လူထုစိန္၀င္း
ႏို၀င္ဘာ ၂၉ရက္ လူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔အမွတ္တရ
ႏို၀င္ဘာ ၂၈ ရက္ ညေနခင္း မႏၱေလးျမိဳ႕။
အျပင္ထြက္လာရာက ေဒၚေဒၚလူထု ေဒၚအမာ ေခတၱေနထိုင္ရာ ၃၂လမ္း သမီးၾကီးေဒါက္တာသန္းရင္မာရဲ႕ အိမ္ေရွ့ကားထုိးရပ္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေပါက္၀မွာ အထုတ္အပုိးကိုယ္စီနဲ႔ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္အစုေ၀းကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အမွတ္တမဲ့ဆိုေတာ့ ဘာေတြဘာလိမ့္လို႔တအံ့တၾသျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔အထဲ၀င္သြားျပီးမွ ေနာက္ကလိုက္၀င္သြားေတာ့ ပိုျပီးအံ့ံၾသစရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရတယ္။
အိမ္ထဲ၀င္သြားသူေတြအားလံုး သမံတလင္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးေတြထိုင္ျပီး ေဒၚေဒၚ့ကို ကန္ေတာ့ေနၾကတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့မွ အေ၀းကလာၾကတဲ့စာသမားေတြပါလားလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အတူလိုက္ပါတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူကေလး ၂ဦးက ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ဟန္မ်က္လံုးေလးေတြ အ၀ိုင္းသားနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ နယ္ကအခုပဲ ေရာက္လို႔ အေ၀းေျပးကားေပၚက ဆင္းဆင္းျခင္းလာျပီးႏႈတ္ဆက္ၾကတာလို႔ ေျပာျပရတယ္။ ကေလးမႏွစ္ေယာက္က ေဒၚေဒၚ့အေၾကာင္းေတြ ၾကားဖူးျပီးသားမို႔ ခ်က္ခ်င္းသေဘာ ေပါက္နားလည္သြားၾကတယ္။
သူတို႔နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တအံ့တၾသျဖစ္သြားရတာက ေနာက္တေန႔ႏို၀င္ဘာ၂၉ရက္ေန႔ပါ။ ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းတုိက္ထဲမွာ တေထာင္ထက္မနည္းတဲ့လူေတြ ရံုးစုရံုးစုနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြားၾကတယ္။ ဒီကေလးမ ႏွစ္ေယာက္အျပင္ ဒီေမြးေန႔ပြဲတက္ဖို႔ ဘယ္ဂ်ီယံႏုိင္ငံကေရာက္လာၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လည္း ပါေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေယာက္စလံုးအ့ံၾသၾကလြန္းလို႔ အံ့ေရာ အံ့ေရာလို႔ ႏႈတ္ကတဖြဖြ ရြတ္ေနၾကတယ္။ စကၤာပူမွာ မဟာ၀ိဇၨာတန္းတက္ရင္း ရန္ကုန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုးရီးယားမေလးကလြဲရင္ က်န္သံုးေယာက္မွာ တေယာက္က အေမရိကန္မွာေနၾကတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြေလ။
မႏၱေလးက စာေရးဆရာမၾကီး၊ သတင္းစာဆရာမၾကီးလူထုေဒၚအမာဆိုတဲ့ အမည္ကို ႏိုင္ငံျခားမွာကတည္းက သူတို႔ၾကားဖူးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက လူၾကီး လူငယ္ေယာက်ာ္းမိန္းမေတြခုေလာက္အမ်ားၾကီး စုေ၀းေရာက္ရိွလာၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္မထားမိၾကဘူး။ လူေတြကို ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ၾက၊ စကားလိုက္ေျပာၾကနဲ႔ သူတို႔လည္းေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။ အေမရိကန္မေလးနဲ႔ ကိုးရီးယားမေလးဆို ဦးပိန္တံတားၾကီးေပၚသြား လမ္းေလွ်ာက္ပါလားလို႔ အေဖာ္နဲ႔လႊတ္လိုက္တာေတာင္တံတားထိပ္က ရပ္ၾကည့္ရံုၾကည့္ျပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ ေမြးေန႔ ပြဲလာတဲ့လူေတြက တံတားၾကီးထက္ပိုျပီး စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္တဲ့။ စာေရးဆရာ၊ စာေရးဆရာမေလးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္စကားေတြေျပာၾက၊ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ၾကနဲ႔ ဖ်ာခင္းျပီးစားပြဲ၀ိုင္းမွာေကၽြးတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေတာင္ေလးလံုး ထမင္းဟင္းမ်ားကိုလည္း ျမိန္ေရရွက္ရည္စားၾကေသးတယ္ေလ။
ႏိုင္ငံျခားသား ၄ေယာက္စလံုး တညီတညြတ္တည္း ေမးၾကတဲ့ေမးခြန္းကေတာ့ ဒီစာေရးဆရာမၾကီးကို ဘာေၾကာင့္လူေတြ ဒီေလာက္ခ်စ္ခင္ေလးစားေနၾကတာလဲဆိုတာျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြလည္း ဒီအခ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၀ါဒစြဲတခုအခံရိွတာေၾကာင့္ ၀ါဒတူေတြအခ်င္းခ်င္းက ၀ိုင္းေျမွာက္ေနၾကတာလား၊ ဒါမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ ေမြးေန႔အခန္းအနားကို ႏွစ္စဥ္မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္လာၾကသူေတြဟာ အယူ၀ါဒမ်ိဳးစံု ေနာက္ခံရိွသူေတြပါ။ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုးေခတ္က သခင္လက္ေဟာင္းၾကီးေတြ ပါသလို၊ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးကာလက မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ တေခတ္တခါက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသူေတြပါသလို၊ ဖဆပလ တည္ျမဲသန္႔ရွင္းေဟာင္းေတြလည္းပါပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ရဟန္းသံဃာေတြလည္း တက္ေရာက္သလို အဂၤလီကန္ဂိုဏ္းသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ အင္ဒရူးျမဟန္လည္း တက္ေလ့ရိွပါတယ္။
အေရာင္အေသြးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ေငြေၾကးေၾကာင့္လား၊ ၾသဇာအာဏာေနာက္ခံေကာင္းလို႔လား။ ဒါေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္မဆိုထားနဲ႔ ဟိုဘက္တေခတ္က မႏၱေလးမွာေတာင္ သူေဌးသူၾကြယ္စာရင္း၀င္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အာဏာေနာက္ခံဆိုတာလည္း ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဖူးရံုမက၊ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ မဆလေခတ္ စတဲ့ေခတ္အဆက္ဆက္ေတြမွာ အညိဳညင္ခံရတဲ့ ဘက္ကခ်ည့္ရိွခဲ့တာပါ။
ဒါျဖင့္ရင္ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။
ႏွလံုးလွလို႔ပါလို႔ တိုတုိေျပာပါမယ္။ ဒီဆရာမၾကီးရဲ႕ ဘ၀သက္တမ္းတေလွ်ာက္ကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒီအခ်က္ကိုထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ျမင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါေရာက္ေရာက္ ဆရာမၾကီးနဲ႔ သူ႔ကေလာင္ဟာ မ်က္ႏွာမြဲမ်ား (underdogs)ဖက္ကခ်ည့္ မားမားမတ္မတ္ရပ္လာခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္သတင္းစာနဲ႔ ကိုယ့္မိသားစု အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေဘးရန္ေတြကပ္ျငိခဲ့လည္း ဒီရပ္တည္ခ်က္ကို ေျပာင္းျပစ္ျပီးေခတ္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မက်င့္ၾကံခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္တန္ဘိုးေတြလည္း အမ်ားၾကီးေပးခဲ့ရတာပါ။
ဒီဆရာမၾကီးကို နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္မာေက်ာတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ဒါမမွန္ပါဘူး။ တကယ္ဆရာမၾကီးရဲ႕စိတ္ဓါတ္ဟာ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ေျပာ့ေပ်ာင္းပါတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ ျမိဳ႕မျငိမ္းအေၾကာင္း၊ က်ားဘျငိမ္းအေၾကာင္း၊ ေပၚဦးသက္အေၾကာင္း စတဲ့ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြမ်ားေျပာျပီဆိုရင္ မ်က္ရည္ကေလးတစမ္းစမ္းနဲ႔ပါ။ ျမိဳ႕မျငိမ္းကြယ္လြန္ျပီးေနာက္ ေရးလိုက္တဲ့စာတပုဒ္ဟာ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္က်န္ရံုမက ေဒၚအမာအလြမ္းစာ သိပ္အေရးေကာင္းတယ္လို႔ေတာင္ နာမည္တြင္သြားတာပါ။
ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ကေလးတခု ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။ ေျခာက္ဆယ္ဦးပိုင္းေလာက္က အျဖစ္ကေလးပါ။ လူထုသတင္းစာတုိက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာက္လုပ္ငန္းဌာန ရိွပါတယ္။ တခါမွာ ရန္ကုန္ကပို႔လိုက္တဲ့ ဘေလာက္ဌာနသံုး အက္စစ္အိုးၾကီးေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က အက္စစ္ေတြကို စဥ့္အိုး ( တဆယ္၀င္)ထဲထည့္၊ ထင္းရူးပံုးၾကီးထဲ ေကာက္ရိုးေတြခံျပီး သင္းေဘာတင္ပါတယ္။ အဲဒီအိုးၾကီးေတြကို လူေလးေယာက္ တုတ္နဲ႔ရိႈထမ္းရာမွာ မေတာ္တဆ လြတ္က်ျပီး “ဗြမ္း” ကနဲကြဲထြက္သြားပါတယ္။ အိုးလြတ္အက်မွာ ေနာက္ထမ္းတဲ့ဘေလာက္ဆရာ ကိုသန္းေမာင္က ဒူးထိုးခံလိုက္တာေၾကာင့္ သူ႔တကိုယ္လံုး အက္စစ္ေတြေလာင္ျပီး ထြန္႔ထြန္႔လူးျဖစ္သြားရွာပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းအေရျပားေတြလန္ျပီး ပူရွာလြန္းလို႔ ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ေနပါတယ္။ ေဆးရံုပို႔ဖို႔ ကားေစာင့္ေနတုန္း အသင့္ရိွတဲ့ လိမ္းေဆးေတြနဲ႔ ေဒၚေဒၚက ကိုသန္းေမာင္ေဘးမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးထုိင္ျပီးလိမ္းေပးပါတယ္။ ေဆးရည္ေတြေလင္းခ်ေနရင္းက ေဒၚေဒၚမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာပါတယ္။ သူ႔ေျခရင္းမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလးထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚ့ကို အက္စစ္ေလာင္သူကျပန္သနားအားနာျဖစ္ျပီး သိပ္ကိစၥမရိွပါဘူးေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေဒၚေဒၚရဲ႕နဲ႔၊ ျပန္အားေပးစကားေျပာရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ႏွလံုးသားက အဲဒီေလာက္ႏူးညံ့တာပါ။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ အံ့ေရာ အ့ံေရာလို႔ေရရြတ္လို႔ မျပီးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာတေယာက္ကို ဒါေလာက္အထ္ိရိုေသကိုင္းရိႈင္းေလးစားျပီး ရိွခိုးဦးခ် လုပ္ၾကတာမ်ိဳး သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဘယ္ၾကံဳဘူးမွာလဲ။ သူတို႔ဆီမွာကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ ကြယ္လြန္သြားျပီဆိုရင္ အလြန္ဆံုးလုပ္ေလ့ရိွတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ရုပ္တုျပဳလုပ္ျပီး ျပထားတာေလာက္သာ ရိွတာမဟုတ္လား။ ဒါေတာင္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ဂုဏ္ျပဳတာထက္၊ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ဒို႔ျမိဳ႕၊ ဒို႔ရြာ၊ ဒို႔ႏိုင္ငံကထြက္တာေဟ့လုိ႔ ၀င့္ၾကြားခ်င္တဲ့စိတ္က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ တခ်ိဳ႕က ဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပတိုက္လုပ္ျပီး ျပစားၾကေသးတယ္ေလ။ ကမၻာဟာ ရြာၾကီးျဖစ္ေနျပီတို႔ ဘာတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေျပာ အေရွ့ဟာအေရွ့၊ အေနာက္ဟာ အေနာက္ပါပဲ။ သူေတာ္ေကာင္းမၾကီး မာသာထရီဇာ အိႏၵိယမွာ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ အိႏၵိယတႏိုင္ငံလံုး၊ ဟိႏၵဴ မြတ္ဆလင္ မကြဲမျပားလာေရာက္ငိုယိုၾကတာမ်ိဳး ဦးခိုက္ၾကတာမ်ိဳး၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာသာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရင္ ရိွႏိုင္ပါ့မလား။
ကြယ္လြန္သူ မာသာထရီဇာကို သူေတာ္စင္(စိန္႔)အျဖစ္ေၾကညာေပးဖို႔ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကို တကမၻာလံုးရိွ ဘရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္ေတြက ၀ိုင္းျပီးေတာင္းဆိုၾကတာေတာင္၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့အထိ ေၾကညာမေပးခဲ့ပါဘူး။ စည္းမ်ည္းစည္းကမ္းဆိုတာေတြ ေထာက္ျပျပီး၊ အခ်ိန္ဆြဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဟိႏၵဴနဲ႔မြတ္ဆလင္ေတြ အေနမ်ားတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံကသာ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့(စိန္႔)အျဖစ္ေတာင္မက နတ္ဘုရားမ (Goddess)အျဖစ္ေတာင္ ေန႔ညမဆိုင္း သတ္မွတ္ေၾကညာေပးလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။
လူ႔တန္ဖိုး၊ လူ႔တန္ဖိုးနဲ႔ ဘယ္လိုပဲေအာ္ေန ေအာ္ေန၊ လူကို အမွန္တကယ္ တန္ဘိုးထားေလးစားတာမ်ိဳး၊ အခုျမန္မာျပည္ေရာက္မွ ေတြ႔ဖူးပါတယ္လို႔ အေမရိကန္သတင္းစာမေလးကဆိုပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြသိေအာင္ အစြမ္းကုန္ က်ိဳးစားမယ္လို႔လည္း ကတိျပဳသြားပါတယ္။ ဒီေမြးေန႔ပြဲကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္လို႔မဆံုးႏိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔လည္း ျပန္ကာနီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ရင္း တဖြဖြေျပာသြားပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္မေလးတေယာက္ေတာ့ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီမိုး ရိွခိုးကန္ေတာ့တတ္သြားပါျပီ။
လူထုစိန္၀င္း
ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၂။
၂၀၀၃ ခု ႏို၀င္ဘာလထုတ္ မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
...
Type the rest of your post here..
Monday, November 30
Monday, September 21
ေသြးစာ
ျမားအိမ္
ေမာ္ဒယ္ ေရႊငါးက
မွန္ကန္ထဲ အလွျပေနစဥ္
လိႈင္းေပ်ာ္ ပုစြန္က
ေရစီးထဲ စုန္ဆင္းတယ္။
ေတာ္ဝင္ၾကာပြင့္က
လေရာင္နဲ႔ အေလလိုက္ေနစဥ္
ပန္းမြဲေနၾကာက
ေနနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတယ္။
ရုပ္ေသးမိုးတိမ္က
ေလေစရာ ကၾကိဳးဆင္ေနစဥ္
ငွက္ရဲ႕ေတာင္ပံက
ေလအဟုန္ကို ဖီဆန္တယ္။
သံု႔ပန္း ႏွင္းဆီက
ပန္းအိုးထဲ က်ိဳးႏြံေနစဥ္
ဂ်စ္(ပ္)စီျမက္ပင္က
လြင္ျပင္ထဲ ရုန္းကန္တယ္။
လူလယ္ ေလညွင္းက
ယပ္တိမ္းရာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနစဥ္
အရိုင္းမုန္တိုင္းက
တေတာလံုး ေျခာက္ျခားေစတယ္။
အႏၶ ေခါင္းေလာင္းက
အသံဆိတ္ ငိုက္မ်ည္းေနစဥ္
ပမႊား ဆည္းလည္းက
တစာစာ သီေကၽြးတယ္။
*နီရိုးတေယာက
ဘိုးတံနဲ႕ရႈိက္နမ္းေနစဥ္
နင္းျပားသစ္တံုးက
ရင္ကို လႊအဆြဲ ခံရတယ္။
သက္မဲ့ ကန္ေရက
ဥယ်ာဥ္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနစဥ္
ေသြးသစ္ ျမစ္ရိုင္းက
ပင္လယ္ဆီ အေရာက္သြားတယ္။
*နီရိုး = ေရာမၿမိဳ႕ မီးေလာင္ေနစဥ္ တေယာအထိုး မပ်က္ခဲ့ေသာ ရွင္ဘုရင္
ေကာင္းကင္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=141%3A2009-09-20-14-17-29&catid=34%3A2009-04-17-00-31-18&Itemid=77&limitstart=1
ေမာ္ဒယ္ ေရႊငါးက
မွန္ကန္ထဲ အလွျပေနစဥ္
လိႈင္းေပ်ာ္ ပုစြန္က
ေရစီးထဲ စုန္ဆင္းတယ္။
ေတာ္ဝင္ၾကာပြင့္က
လေရာင္နဲ႔ အေလလိုက္ေနစဥ္
ပန္းမြဲေနၾကာက
ေနနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတယ္။
ရုပ္ေသးမိုးတိမ္က
ေလေစရာ ကၾကိဳးဆင္ေနစဥ္
ငွက္ရဲ႕ေတာင္ပံက
ေလအဟုန္ကို ဖီဆန္တယ္။
သံု႔ပန္း ႏွင္းဆီက
ပန္းအိုးထဲ က်ိဳးႏြံေနစဥ္
ဂ်စ္(ပ္)စီျမက္ပင္က
လြင္ျပင္ထဲ ရုန္းကန္တယ္။
လူလယ္ ေလညွင္းက
ယပ္တိမ္းရာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနစဥ္
အရိုင္းမုန္တိုင္းက
တေတာလံုး ေျခာက္ျခားေစတယ္။
အႏၶ ေခါင္းေလာင္းက
အသံဆိတ္ ငိုက္မ်ည္းေနစဥ္
ပမႊား ဆည္းလည္းက
တစာစာ သီေကၽြးတယ္။
*နီရိုးတေယာက
ဘိုးတံနဲ႕ရႈိက္နမ္းေနစဥ္
နင္းျပားသစ္တံုးက
ရင္ကို လႊအဆြဲ ခံရတယ္။
သက္မဲ့ ကန္ေရက
ဥယ်ာဥ္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနစဥ္
ေသြးသစ္ ျမစ္ရိုင္းက
ပင္လယ္ဆီ အေရာက္သြားတယ္။
*နီရိုး = ေရာမၿမိဳ႕ မီးေလာင္ေနစဥ္ တေယာအထိုး မပ်က္ခဲ့ေသာ ရွင္ဘုရင္
ေကာင္းကင္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=141%3A2009-09-20-14-17-29&catid=34%3A2009-04-17-00-31-18&Itemid=77&limitstart=1
Thursday, June 4
အလြမ္း
နီေယာ္ဓာ
ခ်စ္သူ၏ သူမႏွင့္အိပ္မက္တို႔အတြက္
နံနက္ခင္းငါ မျဖစ္လို...
အလြမ္းေၾကာင့္ ဖ်ားနာခဲ့သည္ရိွေသာ္
ခ်စ္သူေပးခဲ့ေသာ အတိတ္မွ တဒဂၤမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ ေဆးဖက္၀င္ေစမည္...
၂၀၀၉ခု ဇြန္လ ၂ရက္ေန႔
No dawn be I..
For mornings wake dreamers,
You with her.
If longing causes feeble in me,
I will find remedies in memories of us.
Select ေပးၿပီးေရးပါ...
Type the rest of your post here..
ခ်စ္သူ၏ သူမႏွင့္အိပ္မက္တို႔အတြက္
နံနက္ခင္းငါ မျဖစ္လို...
အလြမ္းေၾကာင့္ ဖ်ားနာခဲ့သည္ရိွေသာ္
ခ်စ္သူေပးခဲ့ေသာ အတိတ္မွ တဒဂၤမ်ားစြာတို႔ျဖင့္ ေဆးဖက္၀င္ေစမည္...
၂၀၀၉ခု ဇြန္လ ၂ရက္ေန႔
No dawn be I..
For mornings wake dreamers,
You with her.
If longing causes feeble in me,
I will find remedies in memories of us.
Select ေပးၿပီးေရးပါ...
Type the rest of your post here..
