သားေကာင္

ငေအာင္
မွတ္မွတ္ရရ။ အဲဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔။ ဇန္န၀ါရီရဲ႕ ေန႔တေန႔မွာျဖစ္သည္။ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ကတည္းက အေမကကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးပါသည္။ "သား... ဒီနွစ္မင္းေမြးေန႔မွာ မင္းဘာလုပ္ခ်င္သလဲ" ဟု။ "ထူးထူးျခားျခားကုသိုလ္ေကာင္းမွူတခုခုလုပ္ပါလား”ဟုလဲဆိုသည္။ အဲသည္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစား၏။ သူမ်ားအတြက္လည္း အက်ိဳးရွိ ၊ ကိုယ္လည္းကုသိုလ္ရမည့္ဟာ တခုခုေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုသည့္ေကာင္ကလည္း တနွစ္လံုးေနမွ ဘုရားဆယ္ခါျပည့္ေအာင္ ရိွခိုးသည္မဟုတ္။ ဒီတခါေတာ့ ေကာင္းမႈေလးတခုေလာက္ လုပ္ဦးမွပါေလဟုေတြးၿပီး ဘာလုပ္လွ်င္ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားပါသည္။

ရုတ္တရက္ အေတြးတခုေပၚလာ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာျခင္းဆိုင္တြင္ ဆင္းရဲသားပ်ံက်ရပ္ကြက္တခုရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ လက္လုပ္လက္စား ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားျဖစ္ၿပီး လူလတ္တန္းစားအနည္းငယ္သာရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေခၚအရဆိုရင္ "အေပအေတ" ေတြေပါ့။ စရိုက္ေတြကၾကမ္းသည္။ ဘဝရဲ႕ဒဏ္ရာေတြပါ။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ စနစ္ဆိုးေတြဘာေတြ မစဥ္းစားခဲ့မိ။ အဲသည္ရပ္ကြက္ကေကာင္ေတြနဲ႔လည္း ရန္မၾကာခဏျဖစ္ဖူး၍ ရန္ၿငိဳးရွိသည္။ သည္ေတာ့့ ထိုရပ္ကြက္ထဲသို႔ ကြၽန္ေတာ္သိပ္မသြားျဖစ္ခဲ့။ ထိုရပ္ကြက္ထဲမွဘဝေတြကိုလည္း အနီးကပ္မသိခဲ့။
ရုတ္တရက္ေပၚလာေသာစိတ္ကူးအရ ထိုရပ္ကြက္ထဲရွိ ဆင္းရဲေသာအိမ္တအိမ္စီကို ဆန္တျပည္စီေဝငွရန္ႀကံစီသည္။

ကြၽန္ေတာ့္အေတြးမွာ ထိုရပ္ကြက္ထဲမွေကာင္ေတြနွင့္ ဆက္လက္ရန္ျဖစ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ရန္လည္းေျပမည္ ၊ ကုသိုလ္လည္းရမည္ ၊ ထိလည္းထိေရာက္မည္။ တခ်က္ခုပ္ ေလးငါးခ်က္ျပတ္ေသာ အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုအႀကံကို အေမ့အားေျပာျပသည္။ အေမကလည္းသေဘာက်၏။

ထို႔ေၾကာင္႔ထိုရပ္ကြက္မွ ရပ္ကြက္လူႀကီးနွင္႔တိုင္ပင္သည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက "ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဝေပးမယ္ေလ ၊ အစ္မႀကီးတို႔ဒုကၡခံေဝေနစရာ မလိုဘူး" တဲ့။ "ဟင္း... ဟင္း.... ဟင္း.... ဒါမ်ိဳးလာမလုပ္နဲ႔ေလ။ သမဆိုင္က အေလးကိုပဲေသြးလို႔ရမယ္။ ကိုယ္တို႔ကိုဂြင္လာမဖန္နဲ႔။ ဒါမ်ိဳးေတြရိုးေနၿပီ။"

