ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ အိမ္သားေနာက္တေယာက္ကပါ ေဘးကလာၾကည့္ေတာ့ နီျပာမႈန္ရီရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးကိုသူပါေတြ႔သြားတာေပါ့။ က်မတို႔ ၾကံဳတိုင္း အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာလို႔မဆံုးဘူး။ လူအတိုင္းပဲ။
အတူၾကည့္ေနတဲ့သူကေတာ့ စိတ္မရွည္လို႔ အိမ္ထဲျပန္၀င္သြားျပီ။ သူကလဲ မဲျပီး အဲဒီအတိုင္း က်မကို လည္ျပန္ၾကည့္ရင္းထိုင္ခ်ထားတံုး။ က်မကလဲ ျခံစည္းရိုး ဒီဖက္ကေန သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတံုး။ သူလဲစို က်မလဲမိုးေရေတြစို။ ဒါနဲ႔ က်မလက္ေလ်ာ့ျပီး အိမ္ထဲျပန္၀င္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္တယ္။ သူမိုးစိုျပီး ဖ်ားမွာစိုးတာေၾကာင့္။ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ႏွစ္လွမ္း သံုးလွမ္းေလာက္ ဟန္ျပလွမ္းျပီး ရုတ္တရက္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မရိွေတာ့ဘူး။ ေန႔တိုင္းနီးပါး တလေလာက္လာလည္ေနက်ေၾကာင္ေလးကို အဲဒီညေနက ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတာပါပဲ။
သူဘာေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ေတြက စျပီးလံုး၀ေပၚမလာေတာ့တာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မဒီေန႔ထိ အေျဖေပၚေအာင္ စဥ္းစားလို႔မရပါဘူး။ အိမ္က အိမ္သားေတြကေတာ့ မ်ိဳးစံု၀ိုင္းေတြးေပးၾကတယ္။ အေကာင္းေရာ၊ အဆိုးေရာေပါ့။ သူ႔သခင္ အိမ္ေျပာင္းသြားလို႔။ ကားမ်ားတိုက္ခံရလို႔ ေသျပီလား မသိဘူး။ အိမ္ေျခမဲ့ တိရစာၦန္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့အဖြဲ႔က ဖမ္းသြားျပီလား မသိဘူး။ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ က်မကေတာ့ က်မကိုခ်စ္တဲ့ အဖိုး၊အဖြား၊အေမ တေယာက္ေယာက္က တမလြန္ကေန ေၾကာင္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်မဆီခဏလာလည္တယ္လို႔ေတာင္ ထင္ခ်င္မိတယ္။ သူ႔ေနာက္လိုက္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ သူဖံုးထားတဲ့ သူ႔ဘ၀သရုပ္အမွန္ေပၚသြားမွာစိုးလို႔ ဆက္ျပီး အေယာင္ေဆာင္ဖန္ဆင္းျပီး မလာေတာ့တာ ျဖစ္မယ္လို႔ထင္ေနမိတယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္က ေၾကာင္နဲ႔ လူေပမယ့္ အဲဒီလိုရင္းတာကိုး။ နီျပာမႈန္ရီ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ နီျပာမႈန္ရီသာ အသိဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
က်မကေတာ့ သံေယာဇဥ္တြယ္ျငိတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း ဒီေၾကာင္ေလးနဲ႔ ေရဆက္ဆံုရတဲ့ တခဏတာအတြင္း ခင္သြားတာေၾကာင့္ အျမဲ အလည္လာေစခ်င္ေနေတာ့တာေပါ့။ က်မသူ႔ကို အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ လိုက္ေတာင္ရွာမိေသးတယ္။ မေတြ႔ပါဘူး။ ေၾသာ္ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ျငိတတ္ တြယ္တတ္သမွ် အဲဒီေနာက္လဲ လုိက္တတ္ပါလား။ တေျဖးေျဖး နီျပာမႈန္ရီကို သတိရစိတ္မျပင္းထန္ေတာ့ေပမယ့္ တခါတခါ သတိရမိတဲ့အခါေတြလဲရိွပါတယ္။ အခု ဒီစာေလးကို သူ႔ကိုသတိရစိတ္နဲ႔ေရးမိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေပါ့။ နီျပာမႈန္ရီ ေဘးရန္ကင္းျပီး ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာပါေစ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီစၾက၀႒ာၾကီးထဲေတာ့ က်မနဲ႔သူ အတူရိွေနၾကတာပဲ။
၂၀၁၄ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ရက္
ည ၈း၅၈
No comments:
Post a Comment