Saturday, May 30
နဂါးနီ
ေတးေရး- ေရႊတိုင္ညြန္႔
ဆင္းရဲသား ပ်ံက်အလုပ္သမားၾကီးတဦး ညေနရီတေရာမွာ အသက္ဆက္ရွင္ခ်င္စရာမရိွတဲ့ လူမႈစီးပြားမြန္းက်ပ္မႈေတြအတြက္ မ်က္ရည္ေတြေ၀ျပီး နဂါးနီသီခ်င္းကို ျငီးေနတဲ့အခိုက္ဟာ က်ဳပ္တို႔တမ်ိဳးသားလံုးအတြက္ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
[(ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္
ရတနာခုႏွစ္သြယ္ တကယ္ပင္စံုညီ
တို႔အမ်ိဳးသားတုိင္းျပည္) ၂
မြဲတဲ့လူ လွဴဒါန္းႏိုင္မည္
ေက်ာင္းေဆာက္ကာ ဘုရားပါတည္
ဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔ ရွင္အဇၥ်ေဂါဏတို႔ မတဲ့ကိန္းဆိုက္ျပီ)]၂
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
( ေနေရးနဲ႔ စားေသာက္ေရးပါ မေႏွးေအာင္ပင္ ေခ်ာင္လည္ရမည္
လူမြဲမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကံေဆာင္မည္ ဒို႔နဂါးနီ )၂
( ဘာသာေရာင္ သာသနာေရာင္ ထြန္းလင္းေျပာင္မည္ )၂
ေကာင္းစားမယ့္ ဒို႔ျမန္ျပည္
ေရႊမိုးရြာမည္။
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
( သိဒၶိအဖံုဖံုလံုျခံဳေစမည္
ေန႔စဥ္ (ညစဥ္) ဖိုမထိုးဘဲ အက်ိဳးေပးႏိုင္မည္ )၂
( ဗမာျပည္ နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ ေျမလွ်ိဳးပါလို႔ မိုးပ်ံႏိုင္မည္ )၂
မြဲတဲ့လူေတြ ေငြမရွားရေအာင္
ၾကိဳးစားလို႔ ေဆာင္ရြက္ခါမွန္း
ထြက္ရပ္လမ္းျပမည္။
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
ဆင္းရဲသား ပ်ံက်အလုပ္သမားၾကီးတဦး ညေနရီတေရာမွာ အသက္ဆက္ရွင္ခ်င္စရာမရိွတဲ့ လူမႈစီးပြားမြန္းက်ပ္မႈေတြအတြက္ မ်က္ရည္ေတြေ၀ျပီး နဂါးနီသီခ်င္းကို ျငီးေနတဲ့အခိုက္ဟာ က်ဳပ္တို႔တမ်ိဳးသားလံုးအတြက္ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
[(ဆင္းရဲျခင္းလြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ပါမည္
ရတနာခုႏွစ္သြယ္ တကယ္ပင္စံုညီ
တို႔အမ်ိဳးသားတုိင္းျပည္) ၂
မြဲတဲ့လူ လွဴဒါန္းႏိုင္မည္
ေက်ာင္းေဆာက္ကာ ဘုရားပါတည္
ဘိုးဘိုးေအာင္နဲ႔ ရွင္အဇၥ်ေဂါဏတို႔ မတဲ့ကိန္းဆိုက္ျပီ)]၂
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
( ေနေရးနဲ႔ စားေသာက္ေရးပါ မေႏွးေအာင္ပင္ ေခ်ာင္လည္ရမည္
လူမြဲမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ၾကံေဆာင္မည္ ဒို႔နဂါးနီ )၂
( ဘာသာေရာင္ သာသနာေရာင္ ထြန္းလင္းေျပာင္မည္ )၂
ေကာင္းစားမယ့္ ဒို႔ျမန္ျပည္
ေရႊမိုးရြာမည္။
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
( သိဒၶိအဖံုဖံုလံုျခံဳေစမည္
ေန႔စဥ္ (ညစဥ္) ဖိုမထိုးဘဲ အက်ိဳးေပးႏိုင္မည္ )၂
( ဗမာျပည္ နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ ေျမလွ်ိဳးပါလို႔ မိုးပ်ံႏိုင္မည္ )၂
မြဲတဲ့လူေတြ ေငြမရွားရေအာင္
ၾကိဳးစားလို႔ ေဆာင္ရြက္ခါမွန္း
ထြက္ရပ္လမ္းျပမည္။
(က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္
လူမြဲေတြက မေႏွးေခတ္မီ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မည္)၂
( ဒို႔နဂါးနီ သိဒၶိတန္ခိုးနဲ႔
ဆင္းရဲသားတို႔ မညိွဳးမီ
အက်ိဳးထူးေပးေတာ့မယ္တဲ့ဗ်(မည္) )၂
ေခတ္သစ္ထူေထာင္မည္
ေအးခ်မ္းသာယာသည္
နဂါးနီတန္ခိုးနဲ႔ အမ်ိဳးဂုဏ္တက္ေစမည္။
Friday, May 29
ကာလႏွယ္ ဆိုးပါဘိ
စေလဦးပုည
ကာလႏွယ္ ဆိုးပါဘိ၊ သူခိုးက လူလူ၊ ေတာေလ့ေပါက္ နန္းမူ၊ အိမ္သူကို ဧည့္ေစာင္း၊ သူေကာင္းကို အျပစ္တင္၊
ေတာင္ယာရွင္ ေမ်ာက္လိုက္လို႔ေမာင္း။ ။
ေလးတရာ့ဆီမွန္လွ်င္၊ ေရနံေလာက္မေကာင္း၊ စိတ္အေန ႐ုပ္ေျပာင္းလို႔၊ ေခ်ာင္းကိုပ ျမစ္ထင္၊ တူရိယာ နတ္စည္ေစာင္း၊ သူဖုန္းေတာင္းခ်င္းကတဲ့သြင္။ ၀ါးလံုးေခါင္း လသာခ်င္တယ္၊ အိမ္ထဲတြင္ ကင္း၀ပ္လို႔၊ မုန္းဇာတ္ႀကံၾကၿပီ၊ ဘုန္း႐ို႕၀သီ၊ ခုမ်ားျဖင့္ မုသားညီတယ္၊ အပလီ ဗိုလ္မင္းပေလး။ ။
Type the rest of your post here..
ကာလႏွယ္ ဆိုးပါဘိ၊ သူခိုးက လူလူ၊ ေတာေလ့ေပါက္ နန္းမူ၊ အိမ္သူကို ဧည့္ေစာင္း၊ သူေကာင္းကို အျပစ္တင္၊
ေတာင္ယာရွင္ ေမ်ာက္လိုက္လို႔ေမာင္း။ ။
ေလးတရာ့ဆီမွန္လွ်င္၊ ေရနံေလာက္မေကာင္း၊ စိတ္အေန ႐ုပ္ေျပာင္းလို႔၊ ေခ်ာင္းကိုပ ျမစ္ထင္၊ တူရိယာ နတ္စည္ေစာင္း၊ သူဖုန္းေတာင္းခ်င္းကတဲ့သြင္။ ၀ါးလံုးေခါင္း လသာခ်င္တယ္၊ အိမ္ထဲတြင္ ကင္း၀ပ္လို႔၊ မုန္းဇာတ္ႀကံၾကၿပီ၊ ဘုန္း႐ို႕၀သီ၊ ခုမ်ားျဖင့္ မုသားညီတယ္၊ အပလီ ဗိုလ္မင္းပေလး။ ။
Type the rest of your post here..
Tuesday, May 12
ပန္းေရာင္ေဆးျပားေလးႏွစ္ျပား
လူထုေဒၚအမာ
ဒီအကိုက္အခဲက ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး၊ အိမ္ထရံ ကို ေနာက္ေက်ာမွီရင္း ေခါင္းကိုလည္း ထရံနဲ႔ပဲ ထိထားၿပီး ေမာ့ထားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေလးေတြ အေထာင္အေသာင္းက တ႐ြ႐ြနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို ကိုက္ေဖာက္စားေသာက္ ေနၾကသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကိုက္လာ တဲ့ေခါင္းက နားထဲမွာလည္း အသံေတြက ဝုန္းဝုန္းခ်င္း စပ္လို႔။ မ်က္လံုးကလည္း ဘာမွမကြဲ ျပားေတာ့ဘူး၊ ျပာေနၿပီ။ ဟိုအထက္မွာေတာ့ အလင္းေရာင္တခု ဖ်ပ္ခနဲ ျဖစ္သြားသလားမသိ။ သူ႔ေခါင္းရဲ႔ ေနာက္ဘက္မွာ အင္မတန္ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းႀကီးနဲ႔ ဖိထားသလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈက ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုရင္ သူ႔မွာ႐ွိသမွ် အင္အားေလး ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြား မွန္းမသိလို႔ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္ေတြကို မသယ္ခ်င္၊ မ မ,ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးက တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ခုန္ေနသံကို သူ႔နားက အတိုင္းသား ၾကားေနသလိုပဲ။ ေမြးၫႇင္းေပါက္ ႐ွိသမွ်က ထြက္တဲ့ေခၽြးက တကိုယ္လံုး႐ႊဲနစ္ေနၿပီမို႔ ေလကေလး နည္းနည္း တိုက္ရင္ေတာင္မွပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဓါးေတြနဲ႔ ဝိုင္းထိုးၾကသလို ေအးစိမ့္လာတယ္ေလ။
အေဒၚေ႐ႊ ေဝဒနာခံရပံုေတြက သိပ္ဆိုး႐ြား ပါတယ္။ သူ႔မွာ ပင္ပမ္းလြန္းလို႔ မ်က္စိကိုမွိတ္ ထားရေတာ့တယ္။ ကိုက္ခဲပံုက သူ႔တကိုယ္လံုးကို စီးၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုကိုး၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္ထက္တခ်ိန္ ပိုၿပီးဆိုးလာတယ္လို႔လည္း ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွိ႐ွိသမွ် ခြန္အားကို စုစည္းၿပီး သူ႔လက္တဖက္ကို မလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္းေတာင္းကေလးထဲက ပစၥည္းတခုကို သူက လက္နဲ႔လိုက္စမ္းပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ႀကီးလွၿပီ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ႀကီးကလည္း အေရေတြ တြန္႔ခ်င္တိုင္း တြန္႔ေနၿပီေလ။ ဒါႀကီးနဲ႔ ျခင္းေတာင္း ထဲအေတာ္ၾကာ ေလွ်ာက္ႏႈိက္ၿပီး႐ွာေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ ဗူးကေလးကို ေတြ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြဲယူ အဖံုးကေလးႀကိဳးစားဖြင့္ၿပီး မ်က္စိကေတာ့ မွိတ္ထားရင္းနဲ႔ ပ႐ုပ္ဆီကို သူ႔ႏွာဝမွာ ေတ့ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ ဗူးထဲက ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ကိုေကာ္ ၿပီးနားထင္ေတြရယ္၊ လည္ပင္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းဝရယ္ကို လိုက္ၿပီးပြတ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ အကိုက္အခဲႀကီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ပင္ပန္းလိုက္ တာ။ ပ႐ုပ္ဆီရဲ႔ အပူက အသားထဲဝင္သြားေတာ့ နည္းနည္း သက္သာသလိုထင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ေက်ာကို ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ ထပ္ယူၿပီး လိမ္းျပန္တယ္။ လိမ္းရင္းကလည္း သူ႔ကိုသူ လက္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ပဲ တတ္အားသေလာက္ ဖိရႏွိပ္ရတယ္ေလ။ အေဒၚေ႐ႊဟာ အသက္႐ွဴကေတာ့ ျမန္တုန္းပဲ။ ရင္ထဲက တဒိန္းဒိန္းကလည္း ခုန္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကိုယ္လံုး ပူထူ႐ွိန္းဖိန္းသြားေတာ့ နဂိုခံေနရတဲ့ အကိုက္အခဲကို နည္းနည္းေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အေဒၚေ႐ႊ ဒီလိုျဖစ္တာ ဒီတခါ မဟုတ္ဘူး။ မၾကာခဏျဖစ္တာပါ။ ျဖစ္တိုင္း လူဟာ ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ၿပီး က်န္ရစ္တာခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရာဂါက ေလတိုက္သလိုပဲ၊ ေလဟာသူ ဘယ္ေတာ့ တိုက္မယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္မေျပာသလို သူ႔ေရာဂါကလည္း ငါဘယ္ေတာ့လာမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ေျပာေလ့မ႐ွိဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ တကယ့္ နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္းပဲ။ လူတကိုယ္လံုး နာစရာ႐ွိသမွ် အကုန္နာလာတယ္။ ျဖစ္ေနတုန္းဆိုရင္ ေဝဒနာက သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ျပန္ထြက္ သြားခ်င္တဲ့ ပံုမျပဘူး။ တခါတည္း အသက္ပါေခၽြ သြားေတာ့ မလိုပဲ။
ဒီလိုနာလာတိုင္း အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာ သူေဝဒနာကို ဒီလိုကုရတာပါပဲ။ ပ႐ုပ္ဆီ တကိုယ္လံုးကို လိမ္းေပးၿပီး ဖ်ာ႐ွိရာကို ဖင္တ႐ြတ္တြန္းယူရတယ္။ ဖ်ာေပၚေရာက္ေတာ့ လွဲအိပ္ၿပီး သူ႔ ေရာဂါထြက္အသြားကို ေစာင့္ရတယ္ေလ။ အဲ- တခါတေလက်ေတာ့ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံကေလး ဘာကေလး႐ွိမယ္၊ ခြန္အားေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး က်န္ေသးတယ္ ဆိုရင္႐ွိတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးဆုပ္ၿပီး လမ္းထဲက ကုန္စံုဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္းအသံနဲ႔ ရင္ဘတ္က တဒိန္းဒိန္းသံကို နာခံရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ယဟုမ္းအားတိုးေဆးထုပ္ကေလး ဝယ္လာၿပီး အမႈန္႔ကိုပါးစပ္ထဲထည့္ ေရနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္ ရတယ္။ သူ႔ေရာဂါ သူ႔ေဝဒနာအတြက္ သူ႔မွာ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔ ယဟုမ္း အားတိုးေဆးပဲ႐ွိတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဝဒနာက သူ႔အသက္ကို ပါတပါတည္း ေခၽြသြားပါေတာ့လို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့တာ အခါခါ႐ွိလွၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ ဆုေတာင္း မျပည့္ပါဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ တခါထက္တခါ ပိုကိုက္ခဲလာတာခ်ည္း။ မလႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထဲက ခဲခဲယဥ္းယဥ္း နဲ႔ ဒီဗူးကေလးကိုယူ၊ ဗူးကေလးထဲက ပ႐ုပ္ဆီကို တကိုယ္လံုးလိမ္း၊ ဒါနဲ႔ တသံသရာ လည္ျပန္ေရာ။ ဒီပ႐ုပ္ဆီက ခဏေတာ့သက္သာတယ္၊ ဒီအနာကို တခါထည္း မေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္မွန္းလည္း သိသားပဲ။
တေယာက္တည္း ေနရတဲ့ တေကာင္ႂကြက္ လူဆင္းရဲမ်ားရဲ႔ ဘဝက ဒီအတိုင္းခ်ည္း ပါပဲေလ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လုပ္ရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ အေဒၚေ႐ႊက ငါဘာလို႔မ်ား ဒီလိုတေကာင္ႂကြက္ဘဝနဲ႔ အသက္႐ွည္ေနတာပါလိမ့္၊ ငါ့ဘဝမွာ ငါတေယာက္ တည္း တသက္လံုးပါကလား။ ငါ့အတြက္ ပူပန္ေသာက ေရာက္မယ့္ ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ကိုၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္ေဆြမ်ိဳးရယ္လို႔လည္း တေယာက္မွ မ႐ွိပါကလား။ ငါ ဘယ္သူ႔အတြက္ အသက္႐ွည္ရဦးမယ္လို႔လည္း ေျပာစရာမ႐ွိ၊ ငါ့အတြက္ အသက္႐ွည္ေနတဲ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ရယ္လို႔လည္းမ႐ွိ။ တငုတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ အလကားအသက္႐ွည္ေနခဲ့တာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ ႐ႊင္စရာရယ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကမွ မ႐ွိခဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ဘဝ၊ ငါ့ အသက္႐ွင္သမွ်ဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္နက္တူးဖို႔ လူျဖစ္ေနရတဲ့ ဘဝပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တတ္တယ္။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ခံစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ခံရတယ္။ အဲဒီ အထဲက အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းထြက္ရတယ္။ တေနဝင္ တေနထြက္ ဆက္လို႔သာေနပါေရာ။ အေဖာ္အေလွာ္မ႐ွိတဲ့ အထီးက်န္ဘဝႀကီးမွာ စိတ္ခ်မ္း သာစရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး တခုမွမ႐ွိပါဘူး။ ဒီလို ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔႐ုန္းကန္ေနေသးလဲ၊ ေသမယ့္ေန႔ကို တေန႔ေ႐ႊ႔, ေ႐ႊ႔လို႔ရေန သလားဆိုၿပီး လုပ္ေနတာလား။ ဘာမ်ားေကာင္းလို႔ လဲ။ သူ႔အဖို႔ ကေန႔ ေသရတာနဲ႔ နက္ျဖန္မွ ေသရမွာ ဘာမွထူးျခားမႈ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေသရင္ မေအးပါလားလို႔ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာသူလည္း ခဏခဏ ေမးမိ ညည္းမိ ပါရဲ႔။
သူ႔မ်က္လံုးေတြကို အၾကာႀကီးပိတ္ထားၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ဖြင့္ႀကည့္ဖို႔ အေဒၚေ႐ႊက ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ႏွလံုးက အခုန္ျမန္တုန္းပါ။ သူ႔ေခါင္းကလည္း ကိုက္ေနတာပါပဲ။ သူ႔ ေနာက္ေစ့ကလည္း မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာေအာင္ ေလးလံနာက်င္ေနဆဲပါ။ သူ႔မ်က္စိ ေ႐ွ႔က အမည္းကြက္ႀကီးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလာၿပီ။ ဒါေႀကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီး ေတာင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ နယ္ထားတဲ့ မံု႔ႏွစ္နဲ႔ေရာဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြက ေခ်ထားၿပီး သား မဟုတ္လား။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးေတြကလည္း တထုပ္စာစီ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး အပံုလိုက္ထပ္ထားတာ။ ခုေတာ့ ေလတိုက္လို႔ လြင့္ေတာင္ကုန္ၿပီေကာ၊ တဲစပ္ထိုးဖို႔ ထန္း ႐ြက္ေက်ာကေလးေတြကို ဓါးနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာသပ္၊ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ခၽြန္ထားတာ ေတြလည္း သူ႔ေဘးမွာ ဗလႏွံ႔ႀကဲေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနမေကာင္းတာ ေကာင္းတာအပထား၊ ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ကို လုပ္ရမွာပဲ။ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ပစ္ထားလိုက္ရင္ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။ အေဒၚေ႐ႊက ရင္ထဲတဒိန္းဒိန္း ျမည္ေနတဲ့ ၾကားက ကိုယ္ကိုမတ္ၿပီးထိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်သီးအိုးကို သူ႔ေ႐ွ႔ယူလိုက္တယ္။ မေန႔ညကတည္းက အိစက္ေနေအာင္နယ္ထားတဲ့ မုန္႔ႏွစ္အိုးကို ငွက္ ေပ်ာသီးနယ္ထားတဲ့အိုးထဲ အကုန္ေလာင္းထည့္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔မုန္႔ႏွစ္ သမေအာင္ အား ႐ွိသမွ်နဲ႔ ေမႊျပန္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက တုန္ေနပါတယ္။ မုန္႔နဲ႔ငွက္ေပ်ာ ေရာနယ္ေနတဲ့ အထဲ ထန္းလ်က္ရည္နည္းနည္း ေလာင္းထည့္ျပန္တယ္။ အားလံုး သမၿပီဆိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ ကေလးေတြထဲ တဇြန္းစီခပ္ထည့္ၿပီး အထုပ္ကေလးေတြ ညီညီ ထုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမုန္႔ထုပ္ကေလးေတြကို ေပါင္းအိုးထဲမွာ စီထည့္ပါတယ္။ အားလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ ေပါင္းအိုးကို မီးဖိုေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္ ပါတယ္။
ဆိုက္တဲ့ထင္းေတြက ေျခာက္ေလေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္ေတြက ေပါင္းအိုး ေအာက္ က ေရေႏြးအိုးကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း အပူေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း မုန္႔အိုးဖိုေပၚ ေရာက္ၿပီမို႔ အရင္ေနရာကိုျပန္ထိုင္ၿပီး ေလထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ မီးခိုးေတြကို ႀကည့္ရင္း သူ႔ ဘဝအဲဒီလို ျဖစ္မယ့္ေန႔ရက္ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေရာက္လာမွာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေန မိတယ္။
မီးဖိုေပၚက မီးအားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ေရေႏြးအိုးက က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူၿပီး မုန္႔ေတြကို အေငြ႔ေတြက ေပါင္းေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊကေတာ့ ေရဆူသံပြက္သံကို နားေထာင္တာနဲ႔ သူ႔ မုန္႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ နပ္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ က်က္ၿပီဆိုေတာ့ အိုးကိုခ်ဖို႔ ထရပ္လိုက္ ပါတယ္။ ထ, အရပ္လိုက္မွာ လူကမိုက္ခနဲၿပီး မူးသြားတယ္ေလ။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တဒုန္းဒုန္း ျမည္တဲ့ရင္ကလည္း ပိုလို႔ပဲျမန္လာတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ အရင္အတိုင္းပဲ သူ႔အိမ္ထရံကို ျပန္ၿပီး မွီထိုင္ရျပန္တယ္။
လာျပန္ပါၿပီ၊ အကိုက္အခဲက ေနာက္တေက်ာ့။ ဒီတခါ အရင္ထက္ ပိုဆိုးလာ သလားပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးကို မွိတ္ထားရတယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုဝိုင္းၿပီး ကိုက္ေဖာက္ ေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားေတြက ဒီတခါေတာ့ ေခါင္းခြံ႐ိုးကိုပါ တစစီျဖစ္ေအာင္ ကိုက္ဝါးေနၾကၿပီ ထင္တယ္။ သူမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးပတ္ခ်ာလည္မွာ ၾကယ္ေတြမွိတ္ခ်ီ လင္းခ်ီနဲ႔ လွည့္ေျပး ေနၾကတယ္။ နာလြန္းလို႔ ထြက္လာလိုက္တဲ့ ေခၽြးေတြကလည္း တကိုယ္လံုးေရထဲ ႏွစ္ထား သလိုပဲ။ ဒါ့ေႀကာင့္ အေနရာရာကေအးစက္ေနၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာေတြမွာ လွည့္ပတ္စရာေသြးမွ ႐ွိေသးရဲ႔လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ပ႐ုပ္ဆီဗူးကို ထပ္႐ွာရျပန္ၿပီ။ ဗူးထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး ယူလိုက္ေတာ့ ပ႐ုပ္ဆီက မ်ားမ်ားမပါေတာ့ဘူး။ ကုန္ေတာ့မွာကိုး။ ဒါေႀကာင့္ ရသမွ် ျခစ္ခ်ဳပ္ႏိႈက္ၿပီး နားထင္ေတြ နားရင္းေတြကို လိမ္းရင္းႏွိပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ရာကထ၊ သေပါ့ ဖ်ာေဟာင္းေလးေပၚမွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ပစ္လွဲခ်လိုက္ရတယ္။
ခဏေတာ့ သူ႔ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတြကို ေမ့ေနပါတယ္။ သူဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေလ။ ဘာအားမွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရက္နဲ႔ ဇြတ္အတင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေစခိုင္း မယ္ဆိုရင္၊ ေရေႏြးအိုး ေပၚျဖစ္ျဖစ္၊ မီးဖိုေပၚျဖစ္ျဖစ္ သူလဲက်ေတာ့မွာပဲ။