အဲဒီလို ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ႔ညွိလို႔မရေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ မရ,ရေအာင္လွဴမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဆန္ငါးတင္းဝယ္ ၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ထဲ တျပည္စီထည့္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဆန္ထုပ္တင္ဖို႔ကားတစ္စီးငွါး အစစ အရာ႐ာ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။ ေနာက္ေန႔ (ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔) ေရာက္ေတာ့ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ကားတစီးျဖင္႔ ေန႔ခင္း (၁)နာရီေလာက္တြင္အိမ္မွထြက္၏။ ထိုရပ္ကြက္ထဲစ,ဝင္ေတာ့ စိတ္ကတထင္႔ထင္႔။ ငါတို႔လွဴတာ သူတို႔မွယူၾကပါ့မလားမသိဘူးေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္႔အထင္ တက္တက္စင္လြဲခဲ့ပါ၏။

ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေတာ႔ ထူးထူးျခားျခားဆိုင္တဆိုင္ကို ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပထမေတာ႔ မုန္႔ဟင္ခါးဆိုင္ထင္မိ၏။ လူစီကားလွသည္။ လူမ်ားမွာ လက္စြဲခ်ိဳင့္ေလးေတြကိုယ္စီနွင္႔ ဆိုင္ထဲဝင္သြားၾက၏။ ၿပီးေတာ့ျပန္ထြက္လာၾက၏။ လူတေယာက္မဟုတ္ ၊ နွစ္ေယာက္မဟုတ္ ၊ သံုးေယာက္မဟုတ္။ ထူးဆန္းလွသျဖင္႔ ထိုဆိုင္အနီးသို႔သြား၍ စူးစမ္းမိသည္။ ဖတ္လိုက္ရေသာဆိုင္ဘုတ္ေၾကာင္႔ ကြၽန္ေတာ္အသက္႐ွဴမွားမတတ္ျဖစ္သြား၏။ ဟုတ္ပါ႔မလား.... ေသခ်ာေအာင္ေနာက္တေခါက္ ျပန္ဖတ္မိသည္။ "ေသခ်ာပါတယ္.... ဒါ "ထမင္းရည္"ေရာင္းေနတာပါ။ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနၾကၿပီတုန္း....... လူေတြထမင္းမစားနိဳင္ၾကေတာ့လို႔ ထမင္းရည္ေတာင္ ဝယ္ေသာက္ေနၾကရၿပီ။ ဒါဆို ထမင္းရည္ေတာင္ မေသာက္နိဳင္တဲ့လူေတြလည္းရွိမွာပဲ".....ေတြးရင္း ၊ ေတြးရင္း ...ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္လြန္း၍ မ်က္ရည္က်မိသည္။

ဆန္တကယ္ေဝေသာအခါ လာလိုက္ၾကသည့္လူေတြမွမနည္း.... ထိုအထဲမွ ကေလးငယ္မေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲလာသည့္ အမယ္အိုႀကီးတေယာက္ ဆန္လာယူ၏။ ဆန္ယူရင္းနွင္႔ သူ၏ေျမးမေလးကို "သမီးေလး... မငိုနဲ႔ေတာ႔ေနာ္.... အဘြားတို႔ဒီေန႔ထမင္းစားရေတာ႔မယ္ေနာ္" တဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွမခ်ဳပ္ထားနိဳင္ေတာ႔ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ေျမးမေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို "ဦးဦး ... သမီးတို႔ကို ဒီလိုမ်ိဳး ေန႔တိုင္း ဆန္ေဝမွာလားဟင္" တဲ႔ ...

အဲသည္ေန႔က ဆန္ (၁၅) တင္းကုန္ပါသည္။ ေတြးစရာမ်ားလည္းရခဲ႔သည္။ စနစ္ဆိုးရဲ႕သားေကာင္မ်ားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု ခ်လိုက္မိသည္။

ထိုေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႔ပါ။ ။

Summary

Rest of your post