အသက္ကို ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္႐ွဴေနေပမယ့္ သူ႔႐ွဴသံက မျပင္းပါဘူး။ သိပ္ကိုခ်ိနဲ႔ အားကုန္ေနတာပါ။ အကိုက္အခဲကလည္း ေခါင္းကေနၿပီး တကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါၿပီ။ ဒီေရာဂါရဲ႔ အႏွိပ္အစက္ခံရပံုဟာ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ျပင္းပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ တကယ္လို႔မ်ား ဒီလိုခံစားေနရင္း အသက္႐ွင္ေနမလား၊ ေသလမ္းကိုေ႐ြးမလား ေမးရင္ ေသပါရေစလို႔ အေဒၚေ႐ႊက ခ်က္ခ်င္း ေျပာမွာပါ။
အိပ္ရာေပၚမွာ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ သူကုန္ဆံုး ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက တမိနစ္ဆိုတာ တကယ့္ေႏွးေႏွး ေကြးေကြးတမိနစ္၊ သူ႔ကိုေဝဒနာထဲ စိမ္ေျပနေျပ ႏွစ္ၿပီး ႀကိဳက္သေလာက္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ တမိနစ္ လိုပဲ။ နာလြန္းက်င္လြန္းေတာ့ သဲ့သဲ့ေလးကိုတိုက္ ခတ္တဲ့ေလေပမယ့္ သူကမခံခ်ိႏိုင္ဘူး။ နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔မ်က္စိက မွိတ္ထားလိုက္တဲ့အခါတိုင္း၊ သူ႔ဦးေႏွာက္ ထဲက ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသြးေၾကာေတြက ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ၿပီး ပိုးေတြမႊားေတြက တအားကိုက္ခဲ စားေသာက္ကုန္ၾကတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက အဲဒီလိုခံစားရင္း လဲေနတာ မနက္ကထဲကဟာ ခုဆို ေနမြန္းတည့္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မီးဖိုထဲကမီးေတြ လည္း အားလံုးေသကုန္ၿပီ။ အႏို႔ေပမယ့္ သူ႔ကိုကိုက္ခဲစားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေတြကေတာ့ သူအသက္႐ွဴေနႏိုင္ေသးသမွ်၊ သူ႔ကို ႏွိပ္စက္ကိုက္ခဲေနၾကမွာ ထင္ပါ ရဲ႔။
ခံရပံုေတြက လြန္လြန္းလွပါကလား။ ဘာေႀကာင့္ ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္တန္႔ၿပီး သူ႔ကိုေသ႐ြာ မပို႔ သလဲ။ ခုလိုခံေနရတာထက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ရျဖစ္ရ ေတာ္ဦးမွာပါ၊ လူကေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသႏိုင္ဘူး။ ေဝဒနာက သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆက္ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာဆိုရင္ သူမေနလို ေတာ့ပါဘူး။
အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္ကို လက္ႏႈိက္စမ္းတယ္။ လက္ထဲမွာတြန္႔ေနတဲ့ ဘတ္ ၁ဝ တန္စကၠဴေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါေလးေတြက ငွက္ေပ်ာထုပ္လည္ေရာင္းရင္း တတ္အားသမွ် သူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ဒါေလာက္ကေလးရဖို႔ကို စုလိုက္ရတာ အၾကာႀကီးပါ။ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ဒီေငြ စကၠဴေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ၁ဝတန္ သံုး႐ြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔ေဝဒနာ အကုန္လံုးကို ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ကုစားႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႔။ သူတို႔လမ္းၾကားကေနၿပီး လမ္းမႀကီး ထိပ္ကို အတက္ဘက္မွာ ေဆးခန္းတခန္း ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးခန္းဆရာဝန္ကေတာ့ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ပိုးေတြမႊားေတြကို တခါတည္း ေသကုန္ေအာင္ အေပ်ာက္ကုေပးႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔။
အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ အေဒၚေ႐ႊက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဝန္ဆီကို မသြားခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဝဒနာဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေနၿပီး သူလာခ်င္တဲ့အခါလာ သူျပန္ခ်င္တဲ့အခါ သူ႔ သေဘာအတိုင္း ျပန္သြားတတ္တာမ်ိဳး၊ ဒီလူ႔ ေလာကႀကီးထဲ သူလူျဖစ္လာပံုမ်ိဳးေပါ့။ ေရာက္ခ်င္သလိုေရာက္လာၿပီး သူေသခ်င္ရင္ ေသသြားတာ မ်ိဳးနဲ႔ အတူတူပါပဲလို႔ ေတြးေခၚထားတာကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ေသမင္းရဲ႔အေခၚကို ဒီအ တိုင္းသူဆက္ၿပီး မေစာင့္ႏိုင္ဘူး၊ ေဝဒနာခံရတာက ဆိုး႐ြားလြန္းတယ္။ ဒါေႀကာင့္ မထိုင္ႏိုင္ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ အတင္းႀကိဳးစားၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္တယ္။ ဘတ္စကၠဴကေလးေတြကို လိပ္ၿပီး လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အတင္းဆြဲၿပီး မတ္တတ္ထပါတယ္။ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ပဲ ရပ္လို႔ရလာပါၿပီ။ ႀကိဳးတန္းေပၚက သူ႔အက်ႌအျပာကို ဆြဲယူၿပီး အေပၚက ေကာက္ထပ္ဝတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တလက္မခ်င္း အတင္းအဓမၼ အေ႐ြ႔လ်ားခိုင္းၿပီး လမ္းထိပ္ေပၚေရာက္ ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။
"အေဒၚကေန႔ ငွက္ေပ်ာထုပ္ မေရာင္းဘူးလား" လို႔ အသိတေယာက္က သူ႔ကိုလွမ္း ေမးေတာ့-
"ေနသိပ္မေကာင္းဘူးကြယ္" လို႔ သူက ေျဖတယ္။
"ဒါျဖင့္ ဆရာဝန္သြားျပေလ၊ ေဒါက္တာ ဝိဆတ္က တကယ္သေဘာေကာင္းပါတယ္" လို႔ အဲဒီလူက ျပန္ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ဆက္လာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့သူက ဘာမွန္းမသိ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ သူ႔နားက ဘာရယ္မကြဲ ေတာ့ဘူး။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္း ျမည္ေနတာေတြက သိပ္ဆိုးေနၿပီကိုး။
အေဒၚေ႐ႊ လမ္းၾကားက လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ နာရီဝက္ေလာက္ လာခဲ့ရတယ္။ ေမာလြန္းလို႔ လမ္းမွာနားနားၿပီး ထိုင္ေနရတာက အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အေတာ္ၾကာနားၿပီးမွ ဆက္ႏိုင္တာ ခ်ည္းပါ။
ဆရာဝန္ေဆးခန္းကေတာ့ ဖြင့္ေနပါၿပီ။ ေဆးခန္းေ႐ွ႔မွာ ရပ္ထားတဲ့ မွန္လံုကား အေရာင္ရင့္ႀကီးက ဆရာဝန္ကားပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီလမ္းကို သူလာတိုင္း ဒီကားႀကီး ရပ္ထားတာ ျမင္ေနက်ပဲဟာ။ အေဒၚေ႐ႊက ကားႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္ထိုင္ရ မွန္းမသိလို႔ ငူငူႀကီးရပ္ေနေတာ့-
"ထိုင္ပါခင္ဗ်ာ" လို႔ ဆင္နား႐ြက္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့ လူ႐ြယ္တေယာက္က အေဒၚေ႐ႊကို လွမ္းေျပာပါ တယ္။ သူဝင္လာတာျမင္လို႔ေလ။
"ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္းမို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုယ့္လူနာကို ဧည့္ႀကိဳလုပ္ရေတာ့မွာပဲ" လို႔ ရင္းႏွီးေဖာ္ေ႐ြတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက တျခားလူနာေတြကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ခံု႐ွည္တခုရဲ႔ အစြန္မွာ ဒိျပင္လူနာေတြနဲ႔အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္ ပါတယ္။ "ဒီလူဆရာဝန္ျဖစ္မွာပဲ" လို႔လည္း ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးရဲ႔ အတြင္းထဲ ဝင္သြားတဲ့ လူ႐ြယ္ရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကိုႀကည့္ရင္း အေဒၚေ႐ႊက အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ ထဲမွာေပါ့ၿပီး စိတ္ခ်စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒီလိုညင္သာတဲ့ ျပံဳး႐ႊင္တဲ့လူနဲ႔ ဆရာဝန္အလုပ္နဲ႔ လည္း လိုက္ဖက္လိုက္တာလို႔လည္း ေအာက္ေမ့ဝမ္းသာမိတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့အလုပ္က လူတဖက္သားကို ၾကင္နာတတ္ဖို႔၊ ညင္ညင္သာ႐ွိဖို႔ လိုတယ္ဟုတ္လား။ ခုဒီလိုဟာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔မွာေဆး မစားရခင္ ေရာဂါတဝက္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက လူနာစမ္းတဲ့ အခန္းကေလးထဲကို မ်က္ေျခမျပတ္ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာဝန္လဲ ဒီထဲမွာတင္ ႐ွိတယ္ေလ။ အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးၿပီးေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေန တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကင္နာတဲ့ အမူအရာေၾကာင့္သာ ခံႏိုင္ေတာ့တယ္။
သူ႔အနားက သူ႔လိုေစာင့္ေနၾကသူေတြထဲက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဒီအခန္းေလး ထဲကို တေအာင့္ေလာက္စီေတာ့ ဝင္သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ဆရာဝန္နဲ႔အတူ ျပန္ထြက္လာၾက ေရာ၊ ဆရာဝန္က စပြဲမွာထိုင္ၿပီး စာတ႐ြက္နဲ႔ေရးေရာ၊ ေရးၿပီးရင္ စကၠဴအိတ္ကေလး ၂ အိတ္၊ ၃ အိတ္နဲ႔ ေဆးေပးတယ္ထင္တာပဲ။ လူနာက ေငြစကၠဴ အထပ္လိုက္ေတြ ေပးၿပီး ယူသြားၾကတာလည္း ျမင္တယ္။
ဆရာဝန္က ေငြယူၿပီးရင္ ေနာက္တေယာက္လာခဲ့ဖို႔ ခ်ိဳသာၾကင္နာတဲ့ အသံနဲ႔ ေခၚျပန္ေရာ။
"အမႀကီးလာပါ"တဲ့။ ဆရာဝန္က။ ဒီတခါ အေဒၚေ႐ႊကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္က ေျပာတာပါ။ "အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ဆရာဝန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ လုပ္ေနေတာ့ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိတ္ၿပီး "အမႀကီးေခၚတာ၊ အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။
အေဒၚေ႐ႊက ဂြတိဂြစာ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ဆရာဝန္ဆီ ဒီလိုလာတာ ဒါပထမဆံုး အႀကိမ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္တခါလာဖူးတာ ၾကာလွၿပီမို႔ ဆရာဝန္ေ႐ွ႔ ဘယ္လိုေနရ ထိုင္ရတယ္ဆိုတာ သူမ မွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္ တျခားလူေတြ လုပ္သလို ဆင္နား႐ြက္တံခါးကေလးဆီကို လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို အခန္းထဲက ေစာင့္ႏွင့္ ေနပါၿပီ၊ အၿပံဳးကေလးနဲ႔။
"အဲဒီအိပ္ရာေလးေပၚ တက္ပါခင္ဗ်ာ" တဲ့။ နံရံကပ္ၿပီးခင္းထားတဲ့ အိပ္ရာကေလးပါ။ အေဒၚေ႐ႊက ပလပ္စတစ္ခင္းျဖဴျဖဴေလးအုပ္ထားတဲ့ အိပ္ရာေပၚကို တက္လိုက္ပါတယ္။
"အိပ္ပါ၊ ေျခေထာက္ကေလး ဆန္႔ထားပါ။- အဲဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလိုေပါ့ အမႀကီးရယ္" လို႔ေျပာ ေျပာဆိုဆို ဆရာဝန္က ကုတင္ေဘးကိုေရာက္လာၿပီး အေဒၚေ႐ႊလက္ကိုဖမ္းၿပီး သူက ဆုပ္လိုက္တယ္။ လက္ကိုခဏ ေျမႇာက္ထားတယ္။ ေနာက္ အခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲခင္း ျဖဴလြလြကေလး ခင္းထားတဲ့ စားပြဲေပၚက ပစၥည္းေလး တခုႏွစ္ခုယူၿပီး အိပ္ရာေဘးျပန္ လာတယ္။
"လွ်ာကေလးထုတ္ျပပါအမႀကီး" တဲ့၊ အေဒၚေ႐ႊက ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိမ့္တဲ့ၿပီး ထုတ္ထားတဲ့ လွ်ာကို ျပန္သိမ္းခိုင္းတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လက္ကေလးေတြနဲ႔ အေဒၚေ႐ြရဲ႔ မ်က္လံုး(၂)လံုးကို ျဖဲၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚေ႐ႊ႔ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့သူ႔လက္ကို သူ႔တဖက္လက္က လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ ေခါက္တယ္။ ဟိုေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္၊ ဒီေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္နဲ႔။ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ပိုးေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ အခု ဆရာဝန္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မတုန္းလို႔ ေတြးေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ အျပားကေလးကိုယူ၊ သူ႔နားထဲကို ႀကိဳးထိပ္က ဘုေလး ၂လံုးထဲ့။ ႀကိဳးအလယ္ေခါင္က ထြက္လာတဲ့အျပား ကေလးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေလွ်ာက္ဖိၾကည့္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္အခုလုပ္ေနတာနဲ႔ သူ႔ေခါင္းထဲက ပိုးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္မွာပါလိမ့္ဆိုတာ ေတြးေနတာဘဲ။
ဆရာဝန္က တဖက္လွည့္ၿပီး သူ႔လက္ေတြ ေရပိုက္မွာမေဆးခင္ "ေတာ္ပါၿပီ" လို႔ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက မေတြးတတ္ေပမယ့္ အိပ္ရာကထ လိုက္ရတယ္။ သူ မခံရပ္ႏိုင္ ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေရာဂါကို ဒီလိုစမ္းတာနဲ႔ ေတာ္ၿပီတဲ့လား။ ဆရာဝန္က ပိုးမႊားေလးေတြ အေကာင္တေသာင္းေလာက္က ဝိုင္းကိုက္ေနၾကသလိုပါ ဆရာဝန္ရယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာျပဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ တယ္ေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ပါလား။
"အျပင္ႂကြပါအမႀကီး၊ အျပင္ဘက္မွာ ေဆးယူဖို႔ေစာင့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊက နားမလည္သလို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚကို ထိုင္ေနေသးတာ ျမင္လို႔တဲ့ေလ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း အိပ္ရာေပၚက ဆင္းပါတယ္။ ေျခေထာက္က ေျမကိုထိေတာ့ လူကယိုင္သြားလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မွာဘာခြန္အားမွ ျပန္ဝင္မလာေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
"အမႀကီး- ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔ မ်ားမ်ားစားေပး-သိတယ္မႈတ္လား" လို႔ေျပာ ၿပီး ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အျပင္ခန္းက စားပြဲေလးမွာ တစံုတခုေရးဖို႔ ဝင္ထိုင္တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္စကားကို ၾကားတယ္လို႔ ေျဖတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းမွာက သူစားတဲ့ ငါးမႈန္႔ငါးဖြဲ တဆယ္သားကိုပဲ အေတာ္ေပးမွ ရတာပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔က သူမစားႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကပါ။
"ဒီမွာအမႀကီး အမႀကီးကိုဆြဲမမယ့္ အားေဆးေတြ၊ ေဟာဒါကို ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ၂ျပားေသာက္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ေဆးညိဳညိဳၾကည္ၾကည္ အလံုးေလးေတြ ကို စာအိတ္တခုထဲ ေရထဲ့ေနျပန္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္လုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနတာကလား။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို ဘာအတြက္ဆြဲ ထူေပးမွာပါလိမ့္၊ သူလိုခ်င္တာက သူ႔ေခါင္းထဲ ကိုက္ခဲထြင္းေဖာက္ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေကာင္မႊား ေကာင္ေတြကို ေသေစႏိုင္မယ့္ ေဆးဝါး မ်ိဳးလိုခ်င္တာ၊ ၿပီး တကယ္ေျပာရရင္ ဒီအသက္ႀကီး ကိုလည္း သူက ႐ွည္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
"ဒီေဆးေတြအားလံုးဟာ-အစားစားၿပီးမွ ေသာက္ရမွာေနာ္ အမႀကီး" လို႔ထပ္ေျပာၿပီး ဆရာဝန္က ေဆးအိတ္ကေလးေတြကို လွမ္းေပးပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဆးေတြသူ႔အတြက္ ဘယ္လို အသံုးဝင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ မေတြးတတ္ေပမယ့္ လက္လွမ္းၿပီးယူပါတယ္။
"အားလံုး ဘတ္႐ွစ္ဆယ္ က်ပါတယ္ အမႀကီး" တဲ့၊ ၿပံဳးလို႔အေဒၚေ႐ႊကို ၾကင္နာတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔။
အေဒၚေ႐ႊက လန္႔သြားတယ္၊ တကိုယ္လံုးမွာ ေခၽြးေတြလည္း ထြက္လာတယ္။ ေသာက္က်ိဳးနဲ အဖိုးႀကီးတဲ့ ေဆးေတြပါကလား။ သူ႔မွာ ႐ွိစုမဲ့စု တျပားမက်န္ထုတ္ေပးအုံး ဒီေဆးဖိုးရဲ႔ တဝက္ေတာင္ မျပည့္မယ့္ကိစၥ။ သူ႔ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့မယ္။ အေဒၚေ႐ႊအဖို႔ ကမၻာႀကီး ပတ္ျခာလည္ေနတယ္ ထင္ရပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ့စားပြဲစြန္းကို လက္နဲ႔ တအားဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး၊ ဒီ ေဆးေတြ ျပန္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
"ဆရာရယ္ - ကíန္မဘာေဆးမွမယူရင္မျဖစ္ဘူးလား" လို႔ အရဲစြန္႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ဆရာက သူ႔ကို ဖ်ပ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးကေလးတခ်က္သန္းၿပီး
"ဘာလို႔တံုး" တဲ့။
"ကၽြန္မ မွာအားလံုးပါတာက ဘတ္ ၃ဝ တည္းမို႔ပါ" လို႔ေျပာၿပီး လက္ထဲကဘတ္ ၁ဝတန္ စကၠဴေလးသံုး႐ြက္ကို စားပြဲေပၚမွာတင္လိုက္ေတာ့ "ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခ ေတာင္ မျပည့္ဘူး အမႀကီး" တဲ့။ အသံအေနနဲ႔ ႐ိုင္းမသြားေအာင္ေတာ့ ဆရာက ႀကိဳးစား ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမလို မခ်ိဳတာေတာ့အမွန္၊ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကင္နာတဲ့ အရိပ္ အေယာင္ေတာ့လည္း ႐ွိပါေသးတယ္။
"ဒီလိုဆိုရင္အမႀကီး ေဆးေတာ့ရမယ္ မထင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဆရာ၊ ဒါဟာကၽြန္မ ႐ွိတာ အကုန္မို႔ပါ။ ဆရာကၽြန္မကို သနားရင္ျဖင့္ ကၽြန္မေခါင္းထဲက ပိုးေကာင္ကေလးေတြ ေသကုန္မယ့္ ေဆးတခြက္ေလာက္ ေတာ့ တိုက္လိုက္ပါ ဆရာရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေဆးေလးတျပား ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပးပါ" လို႔ေျပာၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္းလူဆင္းရဲမ်ားက လူ႔အထက္တန္း လႊာေတြကို ေပးတတ္တဲ့ အ႐ိုအေသမ်ိဳး လက္စံုပူးၿပီး သူ႔ေခါင္းေပၚကေန ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။
"အဲဒီလိုဆိုလည္း အမႀကီးသေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘတ္ ၃ဝ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခေတာင္ မျပည့္ဘူး" တဲ့။ ဆရာ့အသံနဲ႔ ဟန္က ဒီတခါေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ စားပြဲေပၚက ဘတ္ ၃ဝ ကိုလည္း လွမ္းယူၿပီး သူ႔ အံဆြဲထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အညိဳေရာင္ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ပန္းေရာင္ေဆးျပား ၂ ျပား ကိုလွမ္းေပးလိုက္ၿပီး၊ ေနာက္လူနာတေယာက္ကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ဆင္နား႐ြက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းငံု႔ၿပီး လက္ဝါးထဲက ေဆးပန္းေရာင္ႏွစ္ျပားကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ တယ္။ ဘတ္ ၃ဝ ရေအာင္ သူရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုခဲ့ရတာကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေသးရဲ႔။ သူ႔ေခါင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္ဝါးေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားကေလးေတြကိုလည္း သတိရေနရဲ႔။ ၿပီးေတာ့ တခါ မီးဖိုေပၚမွာ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ငွက္ေပ်ာထုပ္အိုးႀကီးကို သတိရျပန္ေရာ။ ၿပီးတခါ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၾကင္နာတဲ့အမူအရာ၊ ခ်ိဳသာတဲ့အသံ၊ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ႐ွိပံု။ အေဒၚေ႐ႊ ဟာ ေဆးျပားႏွစ္ျပားကို ေငြ ၃ဝ ဆုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လာလမ္း အတိုင္းျပန္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ လာတုန္းကနဲ႔ ဘာမွမျခားနားပါဘူး။ နာက်င္ ကိုက္ခဲျမဲပါပဲ။
(ထိုင္းစာေရးဆရာ မာေနာ့သႏံုဆီ ေရးတဲ့ ထိုင္းဝတၳဳတိုကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆို ထားရာမွ လူထုေဒၚအမာက ဗမာလိုျပန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)
မာယာအမွာ။ ။{၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ မာယာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။}
မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/2008/08/blog-post_06.html
Type the rest of your post here..
ဒီအကိုက္အခဲက ျပန္ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး၊ အိမ္ထရံ ကို ေနာက္ေက်ာမွီရင္း ေခါင္းကိုလည္း ထရံနဲ႔ပဲ ထိထားၿပီး ေမာ့ထားလိုက္ရတယ္။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ေလးေတြ အေထာင္အေသာင္းက တ႐ြ႐ြနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို ကိုက္ေဖာက္စားေသာက္ ေနၾကသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကိုက္လာ တဲ့ေခါင္းက နားထဲမွာလည္း အသံေတြက ဝုန္းဝုန္းခ်င္း စပ္လို႔။ မ်က္လံုးကလည္း ဘာမွမကြဲ ျပားေတာ့ဘူး၊ ျပာေနၿပီ။ ဟိုအထက္မွာေတာ့ အလင္းေရာင္တခု ဖ်ပ္ခနဲ ျဖစ္သြားသလားမသိ။ သူ႔ေခါင္းရဲ႔ ေနာက္ဘက္မွာ အင္မတန္ ေလးလံတဲ့ပစၥည္းႀကီးနဲ႔ ဖိထားသလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္။ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈက ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုရင္ သူ႔မွာ႐ွိသမွ် အင္အားေလး ေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြား မွန္းမသိလို႔ သူ႔ေျခ၊ သူ႔လက္ေတြကို မသယ္ခ်င္၊ မ မ,ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ သူ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးက တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ခုန္ေနသံကို သူ႔နားက အတိုင္းသား ၾကားေနသလိုပဲ။ ေမြးၫႇင္းေပါက္ ႐ွိသမွ်က ထြက္တဲ့ေခၽြးက တကိုယ္လံုး႐ႊဲနစ္ေနၿပီမို႔ ေလကေလး နည္းနည္း တိုက္ရင္ေတာင္မွပဲ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ဓါးေတြနဲ႔ ဝိုင္းထိုးၾကသလို ေအးစိမ့္လာတယ္ေလ။
အေဒၚေ႐ႊ ေဝဒနာခံရပံုေတြက သိပ္ဆိုး႐ြား ပါတယ္။ သူ႔မွာ ပင္ပမ္းလြန္းလို႔ မ်က္စိကိုမွိတ္ ထားရေတာ့တယ္။ ကိုက္ခဲပံုက သူ႔တကိုယ္လံုးကို စီးၿပီး ခ်ဳပ္ထားသလိုကိုး၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္ထက္တခ်ိန္ ပိုၿပီးဆိုးလာတယ္လို႔လည္း ခံစားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ွိ႐ွိသမွ် ခြန္အားကို စုစည္းၿပီး သူ႔လက္တဖက္ကို မလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္းေတာင္းကေလးထဲက ပစၥည္းတခုကို သူက လက္နဲ႔လိုက္စမ္းပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ႀကီးလွၿပီ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ႀကီးကလည္း အေရေတြ တြန္႔ခ်င္တိုင္း တြန္႔ေနၿပီေလ။ ဒါႀကီးနဲ႔ ျခင္းေတာင္း ထဲအေတာ္ၾကာ ေလွ်ာက္ႏႈိက္ၿပီး႐ွာေတာ့ သူလိုခ်င္တဲ့ ဗူးကေလးကို ေတြ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆြဲယူ အဖံုးကေလးႀကိဳးစားဖြင့္ၿပီး မ်က္စိကေတာ့ မွိတ္ထားရင္းနဲ႔ ပ႐ုပ္ဆီကို သူ႔ႏွာဝမွာ ေတ့ထားလိုက္တယ္။
ေနာက္ ဗူးထဲက ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ကိုေကာ္ ၿပီးနားထင္ေတြရယ္၊ လည္ပင္းနဲ႔ ႏွာေခါင္းဝရယ္ကို လိုက္ၿပီးပြတ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ အကိုက္အခဲႀကီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ပင္ပန္းလိုက္ တာ။ ပ႐ုပ္ဆီရဲ႔ အပူက အသားထဲဝင္သြားေတာ့ နည္းနည္း သက္သာသလိုထင္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ေက်ာကို ပ႐ုပ္ဆီတေကာ္ ထပ္ယူၿပီး လိမ္းျပန္တယ္။ လိမ္းရင္းကလည္း သူ႔ကိုသူ လက္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ပဲ တတ္အားသေလာက္ ဖိရႏွိပ္ရတယ္ေလ။ အေဒၚေ႐ႊဟာ အသက္႐ွဴကေတာ့ ျမန္တုန္းပဲ။ ရင္ထဲက တဒိန္းဒိန္းကလည္း ခုန္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကိုယ္လံုး ပူထူ႐ွိန္းဖိန္းသြားေတာ့ နဂိုခံေနရတဲ့ အကိုက္အခဲကို နည္းနည္းေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အေဒၚေ႐ႊ ဒီလိုျဖစ္တာ ဒီတခါ မဟုတ္ဘူး။ မၾကာခဏျဖစ္တာပါ။ ျဖစ္တိုင္း လူဟာ ေမာပန္း ႏြမ္းလ်ၿပီး က်န္ရစ္တာခ်ည္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရာဂါက ေလတိုက္သလိုပဲ၊ ေလဟာသူ ဘယ္ေတာ့ တိုက္မယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳတင္မေျပာသလို သူ႔ေရာဂါကလည္း ငါဘယ္ေတာ့လာမယ္လို႔ ႀကိဳတင္ေျပာေလ့မ႐ွိဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ တကယ့္ နက္နက္ ႐ိႈင္း႐ိႈင္းပဲ။ လူတကိုယ္လံုး နာစရာ႐ွိသမွ် အကုန္နာလာတယ္။ ျဖစ္ေနတုန္းဆိုရင္ ေဝဒနာက သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ျပန္ထြက္ သြားခ်င္တဲ့ ပံုမျပဘူး။ တခါတည္း အသက္ပါေခၽြ သြားေတာ့ မလိုပဲ။
ဒီလိုနာလာတိုင္း အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာ သူေဝဒနာကို ဒီလိုကုရတာပါပဲ။ ပ႐ုပ္ဆီ တကိုယ္လံုးကို လိမ္းေပးၿပီး ဖ်ာ႐ွိရာကို ဖင္တ႐ြတ္တြန္းယူရတယ္။ ဖ်ာေပၚေရာက္ေတာ့ လွဲအိပ္ၿပီး သူ႔ ေရာဂါထြက္အသြားကို ေစာင့္ရတယ္ေလ။ အဲ- တခါတေလက်ေတာ့ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံကေလး ဘာကေလး႐ွိမယ္၊ ခြန္အားေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး က်န္ေသးတယ္ ဆိုရင္႐ွိတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးဆုပ္ၿပီး လမ္းထဲက ကုန္စံုဆိုင္ကို ေရာက္ေအာင္သြားရတယ္။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္းအသံနဲ႔ ရင္ဘတ္က တဒိန္းဒိန္းသံကို နာခံရင္းနဲ႔ေပါ့။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ယဟုမ္းအားတိုးေဆးထုပ္ကေလး ဝယ္လာၿပီး အမႈန္႔ကိုပါးစပ္ထဲထည့္ ေရနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္ ရတယ္။ သူ႔ေရာဂါ သူ႔ေဝဒနာအတြက္ သူ႔မွာ ပ႐ုပ္ဆီနဲ႔ ယဟုမ္း အားတိုးေဆးပဲ႐ွိတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဝဒနာက သူ႔အသက္ကို ပါတပါတည္း ေခၽြသြားပါေတာ့လို႔ ဆုေတာင္း ခဲ့တာ အခါခါ႐ွိလွၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ ဆုေတာင္း မျပည့္ပါဘူး။ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ တခါထက္တခါ ပိုကိုက္ခဲလာတာခ်ည္း။ မလႈပ္ကို မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထဲက ခဲခဲယဥ္းယဥ္း နဲ႔ ဒီဗူးကေလးကိုယူ၊ ဗူးကေလးထဲက ပ႐ုပ္ဆီကို တကိုယ္လံုးလိမ္း၊ ဒါနဲ႔ တသံသရာ လည္ျပန္ေရာ။ ဒီပ႐ုပ္ဆီက ခဏေတာ့သက္သာတယ္၊ ဒီအနာကို တခါထည္း မေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္မွန္းလည္း သိသားပဲ။
တေယာက္တည္း ေနရတဲ့ တေကာင္ႂကြက္ လူဆင္းရဲမ်ားရဲ႔ ဘဝက ဒီအတိုင္းခ်ည္း ပါပဲေလ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ လုပ္ရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ အေဒၚေ႐ႊက ငါဘာလို႔မ်ား ဒီလိုတေကာင္ႂကြက္ဘဝနဲ႔ အသက္႐ွည္ေနတာပါလိမ့္၊ ငါ့ဘဝမွာ ငါတေယာက္ တည္း တသက္လံုးပါကလား။ ငါ့အတြက္ ပူပန္ေသာက ေရာက္မယ့္ ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့ကိုၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေ႐ွာက္မယ့္ေဆြမ်ိဳးရယ္လို႔လည္း တေယာက္မွ မ႐ွိပါကလား။ ငါ ဘယ္သူ႔အတြက္ အသက္႐ွည္ရဦးမယ္လို႔လည္း ေျပာစရာမ႐ွိ၊ ငါ့အတြက္ အသက္႐ွည္ေနတဲ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ရယ္လို႔လည္းမ႐ွိ။ တငုတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ အလကားအသက္႐ွည္ေနခဲ့တာ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ ႐ႊင္စရာရယ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘာကမွ မ႐ွိခဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါ့ဘဝ၊ ငါ့ အသက္႐ွင္သမွ်ဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္နက္တူးဖို႔ လူျဖစ္ေနရတဲ့ ဘဝပဲလို႔ ေအာက္ေမ့တတ္တယ္။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ခံစရာ႐ွိရင္ ကိုယ္ခံရတယ္။ အဲဒီ အထဲက အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းထြက္ရတယ္။ တေနဝင္ တေနထြက္ ဆက္လို႔သာေနပါေရာ။ အေဖာ္အေလွာ္မ႐ွိတဲ့ အထီးက်န္ဘဝႀကီးမွာ စိတ္ခ်မ္း သာစရာေကာင္းတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး တခုမွမ႐ွိပါဘူး။ ဒီလို ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔႐ုန္းကန္ေနေသးလဲ၊ ေသမယ့္ေန႔ကို တေန႔ေ႐ႊ႔, ေ႐ႊ႔လို႔ရေန သလားဆိုၿပီး လုပ္ေနတာလား။ ဘာမ်ားေကာင္းလို႔ လဲ။ သူ႔အဖို႔ ကေန႔ ေသရတာနဲ႔ နက္ျဖန္မွ ေသရမွာ ဘာမွထူးျခားမႈ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္ျမန္ေသရင္ မေအးပါလားလို႔ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ဖာသာသူလည္း ခဏခဏ ေမးမိ ညည္းမိ ပါရဲ႔။
သူ႔မ်က္လံုးေတြကို အၾကာႀကီးပိတ္ထားၿပီးတဲ့အခါ ျပန္ဖြင့္ႀကည့္ဖို႔ အေဒၚေ႐ႊက ႀကိဳးစားတယ္။ သူ႔ႏွလံုးက အခုန္ျမန္တုန္းပါ။ သူ႔ေခါင္းကလည္း ကိုက္ေနတာပါပဲ။ သူ႔ ေနာက္ေစ့ကလည္း မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာေအာင္ ေလးလံနာက်င္ေနဆဲပါ။ သူ႔မ်က္စိ ေ႐ွ႔က အမည္းကြက္ႀကီးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလာၿပီ။ ဒါေႀကာင့္ ငွက္ေပ်ာသီး ေတာင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္မိတယ္။ နယ္ထားတဲ့ မံု႔ႏွစ္နဲ႔ေရာဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြက ေခ်ထားၿပီး သား မဟုတ္လား။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးေတြကလည္း တထုပ္စာစီ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး အပံုလိုက္ထပ္ထားတာ။ ခုေတာ့ ေလတိုက္လို႔ လြင့္ေတာင္ကုန္ၿပီေကာ၊ တဲစပ္ထိုးဖို႔ ထန္း ႐ြက္ေက်ာကေလးေတြကို ဓါးနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာသပ္၊ အေနေတာ္ျဖတ္ၿပီး တဖက္ခၽြန္ထားတာ ေတြလည္း သူ႔ေဘးမွာ ဗလႏွံ႔ႀကဲေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနမေကာင္းတာ ေကာင္းတာအပထား၊ ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတာ့ ၿပီးေအာင္ကို လုပ္ရမွာပဲ။ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ပစ္ထားလိုက္ရင္ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ အလကားျဖစ္ကုန္ေတာ့မေပါ့။ အေဒၚေ႐ႊက ရင္ထဲတဒိန္းဒိန္း ျမည္ေနတဲ့ ၾကားက ကိုယ္ကိုမတ္ၿပီးထိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခ်ထားတဲ့ ငွက္ေပ်သီးအိုးကို သူ႔ေ႐ွ႔ယူလိုက္တယ္။ မေန႔ညကတည္းက အိစက္ေနေအာင္နယ္ထားတဲ့ မုန္႔ႏွစ္အိုးကို ငွက္ ေပ်ာသီးနယ္ထားတဲ့အိုးထဲ အကုန္ေလာင္းထည့္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႔မုန္႔ႏွစ္ သမေအာင္ အား ႐ွိသမွ်နဲ႔ ေမႊျပန္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက တုန္ေနပါတယ္။ မုန္႔နဲ႔ငွက္ေပ်ာ ေရာနယ္ေနတဲ့ အထဲ ထန္းလ်က္ရည္နည္းနည္း ေလာင္းထည့္ျပန္တယ္။ အားလံုး သမၿပီဆိုေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ ကေလးေတြထဲ တဇြန္းစီခပ္ထည့္ၿပီး အထုပ္ကေလးေတြ ညီညီ ထုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီမုန္႔ထုပ္ကေလးေတြကို ေပါင္းအိုးထဲမွာ စီထည့္ပါတယ္။ အားလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ ေပါင္းအိုးကို မီးဖိုေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္ ပါတယ္။
ဆိုက္တဲ့ထင္းေတြက ေျခာက္ေလေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္ေတြက ေပါင္းအိုး ေအာက္ က ေရေႏြးအိုးကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း အပူေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း မုန္႔အိုးဖိုေပၚ ေရာက္ၿပီမို႔ အရင္ေနရာကိုျပန္ထိုင္ၿပီး ေလထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ မီးခိုးေတြကို ႀကည့္ရင္း သူ႔ ဘဝအဲဒီလို ျဖစ္မယ့္ေန႔ရက္ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေရာက္လာမွာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေန မိတယ္။
မီးဖိုေပၚက မီးအားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် ေရေႏြးအိုးက က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူၿပီး မုန္႔ေတြကို အေငြ႔ေတြက ေပါင္းေပးေနပါၿပီ။ အေဒၚေ႐ႊကေတာ့ ေရဆူသံပြက္သံကို နားေထာင္တာနဲ႔ သူ႔ မုန္႔ဘယ္အခ်ိန္မွာ နပ္တယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္။ က်က္ၿပီဆိုေတာ့ အိုးကိုခ်ဖို႔ ထရပ္လိုက္ ပါတယ္။ ထ, အရပ္လိုက္မွာ လူကမိုက္ခနဲၿပီး မူးသြားတယ္ေလ။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တဒုန္းဒုန္း ျမည္တဲ့ရင္ကလည္း ပိုလို႔ပဲျမန္လာတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ အရင္အတိုင္းပဲ သူ႔အိမ္ထရံကို ျပန္ၿပီး မွီထိုင္ရျပန္တယ္။
လာျပန္ပါၿပီ၊ အကိုက္အခဲက ေနာက္တေက်ာ့။ ဒီတခါ အရင္ထက္ ပိုဆိုးလာ သလားပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးကို မွိတ္ထားရတယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုဝိုင္းၿပီး ကိုက္ေဖာက္ ေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားေတြက ဒီတခါေတာ့ ေခါင္းခြံ႐ိုးကိုပါ တစစီျဖစ္ေအာင္ ကိုက္ဝါးေနၾကၿပီ ထင္တယ္။ သူမွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးပတ္ခ်ာလည္မွာ ၾကယ္ေတြမွိတ္ခ်ီ လင္းခ်ီနဲ႔ လွည့္ေျပး ေနၾကတယ္။ နာလြန္းလို႔ ထြက္လာလိုက္တဲ့ ေခၽြးေတြကလည္း တကိုယ္လံုးေရထဲ ႏွစ္ထား သလိုပဲ။ ဒါ့ေႀကာင့္ အေနရာရာကေအးစက္ေနၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာေတြမွာ လွည့္ပတ္စရာေသြးမွ ႐ွိေသးရဲ႔လား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ပ႐ုပ္ဆီဗူးကို ထပ္႐ွာရျပန္ၿပီ။ ဗူးထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး ယူလိုက္ေတာ့ ပ႐ုပ္ဆီက မ်ားမ်ားမပါေတာ့ဘူး။ ကုန္ေတာ့မွာကိုး။ ဒါေႀကာင့္ ရသမွ် ျခစ္ခ်ဳပ္ႏိႈက္ၿပီး နားထင္ေတြ နားရင္းေတြကို လိမ္းရင္းႏွိပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ရာကထ၊ သေပါ့ ဖ်ာေဟာင္းေလးေပၚမွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ပစ္လွဲခ်လိုက္ရတယ္။
ခဏေတာ့ သူ႔ငွက္ေပ်ာထုပ္ေတြကို ေမ့ေနပါတယ္။ သူဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေလ။ ဘာအားမွ မ႐ွိေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုျဖစ္ရက္နဲ႔ ဇြတ္အတင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေစခိုင္း မယ္ဆိုရင္၊ ေရေႏြးအိုး ေပၚျဖစ္ျဖစ္၊ မီးဖိုေပၚျဖစ္ျဖစ္ သူလဲက်ေတာ့မွာပဲ။
အသက္ကို ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္႐ွဴေနေပမယ့္ သူ႔႐ွဴသံက မျပင္းပါဘူး။ သိပ္ကိုခ်ိနဲ႔ အားကုန္ေနတာပါ။ အကိုက္အခဲကလည္း ေခါင္းကေနၿပီး တကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါၿပီ။ ဒီေရာဂါရဲ႔ အႏွိပ္အစက္ခံရပံုဟာ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိေအာင္ကို ျပင္းပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ တကယ္လို႔မ်ား ဒီလိုခံစားေနရင္း အသက္႐ွင္ေနမလား၊ ေသလမ္းကိုေ႐ြးမလား ေမးရင္ ေသပါရေစလို႔ အေဒၚေ႐ႊက ခ်က္ခ်င္း ေျပာမွာပါ။
အိပ္ရာေပၚမွာ နာနာက်င္က်င္နဲ႔ သူကုန္ဆံုး ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက တမိနစ္ဆိုတာ တကယ့္ေႏွးေႏွး ေကြးေကြးတမိနစ္၊ သူ႔ကိုေဝဒနာထဲ စိမ္ေျပနေျပ ႏွစ္ၿပီး ႀကိဳက္သေလာက္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ တမိနစ္ လိုပဲ။ နာလြန္းက်င္လြန္းေတာ့ သဲ့သဲ့ေလးကိုတိုက္ ခတ္တဲ့ေလေပမယ့္ သူကမခံခ်ိႏိုင္ဘူး။ နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔မ်က္စိက မွိတ္ထားလိုက္တဲ့အခါတိုင္း၊ သူ႔ဦးေႏွာက္ ထဲက ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသြးေၾကာေတြက ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ၿပီး ပိုးေတြမႊားေတြက တအားကိုက္ခဲ စားေသာက္ကုန္ၾကတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက အဲဒီလိုခံစားရင္း လဲေနတာ မနက္ကထဲကဟာ ခုဆို ေနမြန္းတည့္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မီးဖိုထဲကမီးေတြ လည္း အားလံုးေသကုန္ၿပီ။ အႏို႔ေပမယ့္ သူ႔ကိုကိုက္ခဲစားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေတြကေတာ့ သူအသက္႐ွဴေနႏိုင္ေသးသမွ်၊ သူ႔ကို ႏွိပ္စက္ကိုက္ခဲေနၾကမွာ ထင္ပါ ရဲ႔။
ခံရပံုေတြက လြန္လြန္းလွပါကလား။ ဘာေႀကာင့္ ဒီေလာက္နဲ႔ရပ္တန္႔ၿပီး သူ႔ကိုေသ႐ြာ မပို႔ သလဲ။ ခုလိုခံေနရတာထက္ေတာ့ ဘာျဖစ္ရျဖစ္ရ ေတာ္ဦးမွာပါ၊ လူကေတာ့ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေသႏိုင္ဘူး။ ေဝဒနာက သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆက္ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာဆိုရင္ သူမေနလို ေတာ့ပါဘူး။
အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္ကို လက္ႏႈိက္စမ္းတယ္။ လက္ထဲမွာတြန္႔ေနတဲ့ ဘတ္ ၁ဝ တန္စကၠဴေလးေတြ ေတြ႔တယ္။ ဒါေလးေတြက ငွက္ေပ်ာထုပ္လည္ေရာင္းရင္း တတ္အားသမွ် သူစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ဒါေလာက္ကေလးရဖို႔ကို စုလိုက္ရတာ အၾကာႀကီးပါ။ မ်က္စိဖြင့္ၿပီး ဒီေငြ စကၠဴေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ၁ဝတန္ သံုး႐ြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ဆိုရင္ သူ႔ေဝဒနာ အကုန္လံုးကို ေပ်ာက္ကင္းသြားေအာင္ ကုစားႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႔။ သူတို႔လမ္းၾကားကေနၿပီး လမ္းမႀကီး ထိပ္ကို အတက္ဘက္မွာ ေဆးခန္းတခန္း ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးခန္းဆရာဝန္ကေတာ့ သူ႔ကိုႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ပိုးေတြမႊားေတြကို တခါတည္း ေသကုန္ေအာင္ အေပ်ာက္ကုေပးႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔။
အမွန္အတိုင္းဆိုရင္ အေဒၚေ႐ႊက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဝန္ဆီကို မသြားခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဝဒနာဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ထဲကေနၿပီး သူလာခ်င္တဲ့အခါလာ သူျပန္ခ်င္တဲ့အခါ သူ႔ သေဘာအတိုင္း ျပန္သြားတတ္တာမ်ိဳး၊ ဒီလူ႔ ေလာကႀကီးထဲ သူလူျဖစ္လာပံုမ်ိဳးေပါ့။ ေရာက္ခ်င္သလိုေရာက္လာၿပီး သူေသခ်င္ရင္ ေသသြားတာ မ်ိဳးနဲ႔ အတူတူပါပဲလို႔ ေတြးေခၚထားတာကလား။ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ေသမင္းရဲ႔အေခၚကို ဒီအ တိုင္းသူဆက္ၿပီး မေစာင့္ႏိုင္ဘူး၊ ေဝဒနာခံရတာက ဆိုး႐ြားလြန္းတယ္။ ဒါေႀကာင့္ မထိုင္ႏိုင္ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ အတင္းႀကိဳးစားၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္တယ္။ ဘတ္စကၠဴကေလးေတြကို လိပ္ၿပီး လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အတင္းဆြဲၿပီး မတ္တတ္ထပါတယ္။ ယိုင္တိယိုင္တိုင္နဲ႔ပဲ ရပ္လို႔ရလာပါၿပီ။ ႀကိဳးတန္းေပၚက သူ႔အက်ႌအျပာကို ဆြဲယူၿပီး အေပၚက ေကာက္ထပ္ဝတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တလက္မခ်င္း အတင္းအဓမၼ အေ႐ြ႔လ်ားခိုင္းၿပီး လမ္းထိပ္ေပၚေရာက္ ေအာင္လာခဲ့ပါတယ္။
"အေဒၚကေန႔ ငွက္ေပ်ာထုပ္ မေရာင္းဘူးလား" လို႔ အသိတေယာက္က သူ႔ကိုလွမ္း ေမးေတာ့-
"ေနသိပ္မေကာင္းဘူးကြယ္" လို႔ သူက ေျဖတယ္။
"ဒါျဖင့္ ဆရာဝန္သြားျပေလ၊ ေဒါက္တာ ဝိဆတ္က တကယ္သေဘာေကာင္းပါတယ္" လို႔ အဲဒီလူက ျပန္ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ဆက္လာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့သူက ဘာမွန္းမသိ ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။ သူ႔နားက ဘာရယ္မကြဲ ေတာ့ဘူး။ နားထဲက တဝုန္းဝုန္း ျမည္ေနတာေတြက သိပ္ဆိုးေနၿပီကိုး။
အေဒၚေ႐ႊ လမ္းၾကားက လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ နာရီဝက္ေလာက္ လာခဲ့ရတယ္။ ေမာလြန္းလို႔ လမ္းမွာနားနားၿပီး ထိုင္ေနရတာက အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ အေတာ္ၾကာနားၿပီးမွ ဆက္ႏိုင္တာ ခ်ည္းပါ။
ဆရာဝန္ေဆးခန္းကေတာ့ ဖြင့္ေနပါၿပီ။ ေဆးခန္းေ႐ွ႔မွာ ရပ္ထားတဲ့ မွန္လံုကား အေရာင္ရင့္ႀကီးက ဆရာဝန္ကားပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဒီလမ္းကို သူလာတိုင္း ဒီကားႀကီး ရပ္ထားတာ ျမင္ေနက်ပဲဟာ။ အေဒၚေ႐ႊက ကားႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္ထိုင္ရ မွန္းမသိလို႔ ငူငူႀကီးရပ္ေနေတာ့-
"ထိုင္ပါခင္ဗ်ာ" လို႔ ဆင္နား႐ြက္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့ လူ႐ြယ္တေယာက္က အေဒၚေ႐ႊကို လွမ္းေျပာပါ တယ္။ သူဝင္လာတာျမင္လို႔ေလ။
"ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္းမို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ကိုယ့္လူနာကို ဧည့္ႀကိဳလုပ္ရေတာ့မွာပဲ" လို႔ ရင္းႏွီးေဖာ္ေ႐ြတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက တျခားလူနာေတြကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ခံု႐ွည္တခုရဲ႔ အစြန္မွာ ဒိျပင္လူနာေတြနဲ႔အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္ ပါတယ္။ "ဒီလူဆရာဝန္ျဖစ္မွာပဲ" လို႔လည္း ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးရဲ႔ အတြင္းထဲ ဝင္သြားတဲ့ လူ႐ြယ္ရဲ႔ ေနာက္ေက်ာကိုႀကည့္ရင္း အေဒၚေ႐ႊက အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ ထဲမွာေပါ့ၿပီး စိတ္ခ်စိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒီလိုညင္သာတဲ့ ျပံဳး႐ႊင္တဲ့လူနဲ႔ ဆရာဝန္အလုပ္နဲ႔ လည္း လိုက္ဖက္လိုက္တာလို႔လည္း ေအာက္ေမ့ဝမ္းသာမိတယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့အလုပ္က လူတဖက္သားကို ၾကင္နာတတ္ဖို႔၊ ညင္ညင္သာ႐ွိဖို႔ လိုတယ္ဟုတ္လား။ ခုဒီလိုဟာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ႔မွာေဆး မစားရခင္ ေရာဂါတဝက္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ။ အေဒၚေ႐ႊက လူနာစမ္းတဲ့ အခန္းကေလးထဲကို မ်က္ေျခမျပတ္ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ဆရာဝန္လဲ ဒီထဲမွာတင္ ႐ွိတယ္ေလ။ အထဲမွာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးၿပီးေၾကာက္လဲ ေၾကာက္ေန တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကင္နာတဲ့ အမူအရာေၾကာင့္သာ ခံႏိုင္ေတာ့တယ္။
သူ႔အနားက သူ႔လိုေစာင့္ေနၾကသူေတြထဲက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဒီအခန္းေလး ထဲကို တေအာင့္ေလာက္စီေတာ့ ဝင္သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ဆရာဝန္နဲ႔အတူ ျပန္ထြက္လာၾက ေရာ၊ ဆရာဝန္က စပြဲမွာထိုင္ၿပီး စာတ႐ြက္နဲ႔ေရးေရာ၊ ေရးၿပီးရင္ စကၠဴအိတ္ကေလး ၂ အိတ္၊ ၃ အိတ္နဲ႔ ေဆးေပးတယ္ထင္တာပဲ။ လူနာက ေငြစကၠဴ အထပ္လိုက္ေတြ ေပးၿပီး ယူသြားၾကတာလည္း ျမင္တယ္။
ဆရာဝန္က ေငြယူၿပီးရင္ ေနာက္တေယာက္လာခဲ့ဖို႔ ခ်ိဳသာၾကင္နာတဲ့ အသံနဲ႔ ေခၚျပန္ေရာ။
"အမႀကီးလာပါ"တဲ့။ ဆရာဝန္က။ ဒီတခါ အေဒၚေ႐ႊကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္က ေျပာတာပါ။ "အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ဆရာဝန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္ လုပ္ေနေတာ့ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိတ္ၿပီး "အမႀကီးေခၚတာ၊ အမႀကီးအလွည့္ပါ" တဲ့။
အေဒၚေ႐ႊက ဂြတိဂြစာ ထိုင္ရာက ထတယ္။ ဆရာဝန္ဆီ ဒီလိုလာတာ ဒါပထမဆံုး အႀကိမ္ မဟုတ္ေပမယ့္ အရင္တခါလာဖူးတာ ၾကာလွၿပီမို႔ ဆရာဝန္ေ႐ွ႔ ဘယ္လိုေနရ ထိုင္ရတယ္ဆိုတာ သူမ မွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္ တျခားလူေတြ လုပ္သလို ဆင္နား႐ြက္တံခါးကေလးဆီကို လွမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို အခန္းထဲက ေစာင့္ႏွင့္ ေနပါၿပီ၊ အၿပံဳးကေလးနဲ႔။
"အဲဒီအိပ္ရာေလးေပၚ တက္ပါခင္ဗ်ာ" တဲ့။ နံရံကပ္ၿပီးခင္းထားတဲ့ အိပ္ရာကေလးပါ။ အေဒၚေ႐ႊက ပလပ္စတစ္ခင္းျဖဴျဖဴေလးအုပ္ထားတဲ့ အိပ္ရာေပၚကို တက္လိုက္ပါတယ္။
"အိပ္ပါ၊ ေျခေထာက္ကေလး ဆန္႔ထားပါ။- အဲဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလိုေပါ့ အမႀကီးရယ္" လို႔ေျပာ ေျပာဆိုဆို ဆရာဝန္က ကုတင္ေဘးကိုေရာက္လာၿပီး အေဒၚေ႐ႊလက္ကိုဖမ္းၿပီး သူက ဆုပ္လိုက္တယ္။ လက္ကိုခဏ ေျမႇာက္ထားတယ္။ ေနာက္ အခန္းေထာင့္မွာ စားပြဲခင္း ျဖဴလြလြကေလး ခင္းထားတဲ့ စားပြဲေပၚက ပစၥည္းေလး တခုႏွစ္ခုယူၿပီး အိပ္ရာေဘးျပန္ လာတယ္။
"လွ်ာကေလးထုတ္ျပပါအမႀကီး" တဲ့၊ အေဒၚေ႐ႊက ခိုင္းတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္က ေခါင္းကေလး အသာညိမ့္တဲ့ၿပီး ထုတ္ထားတဲ့ လွ်ာကို ျပန္သိမ္းခိုင္းတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ လက္ကေလးေတြနဲ႔ အေဒၚေ႐ြရဲ႔ မ်က္လံုး(၂)လံုးကို ျဖဲၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚေ႐ႊ႔ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့သူ႔လက္ကို သူ႔တဖက္လက္က လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြနဲ႔ ေခါက္တယ္။ ဟိုေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္၊ ဒီေနရာေ႐ႊ႔ ေခါက္လိုက္နဲ႔။ အေဒၚေ႐ႊက သူ႔ေခါင္းထဲ ဝင္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ပိုးေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ အခု ဆရာဝန္လုပ္ေနတာနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မတုန္းလို႔ ေတြးေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းဆြဲထားတဲ့ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ အျပားကေလးကိုယူ၊ သူ႔နားထဲကို ႀကိဳးထိပ္က ဘုေလး ၂လံုးထဲ့။ ႀကိဳးအလယ္ေခါင္က ထြက္လာတဲ့အျပား ကေလးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေလွ်ာက္ဖိၾကည့္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္အခုလုပ္ေနတာနဲ႔ သူ႔ေခါင္းထဲက ပိုးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္မွာပါလိမ့္ဆိုတာ ေတြးေနတာဘဲ။
ဆရာဝန္က တဖက္လွည့္ၿပီး သူ႔လက္ေတြ ေရပိုက္မွာမေဆးခင္ "ေတာ္ပါၿပီ" လို႔ေျပာတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက မေတြးတတ္ေပမယ့္ အိပ္ရာကထ လိုက္ရတယ္။ သူ မခံရပ္ႏိုင္ ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ေရာဂါကို ဒီလိုစမ္းတာနဲ႔ ေတာ္ၿပီတဲ့လား။ ဆရာဝန္က ပိုးမႊားေလးေတြ အေကာင္တေသာင္းေလာက္က ဝိုင္းကိုက္ေနၾကသလိုပါ ဆရာဝန္ရယ္ လို႔ေတာင္ ေျပာျပဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ တယ္ေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ပါလား။
"အျပင္ႂကြပါအမႀကီး၊ အျပင္ဘက္မွာ ေဆးယူဖို႔ေစာင့္ပါ" တဲ့။ အေဒၚေ႐ႊက နားမလည္သလို အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚကို ထိုင္ေနေသးတာ ျမင္လို႔တဲ့ေလ။ အေဒၚေ႐ႊလည္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း အိပ္ရာေပၚက ဆင္းပါတယ္။ ေျခေထာက္က ေျမကိုထိေတာ့ လူကယိုင္သြားလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔မွာဘာခြန္အားမွ ျပန္ဝင္မလာေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
"အမႀကီး- ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔ မ်ားမ်ားစားေပး-သိတယ္မႈတ္လား" လို႔ေျပာ ၿပီး ဆင္နား႐ြက္တံခါးေလးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အျပင္ခန္းက စားပြဲေလးမွာ တစံုတခုေရးဖို႔ ဝင္ထိုင္တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းညိတ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္စကားကို ၾကားတယ္လို႔ ေျဖတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းမွာက သူစားတဲ့ ငါးမႈန္႔ငါးဖြဲ တဆယ္သားကိုပဲ အေတာ္ေပးမွ ရတာပါ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတို႔၊ အသည္းတို႔က သူမစားႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကပါ။
"ဒီမွာအမႀကီး အမႀကီးကိုဆြဲမမယ့္ အားေဆးေတြ၊ ေဟာဒါကို ထမင္းစားၿပီးတိုင္း ၂ျပားေသာက္" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ေဆးညိဳညိဳၾကည္ၾကည္ အလံုးေလးေတြ ကို စာအိတ္တခုထဲ ေရထဲ့ေနျပန္တယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဆရာဝန္လုပ္သမွ်ေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနတာကလား။ ဆရာဝန္ကသူ႔ကို ဘာအတြက္ဆြဲ ထူေပးမွာပါလိမ့္၊ သူလိုခ်င္တာက သူ႔ေခါင္းထဲ ကိုက္ခဲထြင္းေဖာက္ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ပိုးေကာင္မႊား ေကာင္ေတြကို ေသေစႏိုင္မယ့္ ေဆးဝါး မ်ိဳးလိုခ်င္တာ၊ ၿပီး တကယ္ေျပာရရင္ ဒီအသက္ႀကီး ကိုလည္း သူက ႐ွည္မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
"ဒီေဆးေတြအားလံုးဟာ-အစားစားၿပီးမွ ေသာက္ရမွာေနာ္ အမႀကီး" လို႔ထပ္ေျပာၿပီး ဆရာဝန္က ေဆးအိတ္ကေလးေတြကို လွမ္းေပးပါတယ္။ အေဒၚေ႐ႊက ဒီေဆးေတြသူ႔အတြက္ ဘယ္လို အသံုးဝင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ မေတြးတတ္ေပမယ့္ လက္လွမ္းၿပီးယူပါတယ္။
"အားလံုး ဘတ္႐ွစ္ဆယ္ က်ပါတယ္ အမႀကီး" တဲ့၊ ၿပံဳးလို႔အေဒၚေ႐ႊကို ၾကင္နာတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔။
အေဒၚေ႐ႊက လန္႔သြားတယ္၊ တကိုယ္လံုးမွာ ေခၽြးေတြလည္း ထြက္လာတယ္။ ေသာက္က်ိဳးနဲ အဖိုးႀကီးတဲ့ ေဆးေတြပါကလား။ သူ႔မွာ ႐ွိစုမဲ့စု တျပားမက်န္ထုတ္ေပးအုံး ဒီေဆးဖိုးရဲ႔ တဝက္ေတာင္ မျပည့္မယ့္ကိစၥ။ သူ႔ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့မယ္။ အေဒၚေ႐ႊအဖို႔ ကမၻာႀကီး ပတ္ျခာလည္ေနတယ္ ထင္ရပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာ့စားပြဲစြန္းကို လက္နဲ႔ တအားဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး၊ ဒီ ေဆးေတြ ျပန္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
"ဆရာရယ္ - ကíန္မဘာေဆးမွမယူရင္မျဖစ္ဘူးလား" လို႔ အရဲစြန္႔ ေမးလိုက္ေတာ့၊ ဆရာက သူ႔ကို ဖ်ပ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿပံဳးကေလးတခ်က္သန္းၿပီး
"ဘာလို႔တံုး" တဲ့။
"ကၽြန္မ မွာအားလံုးပါတာက ဘတ္ ၃ဝ တည္းမို႔ပါ" လို႔ေျပာၿပီး လက္ထဲကဘတ္ ၁ဝတန္ စကၠဴေလးသံုး႐ြက္ကို စားပြဲေပၚမွာတင္လိုက္ေတာ့ "ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခ ေတာင္ မျပည့္ဘူး အမႀကီး" တဲ့။ အသံအေနနဲ႔ ႐ိုင္းမသြားေအာင္ေတာ့ ဆရာက ႀကိဳးစား ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပထမလို မခ်ိဳတာေတာ့အမွန္၊ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ၾကင္နာတဲ့ အရိပ္ အေယာင္ေတာ့လည္း ႐ွိပါေသးတယ္။
"ဒီလိုဆိုရင္အမႀကီး ေဆးေတာ့ရမယ္ မထင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဆရာ၊ ဒါဟာကၽြန္မ ႐ွိတာ အကုန္မို႔ပါ။ ဆရာကၽြန္မကို သနားရင္ျဖင့္ ကၽြန္မေခါင္းထဲက ပိုးေကာင္ကေလးေတြ ေသကုန္မယ့္ ေဆးတခြက္ေလာက္ ေတာ့ တိုက္လိုက္ပါ ဆရာရယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေဆးေလးတျပား ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပးပါ" လို႔ေျပာၿပီး အေဒၚေ႐ႊက ထိုင္းလူဆင္းရဲမ်ားက လူ႔အထက္တန္း လႊာေတြကို ေပးတတ္တဲ့ အ႐ိုအေသမ်ိဳး လက္စံုပူးၿပီး သူ႔ေခါင္းေပၚကေန ကန္ေတာ့လိုက္ ပါတယ္။
"အဲဒီလိုဆိုလည္း အမႀကီးသေဘာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘတ္ ၃ဝ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ စမ္းသပ္ခေတာင္ မျပည့္ဘူး" တဲ့။ ဆရာ့အသံနဲ႔ ဟန္က ဒီတခါေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ စားပြဲေပၚက ဘတ္ ၃ဝ ကိုလည္း လွမ္းယူၿပီး သူ႔ အံဆြဲထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အညိဳေရာင္ ပုလင္းႀကီးတလံုးထဲက ပန္းေရာင္ေဆးျပား ၂ ျပား ကိုလွမ္းေပးလိုက္ၿပီး၊ ေနာက္လူနာတေယာက္ကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ဆင္နား႐ြက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။
အေဒၚေ႐ႊက ေခါင္းငံု႔ၿပီး လက္ဝါးထဲက ေဆးပန္းေရာင္ႏွစ္ျပားကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ တယ္။ ဘတ္ ၃ဝ ရေအာင္ သူရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စုခဲ့ရတာကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေသးရဲ႔။ သူ႔ေခါင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ ကိုက္ဝါးေနၾကတဲ့ ပိုးမႊားကေလးေတြကိုလည္း သတိရေနရဲ႔။ ၿပီးေတာ့ တခါ မီးဖိုေပၚမွာ ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ငွက္ေပ်ာထုပ္အိုးႀကီးကို သတိရျပန္ေရာ။ ၿပီးတခါ ဆရာဝန္ရဲ႔ ၾကင္နာတဲ့အမူအရာ၊ ခ်ိဳသာတဲ့အသံ၊ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ႐ွိပံု။ အေဒၚေ႐ႊ ဟာ ေဆးျပားႏွစ္ျပားကို ေငြ ၃ဝ ဆုပ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ၿပီး လာလမ္း အတိုင္းျပန္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ လာတုန္းကနဲ႔ ဘာမွမျခားနားပါဘူး။ နာက်င္ ကိုက္ခဲျမဲပါပဲ။
(ထိုင္းစာေရးဆရာ မာေနာ့သႏံုဆီ ေရးတဲ့ ထိုင္းဝတၳဳတိုကို အဂၤလိပ္လိုျပန္ဆို ထားရာမွ လူထုေဒၚအမာက ဗမာလိုျပန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။)
မာယာအမွာ။ ။{၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ၊ မာယာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာနက္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ထပ္မံ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။}
မာယာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/2008/08/blog-post_06.html
Type the rest of your post here..
Tuesday, April 28
တန္ခူး တရက္ (သို႔) ဧျပီ (ရ)
နီေယာ္ဓာ
ေႏြပိေတာက္ဖူးေ၀ေပသိ
ျမဴးစရာ ဘယ္မေတြ႔ေလဘု
ေလစိမ္းေဗြေမႊ႔သည္သို႔ ဘရာ။
ဒီအားဒီအင္ ခ်ိေလတိုင္း
ဖြားမာတာ ေရႊျပည္သူၾကီးကိုလွ
တရ အျပန္ျပန္။
ဗ်ာပါဒထန္ ေဒါသႏုရင့္မာန္လိႈင္းေတြၾကား
ဥာဏ္ၾကီးရွင္ ဂရုဏာထက္ပါေပ့
ျပည္သစၥာ မေသြရေအာင္ ၾကိဳးရစ္ခဲ့ရွာ။
မိစၦာဟုန္ ေလာင္ပံု မျငိမ္းႏုိင္ဘု
ပညာပါရမီ သန္လွသူမွ ျဖစ္တိုင္းေနာ္ မွန္စြာခ်င့္ႏိုင္လိမ့္
သီတာရွင္ ဖြားပ႑ိရယ္ ဒီမီးကိုတား။
ေလာကဓံ အဖုန္ဖုန္မွာ
ဟုိဟုိသည္ ဘယ္ညာမယိမ္းေလဘု
လူထု ထံေမတၱာကဲႏိုင္လြန္းပါဘိ ျပည့္သတၱိခဲ။
သက္ေငြ႕အိမ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျငားေသာ္တိ
ဖြားအမာ ႏိုင္ငံျပဳဆဲရယ္လို႔
ေက်းဇူးကို အဖန္ဖန္ဆင္ျခင္ရပါတဲ့
ၾသခ်ေလာက္သည့္ဇြဲ။
၂၀၀၉ခု လူထုေဒၚအမာ ႏွစ္လည္သို႔ရည္၍ ရိုေသစြာ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။
Type the rest of your post here..
ေႏြပိေတာက္ဖူးေ၀ေပသိ
ျမဴးစရာ ဘယ္မေတြ႔ေလဘု
ေလစိမ္းေဗြေမႊ႔သည္သို႔ ဘရာ။
ဒီအားဒီအင္ ခ်ိေလတိုင္း
ဖြားမာတာ ေရႊျပည္သူၾကီးကိုလွ
တရ အျပန္ျပန္။
ဗ်ာပါဒထန္ ေဒါသႏုရင့္မာန္လိႈင္းေတြၾကား
ဥာဏ္ၾကီးရွင္ ဂရုဏာထက္ပါေပ့
ျပည္သစၥာ မေသြရေအာင္ ၾကိဳးရစ္ခဲ့ရွာ။
မိစၦာဟုန္ ေလာင္ပံု မျငိမ္းႏုိင္ဘု
ပညာပါရမီ သန္လွသူမွ ျဖစ္တိုင္းေနာ္ မွန္စြာခ်င့္ႏိုင္လိမ့္
သီတာရွင္ ဖြားပ႑ိရယ္ ဒီမီးကိုတား။
ေလာကဓံ အဖုန္ဖုန္မွာ
ဟုိဟုိသည္ ဘယ္ညာမယိမ္းေလဘု
လူထု ထံေမတၱာကဲႏိုင္လြန္းပါဘိ ျပည့္သတၱိခဲ။
သက္ေငြ႕အိမ္ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျငားေသာ္တိ
ဖြားအမာ ႏိုင္ငံျပဳဆဲရယ္လို႔
ေက်းဇူးကို အဖန္ဖန္ဆင္ျခင္ရပါတဲ့
ၾသခ်ေလာက္သည့္ဇြဲ။
၂၀၀၉ခု လူထုေဒၚအမာ ႏွစ္လည္သို႔ရည္၍ ရိုေသစြာ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။
Type the rest of your post here..
Tuesday, April 7
အတၱရုပ္ပံုလႊာပံုၾကမ္း
ၾကည္ေအာင္
အေမကေမြး ေပးတဲ့နာမည္
ၾကည္လင္။
အေပါင္းအသင္း
သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ ေခၚၾကတဲ့နာမည္
ၾကည္လင္။
ၾကည္လင္ဟာ
လီနင္ရ႕ဲက်မ္းေပါင္းစံုကို
ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုး အသိပ်ိဳးတယ္။
ၾကည္လင္ဟာ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
လုပ္စားကိုင္စား
ေျပးလႊားခဲ့ရ
ဘ၀အလႊာ မ်က္ႏွာေပါင္းစံု
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကခဲ့ရာ…။
ေဟာ… ခုေတာ့
ကဗ်ာဆရာ ကေလာင္နာမည္
ၾကည္ေအာင္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ရီေမွာင္ျပာစင္ စာေရးဖို႔ျပင္လွ်င္
ၾကည္လင္နဲ႔ျငင္းခံုတယ္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ေဟာ္လန္ျပည္က ပန္းခ်ီဆရာ
ဗင္ဂိုး
ျမန္မာျပည္က ကဗ်ာဆရာ
တင္မိုးတို႕ကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ။
ၾကည္လင္ဟာ
ရုရွားက
မာယာေကာ့ဖ္စကီနဲ႔ ေဂၚကီ
အီတလီက ပန္းခ်ီဆရာ
မိုဒီဂလီယာနီ
ျမန္မာျပည္က
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ကို ဖတ္မွတ္သူ။
ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕
ကေလာင္တလက္ ဗားေတာ့ဗရက္လို
ထက္ျမက္ ထင္ရွားေစခ်င္တယ္။
ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ထဲ
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ပန္းရနံ႔
ေမႊးပ်ံ႕သင္းၾကိဳင္ေစခ်င္တယ္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕ရုပ္ပံုလႊာကို
ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ထုလုပ္တယ္။
ၾကည္လင္ဟာ
ၾကည္လင္ရဲ႕ရုပ္ပံုလႊာကို
ၾကည္ေအာင္တို႔လို ကဗ်ာဆရာေတြက
အေလးယူစရာ
ျဖစ္လာေစဖို႔ ေဆးတို႔ၾကည့္တယ္။
ေရႊ… အနီ အျပာ အ၀ါ
ဘာေရာင္ေတြ ျခယ္မလဲ။
ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ၾကည္လင္တို႔ရဲ႕
၀ိညာဥ္ ႏွစ္ခုစစ္ခင္း
အတြင္းပဋိပကၡ အားျပိဳင္ၾက။
မာယာေကာ့ဖ္စကီ
မိုဒီဂလီယာနီ
ေဂၚကီ ေဇာ္ဂ်ီ
လီနင္
ဗင္ဂိုး တင္မိုး။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ၾကည္လင့္ရင္ထဲက …
ထာ၀ရ အလင္းေရာင္။
၁၉၇၉၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၀
၂၀၀၄ခု ႏို၀င္ဘာလထုတ္ သစၥာေတာ္လွန္ေရးစာေပမဂၢဇင္း အမွတ္(၃) သစၥာဂုဏ္ျပဳကဗ်ာက႑မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
အေမကေမြး ေပးတဲ့နာမည္
ၾကည္လင္။
အေပါင္းအသင္း
သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္ ေခၚၾကတဲ့နာမည္
ၾကည္လင္။
ၾကည္လင္ဟာ
လီနင္ရ႕ဲက်မ္းေပါင္းစံုကို
ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုး အသိပ်ိဳးတယ္။
ၾကည္လင္ဟာ
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသား
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
လုပ္စားကိုင္စား
ေျပးလႊားခဲ့ရ
ဘ၀အလႊာ မ်က္ႏွာေပါင္းစံု
ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကခဲ့ရာ…။
ေဟာ… ခုေတာ့
ကဗ်ာဆရာ ကေလာင္နာမည္
ၾကည္ေအာင္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ရီေမွာင္ျပာစင္ စာေရးဖို႔ျပင္လွ်င္
ၾကည္လင္နဲ႔ျငင္းခံုတယ္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ေဟာ္လန္ျပည္က ပန္းခ်ီဆရာ
ဗင္ဂိုး
ျမန္မာျပည္က ကဗ်ာဆရာ
တင္မိုးတို႕ကို ႏွစ္ျခိဳက္သူ။
ၾကည္လင္ဟာ
ရုရွားက
မာယာေကာ့ဖ္စကီနဲ႔ ေဂၚကီ
အီတလီက ပန္းခ်ီဆရာ
မိုဒီဂလီယာနီ
ျမန္မာျပည္က
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔ကို ဖတ္မွတ္သူ။
ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕
ကေလာင္တလက္ ဗားေတာ့ဗရက္လို
ထက္ျမက္ ထင္ရွားေစခ်င္တယ္။
ၾကည္လင္က
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ထဲ
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ပန္းရနံ႔
ေမႊးပ်ံ႕သင္းၾကိဳင္ေစခ်င္တယ္။
ၾကည္ေအာင္ဟာ
ၾကည္ေအာင္ရဲ႕ရုပ္ပံုလႊာကို
ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ထုလုပ္တယ္။
ၾကည္လင္ဟာ
ၾကည္လင္ရဲ႕ရုပ္ပံုလႊာကို
ၾကည္ေအာင္တို႔လို ကဗ်ာဆရာေတြက
အေလးယူစရာ
ျဖစ္လာေစဖို႔ ေဆးတို႔ၾကည့္တယ္။
ေရႊ… အနီ အျပာ အ၀ါ
ဘာေရာင္ေတြ ျခယ္မလဲ။
ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ၾကည္လင္တို႔ရဲ႕
၀ိညာဥ္ ႏွစ္ခုစစ္ခင္း
အတြင္းပဋိပကၡ အားျပိဳင္ၾက။
မာယာေကာ့ဖ္စကီ
မိုဒီဂလီယာနီ
ေဂၚကီ ေဇာ္ဂ်ီ
လီနင္
ဗင္ဂိုး တင္မိုး။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ၾကည္လင့္ရင္ထဲက …
ထာ၀ရ အလင္းေရာင္။
၁၉၇၉၊ ဒီဇင္ဘာ ၃၀
၂၀၀၄ခု ႏို၀င္ဘာလထုတ္ သစၥာေတာ္လွန္ေရးစာေပမဂၢဇင္း အမွတ္(၃) သစၥာဂုဏ္ျပဳကဗ်ာက႑မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Sunday, April 5
ပိစိဖတ္ဖို႔ ကဗ်ာ
နီေယာ္ဓာ
ပိရာ..
တရံေရာအခါက ဒို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ပံုျပင္ေတြဟာ
မင္းအေၾကာင္းေတြကို
ေပ်ာ္ရႊင္ေၾကကြဲျပ..
မင္းႏွလံုးသားေလးကို ငါဒီေန႔စိတ္ကူးျပီးၾကည့္တယ္။
မိေ၀း ကေလးေလးေန႔ရက္ေတြ
အျပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ တလႊားလႊားခုန္ကစားခဲ့
အေမ့ရင္ေငြ႕လို မေထြးႏိုင္ေပမယ့္
၀ရံတာေလးမွာ မင္းေဘးထိုင္ရင္း
ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသားရဲ႕ ၀တၳဳတိုစိတ္ကူးဆန္းေတြအတြက္
မိန္းေမာ ပိတိျဖာတဲ့ ငါအမာခံ ပရိတ္သတ္ေတာ့ျဖစ္တယ္..
ကုိရင္ကေလးမင္းအတြက္
အိုးဖုတ္နဲ႕ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ျပီး ကန္စြန္းရြက္ကိုပဲ ခ်ည္ရည္ခ်က္ကပ္..
ဒကာမၾကီးခ်က္တာပဲ ဘုန္းမယ္ဆိုေတာ့ ငါကေပ်ာ္တယ္..
အေမေ၀းသြားတဲ့ ရက္ေတြအတြက္
မင္းနဲ႕ငါအတူငိုခဲ့ဖူးသလား ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး..
မင္းက ငါ့ထက္ပို သတၱိရိွတယ္လို႔ ငါအျမဲသိတယ္..
မင္းကို ငါ့အထင္ေတြ ေျပာျပခဲ့ဖူးသလား ငါမမွတ္မိျပန္ဘူး..
ဆရာစံအေၾကာင္း၊ ကမူးအေၾကာင္း၊ ေရာနသံ နဲ႔ အႏုပဋိေလာမအေၾကာင္း
အုန္းလက္ရွည္ ၾကိဳးၾကဲကာမွာ သာတဲ့ လေရာင္ည
ငါဒီတဘ၀ အဲဒီ ပံုျပင္ဆန္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္ညကေလးေတြျပန္ရခ်င္တယ္..
ေခတ္ဆိုးကို ထမ္းပိုးခ်င္သတဲ့..
မင္းကိုယ္မင္းအရင္ထမ္းပိုးႏိုင္ဖို႔ ငါတဖြဖြမွာရင္းပဲ..
ငါထားခဲ့ရတယ္..
ထားခဲ့ရာကေန မင္းထြက္သြားမယ္မွန္း ငါမသိခဲ့ျပန္ဘူး..
ၾကယ္ေမွာ္ေတာထိေမ်ာ…
ငါအဲဒီကမ္းပါးရိွရာ အေျပးျပန္ခဲ့တယ္..
မင္းၾကားႏိုး.. ေအာ္..ငါေခၚပါတယ္..
ပိန္းပိတ္ျမႈရယ္.. ၀ိုးလြန္း၀ါးလြန္းခဲ့..
မင္းကိုႏိုးေပးပါ..
ငါ့အသံကို မင္းအမွတ္ရဖို႕
ေခတ္ဆိုးဟာ မာန္ဖီျပ
ငါ စိန္ေခၚရင္း
ၾကိဳး၀ိုင္းေပၚမွာ သူတျပန္ငါတျပန္ေပါ့
ငါမင္းအတြက္ ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႔ကြာ..
တရံေရာအခါက ပံုျပင္လွလွေတြအတြက္
ဒို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို အတူအိပ္ေမာက်ခြင့္ေပးပါ..
ပိရာ..
တရံေရာအခါက ဒို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ပံုျပင္ေတြဟာ
မင္းအေၾကာင္းေတြကို
ေပ်ာ္ရႊင္ေၾကကြဲျပ..
မင္းႏွလံုးသားေလးကို ငါဒီေန႔စိတ္ကူးျပီးၾကည့္တယ္။
မိေ၀း ကေလးေလးေန႔ရက္ေတြ
အျပံဳးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ တလႊားလႊားခုန္ကစားခဲ့
အေမ့ရင္ေငြ႕လို မေထြးႏိုင္ေပမယ့္
၀ရံတာေလးမွာ မင္းေဘးထိုင္ရင္း
ဒုတိယတန္းေက်ာင္းသားရဲ႕ ၀တၳဳတိုစိတ္ကူးဆန္းေတြအတြက္
မိန္းေမာ ပိတိျဖာတဲ့ ငါအမာခံ ပရိတ္သတ္ေတာ့ျဖစ္တယ္..
ကုိရင္ကေလးမင္းအတြက္
အိုးဖုတ္နဲ႕ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ျပီး ကန္စြန္းရြက္ကိုပဲ ခ်ည္ရည္ခ်က္ကပ္..
ဒကာမၾကီးခ်က္တာပဲ ဘုန္းမယ္ဆိုေတာ့ ငါကေပ်ာ္တယ္..
အေမေ၀းသြားတဲ့ ရက္ေတြအတြက္
မင္းနဲ႕ငါအတူငိုခဲ့ဖူးသလား ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး..
မင္းက ငါ့ထက္ပို သတၱိရိွတယ္လို႔ ငါအျမဲသိတယ္..
မင္းကို ငါ့အထင္ေတြ ေျပာျပခဲ့ဖူးသလား ငါမမွတ္မိျပန္ဘူး..
ဆရာစံအေၾကာင္း၊ ကမူးအေၾကာင္း၊ ေရာနသံ နဲ႔ အႏုပဋိေလာမအေၾကာင္း
အုန္းလက္ရွည္ ၾကိဳးၾကဲကာမွာ သာတဲ့ လေရာင္ည
ငါဒီတဘ၀ အဲဒီ ပံုျပင္ဆန္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္ညကေလးေတြျပန္ရခ်င္တယ္..
ေခတ္ဆိုးကို ထမ္းပိုးခ်င္သတဲ့..
မင္းကိုယ္မင္းအရင္ထမ္းပိုးႏိုင္ဖို႔ ငါတဖြဖြမွာရင္းပဲ..
ငါထားခဲ့ရတယ္..
ထားခဲ့ရာကေန မင္းထြက္သြားမယ္မွန္း ငါမသိခဲ့ျပန္ဘူး..
ၾကယ္ေမွာ္ေတာထိေမ်ာ…
ငါအဲဒီကမ္းပါးရိွရာ အေျပးျပန္ခဲ့တယ္..
မင္းၾကားႏိုး.. ေအာ္..ငါေခၚပါတယ္..
ပိန္းပိတ္ျမႈရယ္.. ၀ိုးလြန္း၀ါးလြန္းခဲ့..
မင္းကိုႏိုးေပးပါ..
ငါ့အသံကို မင္းအမွတ္ရဖို႕
ေခတ္ဆိုးဟာ မာန္ဖီျပ
ငါ စိန္ေခၚရင္း
ၾကိဳး၀ိုင္းေပၚမွာ သူတျပန္ငါတျပန္ေပါ့
ငါမင္းအတြက္ ေအာင္ႏိုင္သူျဖစ္ခ်င္ပါရဲ႔ကြာ..
တရံေရာအခါက ပံုျပင္လွလွေတြအတြက္
ဒို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကို အတူအိပ္ေမာက်ခြင့္ေပးပါ..
Saturday, April 4
ေခြးတေကာင္
ၾကည္ေအာင္
က်ားသား
စားခ်င္တဲ့ေခြး။
သစ္ကိုင္းေျခာက္
"ေဖ်ာက္"
ေၾကာက္လန္႔လို႔ ေျပး။
၁၉၇၀၊ ေအာက္တိုဘာ -၃၀
ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္၏ မိခင္မာရသြန္ (ပထမအၾကိမ္) ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Type the rest of your post here..
က်ားသား
စားခ်င္တဲ့ေခြး။
သစ္ကိုင္းေျခာက္
"ေဖ်ာက္"
ေၾကာက္လန္႔လို႔ ေျပး။
၁၉၇၀၊ ေအာက္တိုဘာ -၃၀
ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေအာင္၏ မိခင္မာရသြန္ (ပထမအၾကိမ္) ကဗ်ာစာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Type the rest of your post here..
Tuesday, March 31
ထားခဲ့ပါ ဆရာ
ႏုႏုရည္ အင္း၀
အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မႏွာေခါင္းထဲကို ေဂၚသဇင္ပန္းန႔ံ တိုး၀င္လာတယ္။ လတ္ဆတ္သင့္ပ်႔ံတဲ့အန႔ံ။ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေစတဲ့ အန႔ံ။ အိပ္ရာထဲကေန ကၽြန္မလူးလဲထၿပီး ေခါင္းရင္းျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
အို.... ၾကည့္စမ္း ေဂၚသဇင္ေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနၿပီ။
ႏွင္းရည္ေသာက္ထားတဲ့ ေဂၚသဇင္ေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ မန္က်ည္းပင္မွာ ႏြယ္တက္ၿပီး ပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ။
သိပ္လွတာပဲ။
ေဂၚသဇင္ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။
ေခြထိုးၿပီး တေခါင္းလံုး ဖံုးေနေအာင္ ကၽြန္မကပန္တာ။
သူမ်ားေတြပန္သလို ယဥ္႐ံုေလး တခက္ႏွစ္ခက္ မပန္တတ္ပါဘူး။
'ဘယ္လိုပဲပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ ခ်မ္းသာတာပဲ' တဲ့။
ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္႐ွားရင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရလာမိတယ္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြ။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အက်ႌအျဖဴ၊ တိုက္ပံုမီးခိုးေရာင္နဲ႔ သူ႔ဟန္ပန္။
ေအးသစ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔ ပညာတတ္ေတြဟာ သိတ္ၿပီးေတာ့ စကားတတ္တာပဲေနာ္။ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ သိတ္ေျပာတတ္တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာပဲေျပာတာ မဟုတ္လား။ 'ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ပန္တာလဲဟင္၊ တခက္ႏွစ္ခက္ ယဥ္႐ံုေလးပန္ပါလား' ဆိုတဲ့စကားေလ။
ေအးသစ္တို႔က ပညာမတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေရ႔။
စကားအလွတန္ဆာ မဆင္တတ္ဘူး။
'ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မက တေခါင္းလံုးဖံုးေနေအာင္ ပန္ရမွ ေက်နပ္တာ' လို႔ ေျပာေတာ့ 'ဘယ္လိုပဲ ပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္သိတ္စိတ္ခ်မ္းသာ တာပဲ' တဲ့ေလ။ ဆရာ့ကို စကားႏိုင္လုဖို႔ မလြယ္ပါလား ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ျငင္းပယ္ဖို႔လဲ ကၽြန္မမွာ မလြယ္လွပါလား။
ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မညာပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သိပ္ျငင္းခ်င္ တာပဲ။ ဆရာတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ မ႐ွိဘူး။ ဆရာ့လခ ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ မူလတန္းျပဆရာတေယာက္ရဲ႔ လခဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္မသိတာေပါ့ ဆရာ။ ကၽြန္မက ေတာၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္တဆိုင္နဲ႔ လူလူသူသူဆိုေပမယ့္ ဒီဆိုင္က ကၽြန္မတေယာက္ထဲ ပိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိဘနဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမပိုင္ေလ။ ဆရာ့ကိုယူရင္ ေစ်းေရာင္းတတ္တာ တခုတည္းနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရမွာ။ ဆရာက ကၽြန္မကို ဘယ္အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာ၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဆရာ့ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ဟိုဒင္း ခ်စ္တဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ သိပ္ေတာ့ သနားေနမိတယ္ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ခင္လဲခင္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဆယ္တန္းအဆင့္ကေန မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေပးစာယူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္လဲျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ကို အထင္ႀကီးတယ္ ဆရာ။ တကယ္ေျပာတာ။ ကၽြန္မကို ၀ိုင္းပိုးေနၾကတဲ့ ဆိုင္နားနီးခ်င္း ဆန္သည္ လူပ်ိဳႀကီးတ္ို႔၊ ေ႐ႊဆိုင္က မုဆိုးဖိုႀကီးတို႔ထက္၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မအထင္ႀကီးတယ္။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မဆိုင္ေ႐ွ႔ကေန သားအမိႏွစ္ေယာက္စာ ေစ်းအိတ္ေလးနဲ႔ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သနားေနမိတတ္တယ္။ ႏြမ္းေနတဲ့ ဆရာ့တိုက္ပံုရယ္၊ ေကာ္လံအနားေတြ ဖြါစျပဳေနတဲ့ ဆရာ့အက်ႌရယ္ကို ကၽြန္မအမွတ္ထားမိၿပီး၊ ကၽြန္မအထည္ဆိုင္က တိုက္ပံုစ ေရာင္စံုနဲ႔၊ အျဖဴစမ်ိဳးစံုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ ဆရာ။
ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္း႐ိႈက္လိုက္မိတယ္။
'ဟဲ့... ခုမွ သတိရတယ္၊ ေအးသစ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ ေနမွေကာင္းရဲလား လို႔၊ ညကေတာ့ အဖ်ားမ႐ွိေတာ့ပါဘူး ဟဲ့... ညည္းက ဘာလဲ၊ ေၾသာ္.. အာလူးေကာင္းတယ္၊ ဒီမယ္... က်ဳပ္က ၾကက္သြန္ခ်ိန္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး မိေထြး.... ဟိုမယ္ ဆားတပိႆာဖိုး ပိုက္ဆံ ယူလိုက္စမ္း....'
အိမ္ျပင္ဘက္ ကုန္စံုဆိုင္က အေမ့အလုပ္႐ႈပ္သံနဲ႔အတူ ညီမေလး မိေထြးရဲ႔ 'မမေအးသစ္ဆီ သြားၾကည့္ဆိုလို႔လဲ သြားရေသးတယ္ ခါထဲမွပဲ' ဆိုတဲ့ စူေေအာင့္သံကို ကၽြန္မ ၾကားရတယ္။
'ကၽြန္မ ႏိုးပီ အေမေရ႔..... ဖ်ားလဲ မဖ်ားေတာ့ဘူး၊ ဆာပဲဆာတယ္'
ကၽြန္မက အခန္းျပင္ဘက္ အေမ့ဆီလွမ္းေအာ္ရင္း... ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းအံုးေဘး က လက္ပတ္နာရီကေလးကို လွမ္းၾကည့္ခဲ့ေတာ့ ေဆာင္းနာရီက ကိုးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္နားမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ခဲ့တာပဲ။ သံုးရက္ ဖ်ားထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာလဲ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္စၿပဳၿပီ။
'မိေထြး... နင့္အမကို ဆန္ျပဳတ္သြားခတ္ေပးလိုက္ဦး၊ ထားခဲ့ အဲဒီခ်ိန္လက္စကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ငါးေၾကာ္ေလးလဲ ယူေပးလိုက္၊ ဘာလဲ မဆလာလား၊ ႐ွိတယ္ေလ၊ ဟိုမွာ မျမင္ဘူးလား၊ အတြဲလိုက္ ေပါမွေပါ'
'ရတယ္မိေထြး မလာနဲ့ ငါ့ဘာသာ ခပ္ေသာက္ႏိုင္တယ္'
ကၽြန္မ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အေမက စီမံခန္႔ခြဲေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ က အျမဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့အိမ္။ ဒီေန႔က ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္က အလုပ္ပို႐ႈပ္ ေနတယ္။ အရင္ဥပုသ္ေတြဆို ကၽြန္မေရာ၊ မိေထြးေရာ၊ အေမေရာ တခ်က္မွ မနားရဘူး။ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ အားမကိုးရပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္း။
'မေန႔တုန္းက ေစ်းမွာ ဟိုေက်ာင္းဆရာ နင့္လာေမးေသးတယ္၊ ေနေကာင္းၿပီလားတဲ့'
မိေထြးက ကၽြန္မကို ဆန္ျပဳတ္ခပ္ေပးရင္း တိုးတိုးေျပာတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ သံုးရက္လံုး သူလာေမး႐ွာတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေတြ လႈပ္႐ွားေနမိတယ္။ မိေထြးမရိပ္မိ ေအာင္ ဆန္ျပဳတ္ကို တဇြန္းၿပီးတဇြန္း ခပ္ေသာက္ေနမိတယ္။
'ေဟာ အခိ်န္မွန္ မခင္လွသမီးလာၿပီ၊ ဆြမ္းေတာ္ေတြေတာင္ သြားၿပီ၊ သူက ခုမွ ထမင္းခ်က္မွာ၊ ဟ့ဲ ဆန္ဘယ္ႏွစ္လံုးလဲေျပာ'
'တလံုး'
အေမရဲ႔ 'ဘာဟဲ့' ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မေရာ မိေထြးပါ ဆိုင္ေ႐ွ႔က ပုဆိုးစုပ္ကေလး ကိုင္ရင္း ရပ္ေနတဲ့ မခင္လွ သမီးေလးကို ၾကည့္မိၾကတယ္။
'ဟဲ့.... လူက ငါးေယာက္၊ ဆန္က တလံုး နင္တို႔ဘယ္လိုခ်က္စားၾကမွာလဲ'
အေမက ဆန္တလံုးခ်ိန္ထည့္ေပးရင္း မသိသားဆိုး၀ါး ေျပာေနတာကို မိေထြးက 'ကၽြပ္' ခနဲ စုတ္သပ္ၿပီး 'အေမကလဲေနာ္ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးဆိုကတည္းက ဘာလုပ္စားမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ မခင္လွတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ႐ွိေတာ့တာကိုလဲ သိလ်က္သားနဲ႔' လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခင္လွသမီးေလး ေနာက္ကို လိုက္ေငးေနမိတဲ့ ကၽြန္မဘက္လွည့္လာၿပီး-
'နင့္..... အဲဒီဆရာကလဲဟယ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္ လိုက္၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ ဒီတိုက္ပံုခ်ည့္ပဲ'
႐ႈံ႔မဲ့ေနတဲ့ မိေထြးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ က်ဥ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အျမဲတမ္း ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ႏိုင္လွတဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးတဲ့။ ဆရာတေယာက္ေကာ ဟင္။ ဆရာ့လခေလးနဲ႔......
'ဟဲ့.... ေအးသစ္ ညည္းေနေကာင္းလို႔ သြားႏိုင္ရင္၊ အ၀င္းတို႔ အေမ အသုဘေလး သြားပို႔လိုက္ဦး၊ သြားႏိုင္မလား၊ မနက္က ညည္းအိပ္ေနတုန္း အ၀င္းတေခါက္လာေသးတယ္'
ဟုတ္ပါရဲ႔ ခုမွပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ကဗ်ာကရာ ထရပ္မိတယ္။
'ကၽြန္မ သြားႏိုင္တယ္အေမ၊ ခုပဲ သြားမွ၊ မသြားလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ'
အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မက ၀လံုးတန္းကတည္းကသူငယ္ခ်င္း၊ ခုထိလဲ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းတူတူ ေရာင္းရင္း ခင္ၾကတုန္း။ အ၀င္းအေမက နာတာ႐ွည္ျဖစ္ေန႐ွာတာ။ ကၽြန္မ စဖ်ားတဲ့ေန႔က ဆံုးတာ။ အ၀တ္အစား အျမန္လဲၿပီး စက္ဘီးေလး ဆြဲထြက္ေတာ့ အေမက ပူပန္ျပန္တယ္။
'ညည္း စက္ဘီးနင္းႏိုင္ပါ့မလား၊ မိေထြးလိုက္ပို႔ခိုင္းရမလား'
'ရတယ္အေမ... ကၽြန္မနင္းႏိုင္တယ္' ဆိုၿပီး၊ ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး အေစာႀကီး ေရာက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္းက ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး သြက္ပါတယ္။ လုပ္လဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔မွာ ေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္လဲ ေတာင့္ပါတယ္ေလ။ အ၀င္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အသုဘခ်မယ့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ တခ်က္တီးမွ ခ်မွာဆိုေတာ့ ခုမွ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။
'ဟဲ့... ေအးသစ္ နင္ ေနေကာင္းသြားၿပီလား'
စက္ဘီးတစီးနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆံုတယ္။ စက္ဘီးစီးလာရလို႔ နည္းနည္းေမာေနတဲ့ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴလိုက္ရင္း....
'နင္.... မနက္က လာေသးတယ္ဆို၊ ငါအိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားလို႔ဟယ္... နင္ခုဘယ္ သြားမလို႔လဲ'
'အေမ့အတြက္ ေျမေနရာ သြားၾကည့္မလို႔၊ ဘယ္နားမွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ဟာ နင္လိုက္ခဲ့မလား....'
'နင္တေယာက္ထည္းလား'
'ဟင့္အင္း... ငါ့ေမာင္ေလးလဲ လိုက္မယ္၊ လာပါ၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ဒီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မ႐ွိပါဘူး'
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ အစက မလိုက္ဘဲ ေနမလို႔ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ရယ္မသိ၊ ကၽြန္မစိတ္မွာ ျဖတ္ခနဲ အမွတ္ရလာတာက ဆရာေနတာ ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္မွာ။ သခ်ႋဳင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေလ။ ဘာလဲ ... သံုးရက္မေတြ႔ရလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေတြ႔ခ်င္လို႔လား။ မသိပါဘူး။ သူနဲ႔ကၽြန္မက ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ေနာ္.....။
အ၀င္းရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ အ၀င္းေမာင္ေလးက ေ႐ွ႔ဆံုးက ၿမိဳျပင္ဘက္သခ်ႋဳင္းဆီကို ကၽြန္မတို႔ စက္ဘီးနင္းခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ.. ေ႐ွ႔နားမွာ ဆရာတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခက္တာက ဆရာတို႔အိမ္ကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ အ၀င္းလဲ ဘယ္သိပါ့မလဲေနာ္။ ဆရာတို႔ ရပ္ကြက္ကလြန္ရင္ပဲ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀မွာ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စု႐ံုးေနၾကတယ္။
'ေအးသစ္ေရ... မမႀကီး ကမ္းမယ့္ဆပ္ျပာကေတာ့ မလြယ္ေၾကာဘဲ၊ ဟိုမွာ သတင္းၾကားနဲ႔ လာေစာင့္ေနၾကတာေတြေလ'
အ၀င္း ေမးေငါ့ျပတဲ့ မည္းညစ္ညစ္ ညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အ၀င္းတို႔ မမႀကီး၊ သူ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္အျဖစ္ ကမ္းမယ့္ ဆပ္ျပာေတြကို သူတို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ ၀င္ယူၾကမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားမယ္၊ ေရာင္းစားလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူတို႔ ဆန္၀ယ္ၾကလိမ့္မယ္။ အရင္တုန္းကထက္လဲ လူေတြပိုမ်ားလာသလိုပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သခ်ႋဳင္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲက ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေျမၿမႇဳပ္ဖို႔ ေနရာ လာၾကည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ သုဘရာဇာေတြကို ျမင္ရတယ္။ အ၀င္းေမာင္ေလးက 'ဟိုမွာ ငါေျပာထားခဲ့တဲ့ သုဘရာဇာႀကီး' လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ကၽြန္မတို႔ကို ေခၚသြားတယ္။
'ဦးႀကီး... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမ ေျမေနရာ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဘယ္နားမွာလဲ' သုဘရာဇာဦးႀကီးက ကၽြန္မတို႔ေတြကို ခပ္ေအးေအး ၾကည့္တယ္။
'နာမည္ေျပာေလကြာ.. ဒီေန႔ မိန္းမႏွစ္ေယာက္႐ွိတာကြ'
အ၀င္းဆီက 'ေဒၚသိန္းခင္' ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
'ေအာ္.... ေဒၚသိန္းခင္လား၊ ေဟာဟိုနားမွာ လာေလ လိုက္ျပမယ္၊ က်င္းေတာင္ တူးၿပီးလုေနၿပီ'
အ၀င္းေမာင္ေလးက အိတ္ေထာင္ထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး....
'ဦးႀကီးကို က်င္းတူးခ မေပးရေသးဘူး၊ ေရာ့ဦးႀကီး ေျပာထားတာ ငါးဆယ္ေနာ္'
'ေအးပါ'
သုဘရာဇာႀကီးက ေငြငါးဆယ္ကို မမႈသလို လက္ထဲကိုင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေလွ်ာက္မိတာနဲ႔ တူးထားတဲ့ ေျမစာပံုတပံုကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေမးေငါ့ရင္း
'အဲဒါပဲကြ' တဲ့။ ေနရာေလးက ေကာင္းပါတယ္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေပၚမွာ။
'က်င္းကို သြားၾကည့္ဦးမလား၊ လာေလ က်င္းက ၿပီးေလာက္ပါၿပီ'
'ငါ့ေကာင္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးရအုန္းမယ္ကြ'
အ၀င္းက က်င္းကို မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေျမစာပံုနားမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ၾကတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေပါက္တူးႏွစ္လက္ကိုင္ၿပီး က်င္းထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးဆယ္ထဲက ႏွစ္ဆယ္ကို သူ႔အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တဆယ္စီေပးရင္း က်င္းထဲကိုလဲ ဆယ္တန္တ႐ြက္ လွမ္းခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်င္းထဲလက္လွမ္းေပးရင္း သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ေနေသးတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးရဲ႔ လက္ကို ခိုတြယ္ၿပီး က်င္းေပၚကို လူတေယာက္တက္ လာတယ္။ အို... ဘုရားေရ.... ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ အဲဒီလူဟာ ေျမႀကီးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အေရာင္လြင့္လြင့္ ပုဆိုးစိမ္း၊ ကုပ္ဖြာေနတဲ့ အက်ႌအျဖဴ။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတယ္။ အားကိုးရာတခုလို အ၀င္းလက္ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ လွမ္းဆုပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ သူ.... သူ အဲဒီလူက ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
'ဆရာ'
အို.... ဒီခဏကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြ၊ ႐ွက္ျခင္းနဲ႔ နာက်ည္းျခင္းေတြ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ေပက်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ေျမႀကီးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ပုဆိုးစိမ္းႏြမ္းနဲ႔ အကႌ်ျဖဴႏြမ္း။ ၿပီးေတာ့ ေပါက္တူးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေျမျဖဴကိုင္ေနက် သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ။ သူေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားတဲ့ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတာက ခဏေလးရယ္။ ေခါင္းကို အျမန္ငံု႔ခ်ရင္းသူထြက္သြားခဲ့ၿပီ ဆရာရယ္....။
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ခုန္ေနပါတယ္ဆရာ။
ကၽြန္မေလ ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္ဆရာ။ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မ သိတ္၀မ္းနည္းတယ္ ဆရာ၊ သိပ္ငိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ငိုပါရေစေနာ္။
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/2008/11/blog-post_1981.html
Type the rest of your post here..
အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မႏွာေခါင္းထဲကို ေဂၚသဇင္ပန္းန႔ံ တိုး၀င္လာတယ္။ လတ္ဆတ္သင့္ပ်႔ံတဲ့အန႔ံ။ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေစတဲ့ အန႔ံ။ အိပ္ရာထဲကေန ကၽြန္မလူးလဲထၿပီး ေခါင္းရင္းျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
အို.... ၾကည့္စမ္း ေဂၚသဇင္ေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနၿပီ။
ႏွင္းရည္ေသာက္ထားတဲ့ ေဂၚသဇင္ေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ မန္က်ည္းပင္မွာ ႏြယ္တက္ၿပီး ပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ။
သိပ္လွတာပဲ။
ေဂၚသဇင္ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။
ေခြထိုးၿပီး တေခါင္းလံုး ဖံုးေနေအာင္ ကၽြန္မကပန္တာ။
သူမ်ားေတြပန္သလို ယဥ္႐ံုေလး တခက္ႏွစ္ခက္ မပန္တတ္ပါဘူး။
'ဘယ္လိုပဲပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ ခ်မ္းသာတာပဲ' တဲ့။
ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္႐ွားရင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရလာမိတယ္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြ။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အက်ႌအျဖဴ၊ တိုက္ပံုမီးခိုးေရာင္နဲ႔ သူ႔ဟန္ပန္။
ေအးသစ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔ ပညာတတ္ေတြဟာ သိတ္ၿပီးေတာ့ စကားတတ္တာပဲေနာ္။ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ သိတ္ေျပာတတ္တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာပဲေျပာတာ မဟုတ္လား။ 'ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ပန္တာလဲဟင္၊ တခက္ႏွစ္ခက္ ယဥ္႐ံုေလးပန္ပါလား' ဆိုတဲ့စကားေလ။
ေအးသစ္တို႔က ပညာမတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေရ႔။
စကားအလွတန္ဆာ မဆင္တတ္ဘူး။
'ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မက တေခါင္းလံုးဖံုးေနေအာင္ ပန္ရမွ ေက်နပ္တာ' လို႔ ေျပာေတာ့ 'ဘယ္လိုပဲ ပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္သိတ္စိတ္ခ်မ္းသာ တာပဲ' တဲ့ေလ။ ဆရာ့ကို စကားႏိုင္လုဖို႔ မလြယ္ပါလား ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ျငင္းပယ္ဖို႔လဲ ကၽြန္မမွာ မလြယ္လွပါလား။
ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မညာပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သိပ္ျငင္းခ်င္ တာပဲ။ ဆရာတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ မ႐ွိဘူး။ ဆရာ့လခ ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ မူလတန္းျပဆရာတေယာက္ရဲ႔ လခဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္မသိတာေပါ့ ဆရာ။ ကၽြန္မက ေတာၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္တဆိုင္နဲ႔ လူလူသူသူဆိုေပမယ့္ ဒီဆိုင္က ကၽြန္မတေယာက္ထဲ ပိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိဘနဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမပိုင္ေလ။ ဆရာ့ကိုယူရင္ ေစ်းေရာင္းတတ္တာ တခုတည္းနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရမွာ။ ဆရာက ကၽြန္မကို ဘယ္အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာ၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဆရာ့ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ဟိုဒင္း ခ်စ္တဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ သိပ္ေတာ့ သနားေနမိတယ္ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ခင္လဲခင္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဆယ္တန္းအဆင့္ကေန မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေပးစာယူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္လဲျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ကို အထင္ႀကီးတယ္ ဆရာ။ တကယ္ေျပာတာ။ ကၽြန္မကို ၀ိုင္းပိုးေနၾကတဲ့ ဆိုင္နားနီးခ်င္း ဆန္သည္ လူပ်ိဳႀကီးတ္ို႔၊ ေ႐ႊဆိုင္က မုဆိုးဖိုႀကီးတို႔ထက္၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မအထင္ႀကီးတယ္။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မဆိုင္ေ႐ွ႔ကေန သားအမိႏွစ္ေယာက္စာ ေစ်းအိတ္ေလးနဲ႔ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သနားေနမိတတ္တယ္။ ႏြမ္းေနတဲ့ ဆရာ့တိုက္ပံုရယ္၊ ေကာ္လံအနားေတြ ဖြါစျပဳေနတဲ့ ဆရာ့အက်ႌရယ္ကို ကၽြန္မအမွတ္ထားမိၿပီး၊ ကၽြန္မအထည္ဆိုင္က တိုက္ပံုစ ေရာင္စံုနဲ႔၊ အျဖဴစမ်ိဳးစံုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ ဆရာ။
ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္း႐ိႈက္လိုက္မိတယ္။
'ဟဲ့... ခုမွ သတိရတယ္၊ ေအးသစ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ ေနမွေကာင္းရဲလား လို႔၊ ညကေတာ့ အဖ်ားမ႐ွိေတာ့ပါဘူး ဟဲ့... ညည္းက ဘာလဲ၊ ေၾသာ္.. အာလူးေကာင္းတယ္၊ ဒီမယ္... က်ဳပ္က ၾကက္သြန္ခ်ိန္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး မိေထြး.... ဟိုမယ္ ဆားတပိႆာဖိုး ပိုက္ဆံ ယူလိုက္စမ္း....'
အိမ္ျပင္ဘက္ ကုန္စံုဆိုင္က အေမ့အလုပ္႐ႈပ္သံနဲ႔အတူ ညီမေလး မိေထြးရဲ႔ 'မမေအးသစ္ဆီ သြားၾကည့္ဆိုလို႔လဲ သြားရေသးတယ္ ခါထဲမွပဲ' ဆိုတဲ့ စူေေအာင့္သံကို ကၽြန္မ ၾကားရတယ္။
'ကၽြန္မ ႏိုးပီ အေမေရ႔..... ဖ်ားလဲ မဖ်ားေတာ့ဘူး၊ ဆာပဲဆာတယ္'
ကၽြန္မက အခန္းျပင္ဘက္ အေမ့ဆီလွမ္းေအာ္ရင္း... ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းအံုးေဘး က လက္ပတ္နာရီကေလးကို လွမ္းၾကည့္ခဲ့ေတာ့ ေဆာင္းနာရီက ကိုးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္နားမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ခဲ့တာပဲ။ သံုးရက္ ဖ်ားထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာလဲ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္စၿပဳၿပီ။
'မိေထြး... နင့္အမကို ဆန္ျပဳတ္သြားခတ္ေပးလိုက္ဦး၊ ထားခဲ့ အဲဒီခ်ိန္လက္စကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ငါးေၾကာ္ေလးလဲ ယူေပးလိုက္၊ ဘာလဲ မဆလာလား၊ ႐ွိတယ္ေလ၊ ဟိုမွာ မျမင္ဘူးလား၊ အတြဲလိုက္ ေပါမွေပါ'
'ရတယ္မိေထြး မလာနဲ့ ငါ့ဘာသာ ခပ္ေသာက္ႏိုင္တယ္'
ကၽြန္မ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အေမက စီမံခန္႔ခြဲေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ က အျမဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့အိမ္။ ဒီေန႔က ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္က အလုပ္ပို႐ႈပ္ ေနတယ္။ အရင္ဥပုသ္ေတြဆို ကၽြန္မေရာ၊ မိေထြးေရာ၊ အေမေရာ တခ်က္မွ မနားရဘူး။ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ အားမကိုးရပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္း။
'မေန႔တုန္းက ေစ်းမွာ ဟိုေက်ာင္းဆရာ နင့္လာေမးေသးတယ္၊ ေနေကာင္းၿပီလားတဲ့'
မိေထြးက ကၽြန္မကို ဆန္ျပဳတ္ခပ္ေပးရင္း တိုးတိုးေျပာတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ သံုးရက္လံုး သူလာေမး႐ွာတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေတြ လႈပ္႐ွားေနမိတယ္။ မိေထြးမရိပ္မိ ေအာင္ ဆန္ျပဳတ္ကို တဇြန္းၿပီးတဇြန္း ခပ္ေသာက္ေနမိတယ္။
'ေဟာ အခိ်န္မွန္ မခင္လွသမီးလာၿပီ၊ ဆြမ္းေတာ္ေတြေတာင္ သြားၿပီ၊ သူက ခုမွ ထမင္းခ်က္မွာ၊ ဟ့ဲ ဆန္ဘယ္ႏွစ္လံုးလဲေျပာ'
'တလံုး'
အေမရဲ႔ 'ဘာဟဲ့' ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မေရာ မိေထြးပါ ဆိုင္ေ႐ွ႔က ပုဆိုးစုပ္ကေလး ကိုင္ရင္း ရပ္ေနတဲ့ မခင္လွ သမီးေလးကို ၾကည့္မိၾကတယ္။
'ဟဲ့.... လူက ငါးေယာက္၊ ဆန္က တလံုး နင္တို႔ဘယ္လိုခ်က္စားၾကမွာလဲ'
အေမက ဆန္တလံုးခ်ိန္ထည့္ေပးရင္း မသိသားဆိုး၀ါး ေျပာေနတာကို မိေထြးက 'ကၽြပ္' ခနဲ စုတ္သပ္ၿပီး 'အေမကလဲေနာ္ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးဆိုကတည္းက ဘာလုပ္စားမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ မခင္လွတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ႐ွိေတာ့တာကိုလဲ သိလ်က္သားနဲ႔' လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခင္လွသမီးေလး ေနာက္ကို လိုက္ေငးေနမိတဲ့ ကၽြန္မဘက္လွည့္လာၿပီး-
'နင့္..... အဲဒီဆရာကလဲဟယ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္ လိုက္၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ ဒီတိုက္ပံုခ်ည့္ပဲ'
႐ႈံ႔မဲ့ေနတဲ့ မိေထြးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ က်ဥ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အျမဲတမ္း ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ႏိုင္လွတဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးတဲ့။ ဆရာတေယာက္ေကာ ဟင္။ ဆရာ့လခေလးနဲ႔......
'ဟဲ့.... ေအးသစ္ ညည္းေနေကာင္းလို႔ သြားႏိုင္ရင္၊ အ၀င္းတို႔ အေမ အသုဘေလး သြားပို႔လိုက္ဦး၊ သြားႏိုင္မလား၊ မနက္က ညည္းအိပ္ေနတုန္း အ၀င္းတေခါက္လာေသးတယ္'
ဟုတ္ပါရဲ႔ ခုမွပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ကဗ်ာကရာ ထရပ္မိတယ္။
'ကၽြန္မ သြားႏိုင္တယ္အေမ၊ ခုပဲ သြားမွ၊ မသြားလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ'
အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မက ၀လံုးတန္းကတည္းကသူငယ္ခ်င္း၊ ခုထိလဲ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းတူတူ ေရာင္းရင္း ခင္ၾကတုန္း။ အ၀င္းအေမက နာတာ႐ွည္ျဖစ္ေန႐ွာတာ။ ကၽြန္မ စဖ်ားတဲ့ေန႔က ဆံုးတာ။ အ၀တ္အစား အျမန္လဲၿပီး စက္ဘီးေလး ဆြဲထြက္ေတာ့ အေမက ပူပန္ျပန္တယ္။
'ညည္း စက္ဘီးနင္းႏိုင္ပါ့မလား၊ မိေထြးလိုက္ပို႔ခိုင္းရမလား'
'ရတယ္အေမ... ကၽြန္မနင္းႏိုင္တယ္' ဆိုၿပီး၊ ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး အေစာႀကီး ေရာက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္းက ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး သြက္ပါတယ္။ လုပ္လဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔မွာ ေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္လဲ ေတာင့္ပါတယ္ေလ။ အ၀င္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အသုဘခ်မယ့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ တခ်က္တီးမွ ခ်မွာဆိုေတာ့ ခုမွ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။
'ဟဲ့... ေအးသစ္ နင္ ေနေကာင္းသြားၿပီလား'
စက္ဘီးတစီးနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆံုတယ္။ စက္ဘီးစီးလာရလို႔ နည္းနည္းေမာေနတဲ့ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴလိုက္ရင္း....
'နင္.... မနက္က လာေသးတယ္ဆို၊ ငါအိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားလို႔ဟယ္... နင္ခုဘယ္ သြားမလို႔လဲ'
'အေမ့အတြက္ ေျမေနရာ သြားၾကည့္မလို႔၊ ဘယ္နားမွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ဟာ နင္လိုက္ခဲ့မလား....'
'နင္တေယာက္ထည္းလား'
'ဟင့္အင္း... ငါ့ေမာင္ေလးလဲ လိုက္မယ္၊ လာပါ၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ဒီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မ႐ွိပါဘူး'
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ အစက မလိုက္ဘဲ ေနမလို႔ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ရယ္မသိ၊ ကၽြန္မစိတ္မွာ ျဖတ္ခနဲ အမွတ္ရလာတာက ဆရာေနတာ ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္မွာ။ သခ်ႋဳင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေလ။ ဘာလဲ ... သံုးရက္မေတြ႔ရလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေတြ႔ခ်င္လို႔လား။ မသိပါဘူး။ သူနဲ႔ကၽြန္မက ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ေနာ္.....။
အ၀င္းရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ အ၀င္းေမာင္ေလးက ေ႐ွ႔ဆံုးက ၿမိဳျပင္ဘက္သခ်ႋဳင္းဆီကို ကၽြန္မတို႔ စက္ဘီးနင္းခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ.. ေ႐ွ႔နားမွာ ဆရာတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခက္တာက ဆရာတို႔အိမ္ကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ အ၀င္းလဲ ဘယ္သိပါ့မလဲေနာ္။ ဆရာတို႔ ရပ္ကြက္ကလြန္ရင္ပဲ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀မွာ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စု႐ံုးေနၾကတယ္။
'ေအးသစ္ေရ... မမႀကီး ကမ္းမယ့္ဆပ္ျပာကေတာ့ မလြယ္ေၾကာဘဲ၊ ဟိုမွာ သတင္းၾကားနဲ႔ လာေစာင့္ေနၾကတာေတြေလ'
အ၀င္း ေမးေငါ့ျပတဲ့ မည္းညစ္ညစ္ ညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အ၀င္းတို႔ မမႀကီး၊ သူ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္အျဖစ္ ကမ္းမယ့္ ဆပ္ျပာေတြကို သူတို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ ၀င္ယူၾကမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားမယ္၊ ေရာင္းစားလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူတို႔ ဆန္၀ယ္ၾကလိမ့္မယ္။ အရင္တုန္းကထက္လဲ လူေတြပိုမ်ားလာသလိုပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သခ်ႋဳင္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲက ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေျမၿမႇဳပ္ဖို႔ ေနရာ လာၾကည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ သုဘရာဇာေတြကို ျမင္ရတယ္။ အ၀င္းေမာင္ေလးက 'ဟိုမွာ ငါေျပာထားခဲ့တဲ့ သုဘရာဇာႀကီး' လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ကၽြန္မတို႔ကို ေခၚသြားတယ္။
'ဦးႀကီး... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမ ေျမေနရာ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဘယ္နားမွာလဲ' သုဘရာဇာဦးႀကီးက ကၽြန္မတို႔ေတြကို ခပ္ေအးေအး ၾကည့္တယ္။
'နာမည္ေျပာေလကြာ.. ဒီေန႔ မိန္းမႏွစ္ေယာက္႐ွိတာကြ'
အ၀င္းဆီက 'ေဒၚသိန္းခင္' ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
'ေအာ္.... ေဒၚသိန္းခင္လား၊ ေဟာဟိုနားမွာ လာေလ လိုက္ျပမယ္၊ က်င္းေတာင္ တူးၿပီးလုေနၿပီ'
အ၀င္းေမာင္ေလးက အိတ္ေထာင္ထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး....
'ဦးႀကီးကို က်င္းတူးခ မေပးရေသးဘူး၊ ေရာ့ဦးႀကီး ေျပာထားတာ ငါးဆယ္ေနာ္'
'ေအးပါ'
သုဘရာဇာႀကီးက ေငြငါးဆယ္ကို မမႈသလို လက္ထဲကိုင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေလွ်ာက္မိတာနဲ႔ တူးထားတဲ့ ေျမစာပံုတပံုကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေမးေငါ့ရင္း
'အဲဒါပဲကြ' တဲ့။ ေနရာေလးက ေကာင္းပါတယ္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေပၚမွာ။
'က်င္းကို သြားၾကည့္ဦးမလား၊ လာေလ က်င္းက ၿပီးေလာက္ပါၿပီ'
'ငါ့ေကာင္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးရအုန္းမယ္ကြ'
အ၀င္းက က်င္းကို မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေျမစာပံုနားမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ၾကတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေပါက္တူးႏွစ္လက္ကိုင္ၿပီး က်င္းထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးဆယ္ထဲက ႏွစ္ဆယ္ကို သူ႔အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တဆယ္စီေပးရင္း က်င္းထဲကိုလဲ ဆယ္တန္တ႐ြက္ လွမ္းခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်င္းထဲလက္လွမ္းေပးရင္း သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ေနေသးတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးရဲ႔ လက္ကို ခိုတြယ္ၿပီး က်င္းေပၚကို လူတေယာက္တက္ လာတယ္။ အို... ဘုရားေရ.... ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ အဲဒီလူဟာ ေျမႀကီးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အေရာင္လြင့္လြင့္ ပုဆိုးစိမ္း၊ ကုပ္ဖြာေနတဲ့ အက်ႌအျဖဴ။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတယ္။ အားကိုးရာတခုလို အ၀င္းလက္ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ လွမ္းဆုပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ သူ.... သူ အဲဒီလူက ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
'ဆရာ'
အို.... ဒီခဏကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြ၊ ႐ွက္ျခင္းနဲ႔ နာက်ည္းျခင္းေတြ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ေပက်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ေျမႀကီးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ပုဆိုးစိမ္းႏြမ္းနဲ႔ အကႌ်ျဖဴႏြမ္း။ ၿပီးေတာ့ ေပါက္တူးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေျမျဖဴကိုင္ေနက် သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ။ သူေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားတဲ့ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတာက ခဏေလးရယ္။ ေခါင္းကို အျမန္ငံု႔ခ်ရင္းသူထြက္သြားခဲ့ၿပီ ဆရာရယ္....။
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ခုန္ေနပါတယ္ဆရာ။
ကၽြန္မေလ ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္ဆရာ။ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မ သိတ္၀မ္းနည္းတယ္ ဆရာ၊ သိပ္ငိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ငိုပါရေစေနာ္။
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/2008/11/blog-post_1981.html
Type the rest of your post here..
ေရဒီယုိေလးထဲ ကြ်ံက်ေနတ့ဲ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေၾကကဲြမႈ
ေစာေ၀
ငါးက်ပ္တန္တရြက္
တယ္လီဖုန္းဆက္ခ ေပးလုိက္ေတာ့
WTC ၀မ္းနည္းမႈေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္း ၿပိဳက်လာ၊ အဲဒီအၿပိဳပုံႀကီးထဲက ဆဲလ္ဖုန္း
ကူပါ၊ ကယ္ပါ၊ ဘုရားတသံ၊ ႏႈတ္ဆက္သံ
ငါ နားကန္းပါရေစ။
ထိတ္လန္႔ေၾကကဲြ အျမြာေလာင္မီးေပၚက ပ၀ါျဖဴေလး ေ၀ွ႔ယမ္းျပ
ဒုကၡတုိက္ညီေနာင္ အျမင့္က
ဒုကၡသုညေျမျပင္ေပၚကုိ ခုန္ဆင္း
ငါ မ်က္စိကန္းပါရေစ။
စစ္မရိွေစရ ဂြ်န္ေရ - - -
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဂြ်န္ေရ - -
ပန္းနံ႔ေမႊးေသာ ေလာကသစ္သုိ႔ ဂြ်န္ေရ - -
ငါ့ခ်စ္သူက ငါ့ကုိ အၾကမ္းမဖက္ပါ
အမုန္းမ်ားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔။
တန္ဖုိး
ျမန္မာ = ေမတၱာအနႏၱစၾက၀ဠာ
ကမၻာ = စၾက၀ဠာအနႏၱေမတၱာ။
တရားမ့ဲ အၾကမ္းဖက္စြမ္းအားမွန္သမွ်
ကမၻာမွာ မရိွေစရ - - - -
ပုံ။ ။
ေစာေ၀
- - - ၁၀၊ ၂၀၀၁
(မူရင္း - Beauty မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၂ ဇန္န၀ါရီ)ို
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://sawwai.blogspot.com/
Type the rest of your post here..
ငါးက်ပ္တန္တရြက္
တယ္လီဖုန္းဆက္ခ ေပးလုိက္ေတာ့
WTC ၀မ္းနည္းမႈေတြ
တ၀ုန္း၀ုန္း ၿပိဳက်လာ၊ အဲဒီအၿပိဳပုံႀကီးထဲက ဆဲလ္ဖုန္း
ကူပါ၊ ကယ္ပါ၊ ဘုရားတသံ၊ ႏႈတ္ဆက္သံ
ငါ နားကန္းပါရေစ။
ထိတ္လန္႔ေၾကကဲြ အျမြာေလာင္မီးေပၚက ပ၀ါျဖဴေလး ေ၀ွ႔ယမ္းျပ
ဒုကၡတုိက္ညီေနာင္ အျမင့္က
ဒုကၡသုညေျမျပင္ေပၚကုိ ခုန္ဆင္း
ငါ မ်က္စိကန္းပါရေစ။
စစ္မရိွေစရ ဂြ်န္ေရ - - -
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဂြ်န္ေရ - -
ပန္းနံ႔ေမႊးေသာ ေလာကသစ္သုိ႔ ဂြ်န္ေရ - -
ငါ့ခ်စ္သူက ငါ့ကုိ အၾကမ္းမဖက္ပါ
အမုန္းမ်ားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အၾကမ္းမဖက္ပါနဲ႔။
တန္ဖုိး
ျမန္မာ = ေမတၱာအနႏၱစၾက၀ဠာ
ကမၻာ = စၾက၀ဠာအနႏၱေမတၱာ။
တရားမ့ဲ အၾကမ္းဖက္စြမ္းအားမွန္သမွ်
ကမၻာမွာ မရိွေစရ - - - -
ပုံ။ ။
ေစာေ၀
- - - ၁၀၊ ၂၀၀၁
(မူရင္း - Beauty မဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၂ ဇန္န၀ါရီ)ို
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://sawwai.blogspot.com/
Type the rest of your post here..
Saturday, March 28
ေသြးစာလံုးနဲ႔ ေျမစကၠဴ
ၾကည္ေအာင္
(ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေႏြဦးရက္တမ္းတမႈ)
ေသြးတစက္က၊ အကၡရာထင္
ေျမျပင္စကၠဴ၊ လက္ေရးမူကို
ျပည္သူေတြသာ ဖတ္ႏိုင္တယ္။
လယ္ကၽြန္ရဲ႕သား၊ ညေျပာက္က်ားဟာ
တရားစစ္ပြဲ၊ တိုက္ခိုက္ဆဲတြင္
သူရဲေကာင္းအျဖစ္၊ က်ဆံုးရစ္တယ္။
ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္၊ ဇာတ္ေၾကာင္းေဖာ္တဲ့
ေျမေပၚသီကံုး၊ ေသြး စာလံုးကို
ျပီးဆံုးေအာင္ဖတ္၊ သူ႔စိတ္ဓါတ္အား
ေလးျမတ္ရည္စူး၊ ညြတ္တဲ့ဦးနဲ႔
ရႊင္ျမဴးအားသန္၊ သံဓိ႒ာန္ၾက
ေတာ္လွန္သူတို႔ရဲ႕
စစ္ထြက္ည။ ။
၁၉၆၈၊ မတ္-၁၇
Type the rest of your post here..
(ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ေႏြဦးရက္တမ္းတမႈ)
ေသြးတစက္က၊ အကၡရာထင္
ေျမျပင္စကၠဴ၊ လက္ေရးမူကို
ျပည္သူေတြသာ ဖတ္ႏိုင္တယ္။
လယ္ကၽြန္ရဲ႕သား၊ ညေျပာက္က်ားဟာ
တရားစစ္ပြဲ၊ တိုက္ခိုက္ဆဲတြင္
သူရဲေကာင္းအျဖစ္၊ က်ဆံုးရစ္တယ္။
ေျပာက္က်ားရဲေဘာ္၊ ဇာတ္ေၾကာင္းေဖာ္တဲ့
ေျမေပၚသီကံုး၊ ေသြး စာလံုးကို
ျပီးဆံုးေအာင္ဖတ္၊ သူ႔စိတ္ဓါတ္အား
ေလးျမတ္ရည္စူး၊ ညြတ္တဲ့ဦးနဲ႔
ရႊင္ျမဴးအားသန္၊ သံဓိ႒ာန္ၾက
ေတာ္လွန္သူတို႔ရဲ႕
စစ္ထြက္ည။ ။
၁၉၆၈၊ မတ္-၁၇
Type the rest of your post here..
မိခင္ မာရသြန္
ၾကည္ေအာင္
သားသယ့္အေမ
မိုင္ရွည္တာေ၀း
အေျပးသမား။
သားသမီးခ်စ္
သက္လံုျဖစ္ေအာင္
ေျပာင္းပစ္ သလား။ ။
၁၉၇၉၊ မတ္-၂၁
(ရႈမ၀၊ ၈၁၊ ဒီဇင္ဘာ)
Type the rest of your post here..
သားသယ့္အေမ
မိုင္ရွည္တာေ၀း
အေျပးသမား။
သားသမီးခ်စ္
သက္လံုျဖစ္ေအာင္
ေျပာင္းပစ္ သလား။ ။
၁၉၇၉၊ မတ္-၂၁
(ရႈမ၀၊ ၈၁၊ ဒီဇင္ဘာ)
Type the rest of your post here..
Thursday, March 26
သစၥာေဖာက္
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ေကြးေနသလား
ေကာက္ေနတာလား
ေျဖာင့္ေနရဲ ့လား ။
သံုးရာသီ ေရစိမ္ခံရဲ ့လား
အနစ္နာခံရဲလား
၀န္ခ်ေတာင္းပန္ႏိုင္ပါ့မလား။
ဦးေဆာင္ခ်င္တာလား
ေနာက္ကလိုက္ခ်င္တာလား
ေဘးတိုက္သြားေနတာလား ။
သစၥာရွိရဲ ့လား
သစၥာေဖာက္မွာလား
ႏွစ္ဖက္ခၽႊန္ေတာ့မွာလား ။
ေနာက္ေၾကာ ဓါးနဲ ့ထိုးမွာလား
ေရွ ့ကေန မ်က္စိထဲ သဲနဲ ့ပက္မွာလား
သြားပုပ္ ေလလႊင့္ ပလဲပနံသင့္ေနမွာလား ။
အာဏာရူးတို ့ရဲ ့မစင္နံ ့မွာ
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
အရွက္မရွိသူမ်ားအတြက္
ေမးခြန္းမ်ားက အဆိပ္ရည္မ်ားသဖြယ္
ေျပးစရာေျမမရွိသလို
ျပည္သူလူထုရဲ ့ တံေတြးခြက္မွာ
မင္းတို ့ရဲ ့သမိုင္း
ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္လာလိမ့္မယ္ ။
(၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မည့္သူမ်ားအတြက္)
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://yeyintthetzwe.blogspot.com/2009/03/blog-post_26.html
Type the rest of your post here..
ေကြးေနသလား
ေကာက္ေနတာလား
ေျဖာင့္ေနရဲ ့လား ။
သံုးရာသီ ေရစိမ္ခံရဲ ့လား
အနစ္နာခံရဲလား
၀န္ခ်ေတာင္းပန္ႏိုင္ပါ့မလား။
ဦးေဆာင္ခ်င္တာလား
ေနာက္ကလိုက္ခ်င္တာလား
ေဘးတိုက္သြားေနတာလား ။
သစၥာရွိရဲ ့လား
သစၥာေဖာက္မွာလား
ႏွစ္ဖက္ခၽႊန္ေတာ့မွာလား ။
ေနာက္ေၾကာ ဓါးနဲ ့ထိုးမွာလား
ေရွ ့ကေန မ်က္စိထဲ သဲနဲ ့ပက္မွာလား
သြားပုပ္ ေလလႊင့္ ပလဲပနံသင့္ေနမွာလား ။
အာဏာရူးတို ့ရဲ ့မစင္နံ ့မွာ
ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
အရွက္မရွိသူမ်ားအတြက္
ေမးခြန္းမ်ားက အဆိပ္ရည္မ်ားသဖြယ္
ေျပးစရာေျမမရွိသလို
ျပည္သူလူထုရဲ ့ တံေတြးခြက္မွာ
မင္းတို ့ရဲ ့သမိုင္း
ရိုင္းစိုင္းအက်ည္းတန္လာလိမ
(၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မည့္သူမ်ားအ
ဤစာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
http://yeyintthetzwe.blogs
Type the rest of your post here..
Sunday, February 15
ရာဇ၀င္
ရဲရင့္သက္ဇြဲ
ကမၻာဦးလူသားေတြထက္
အိုင္တီ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ေရႊ၀ါေရာင္ ပိုင္ရွင္မ်ားရဲ႔
၂၀၀၇ခု ၁၂လ ၂၂ရက္
Type the rest of your post here..
အာဏာ ရာထူး စည္းစိမ္
ရွင္သန္ခြင့္
သက္တန႔္ မိုးတိမ္ ပုတ္သင္ညိဳ
မတည္ျမဲျခင္းတရား
မက္မက္ေမာေမာ
ေျပာင္းလဲတတ္ျခင္း သေဘာမ်ားေျပာပါတယ္။
ကမၻာဦးလူသားေတြထက္
နဲနဲေလးပိုျမင့္တဲ့ ဘ၀
ဂလိုဘယ္လ္လိုက္ေဇးရွင္းၾကီးထဲမွာ
တို႔ျပည္သူေတြ ရခဲ့ၾကေပါ့။
အိုင္တီ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းမ်ားေတာင္
လက္ခေမာင္း မခတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
သစ္ေတာေတြကလည္း
သူတို႔ရဲ႔ ရင္ဘတ္ၾကီးေတြ ဟင္းလင္းဖြင့္လို႔
ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမၾကီးၾကား
နာနာၾကည္းၾကည္း
ကမၻာမေၾကေတးသံသာ စီးေမ်ာေနခဲ့ရ...
ေရႊ၀ါေရာင္ ပိုင္ရွင္မ်ားရဲ႔
သံမဏိစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့
ရိုက်ိဳး ဦးခိုက္
တို႔တေတြအားလံုး
ဘံုရန္သူကို ၀ိုင္းတုိက္ၾကစို႔...။
၂၀၀၇ခု ၁၂လ ၂၂ရက္
Type the rest of your post here..
Sunday, January 4
ေထာင္ေခ်ာက္
ေမာင္ေနသစ္
"အစာ" လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
ညွပ္လုိ႔
လာတတ္တဲ့ ေနရာမ်ား
"ေထာင္" သြားခဲ့ၾက
ငါတို႔
"သားေကာင္" မဟုတ္ေၾကာင္း
သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း မသိေလ။ ။
၁၉၉၅ ေအာက္တိုဘာ စာေပဂ်ာနယ္
Type the rest of your post here..
"အစာ" လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
ညွပ္လုိ႔
လာတတ္တဲ့ ေနရာမ်ား
"ေထာင္" သြားခဲ့ၾက
ငါတို႔
"သားေကာင္" မဟုတ္ေၾကာင္း
သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း မသိေလ။ ။
၁၉၉၅ ေအာက္တိုဘာ စာေပဂ်ာနယ္
Type the rest of your post here..
Subscribe to:
Posts (Atom)